«Αγαπώ το χαρτί, και αγαπώ την τεχνολογία», λέει η φυσικός Kate Stone. Τα πειράματά της συνδυάζουν κοινό χαρτί με αγώγιμο μελάνι και μικροσκοπικές πλακέτες κυκλωμάτων, για να προσφέρουν μια μοναδική, μαγευτική εμπειρία. Μέχρι σήμερα οι εφαρμογές περιλαμβάνουν μια εφημερίδα με ενσωματωμένο ήχο και βίντεο, πόστερ που προβάλλουν την κατανάλωση ενέργειας σε πραγματικό χρόνο και τα εξαιρετικά φινετσάτα ντραμς και σετ από κονσόλες DJ, τα οποία επιδεικνύει επί σκηνής.
Η μετάφραση έγινε από τη Christina Papadimitriou και η επιμέλεια από τη Chryssa Rapessi για το TED Talks
Αγαπώ το χαρτί και αγαπώ την τεχνολογία και η δουλειά μου είναι να κάνω το χαρτί διαδραστικό. Και αυτό λέω όταν με ρωτάνε με τι ασχολούμαι, αλλά πραγματικά μπερδεύει τους περισσότερους, οπότε ο καλύτερος τρόπος για να το μεταδώσω ειναι να πάρω την τεχνολογία και να είμαι δημιουργική και να δημιουργήσω εμπειρίες.
Οπότε προσπάθησα να σκεφτώ τι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για εδώ και πριν από κανά δυο βδομάδες είχα την τρελή ιδέα να εκτυπώσω δύο κονσόλες Ντι Τζέϊ και να προσπαθήσω να μιξάρω μουσική. Και θα προσπαθήσω να το δείξω αυτό στο τέλος, και η αγωνία για το αν θα δουλέψει θα είναι το ίδιο μεγάλη και για μένα. Και δεν είμαι Ντι Τζέϊ ούτε μουσικός οπότε το φοβάμαι λιγάκι. Λοιπόν, νομίζω, ανακάλυψα ότι ο ιδανικός τρόπος για να περιγράψω το ταξίδι μου είναι να αναφερθώ σε μερικά πράγματα που μου συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Είναι τρία συγκεκριμένα πράγματα που έχω κάνει και θα περιγράψω αυτά πρώτα και μετά θα μιλήσω για ένα κομμάτι της δουλειάς μου.
Λοιπόν, όταν ήμουν παιδί, είχα πάθος με τα καλώδια, και τα περνούσα κάτω από το χαλί μου και τα περνούσα πίσω από τους τοίχους και είχα μικρούς διακόπτες και μικροφωνάκια και ήθελα να κάνω το δωμάτιό μου διαδραστικό αλλά με όλα κάπως κρυμμένα. Και πραγματικά με ενδιέφεραν εξίσου και τα ασύρματα. Οπότε αγόρασα ένα από αυτά τα σετ εργαλείων που μπορούσες να βρεις για να φτιάξεις ένα ραδιοφωνικό αναμεταδότη, και πήρα ένα παλιό βιβλίο και αφαίρεσα το εσωτερικό και το έκρυψα εκεί μέσα, και μετά το τοποθέτησα δίπλα στον μπαμπά μου και γλίστρησα πίσω στο δωμάτιό μου και συντονίστηκα στο ράδιο, ώστε να μπορώ να κρυφακούσω. Δεν με ενδιέφερε καθόλου το τι έλεγε. Περισσότερο απολάμβανα απλώς την ιδέα ότι ένα καθημερινό αντικείμενο είχε κάτι μέσα και έκανε κάτι το διαφορετικό.
Μερικά χρόνια αργότερα, κατάφερα επιτυχώς να αποτύχω σε όλες μου τις εξετάσεις και δεν τέλειωσα το σχολείο έχοντας και πολλά να επιδείξω και οι γονείς μου, ίσως ως ανταμοιβή, μου αγόρασαν αυτό που τελικά κατέληξε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Αυστραλία, και επέστρεψα σπίτι περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα.
Κατέληξα σε μια φάρμα στη μέση του πουθενά. Ήταν στη μακρινή δυτική Νέα Νότια Ουαλία. Και αυτή η φάρμα είχε έκταση 500 στρέμματα. Και υπήρχαν 22.000 πρόβατα και η θερμοκρασία έφτανε περίπου τους 40 βαθμούς, ή γύρω στους 100 Φαρενάιτ. Και σ' αυτή τη φάρμα ζούσαν ο αγρότης, η γυναίκα του, και η τετράχρονη κόρη τους. Και με πήραν στη φάρμα και μου έδειξαν πώς ήταν να ζεις και να δουλεύεις. Προφανώς, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα ήταν τα πρόβατα, και λοιπόν η δουλειά μου ήταν να κάνω πάνω κάτω τα πάντα, αλλά βασικά ήταν να φέρνω τα πρόβατα πίσω στο αγρόκτημα. Και το κάναμε αυτό χτίζοντας φράχτες, χρησιμοποιώντας μηχανάκια και άλογα, και τα πρόβατα ξανάπαιρναν το δρόμο της επιστροφής στη στάνη για τις διαφορετικές εποχές. Και αυτό που έμαθα ήταν ότι, παρότι τότε, όπως ο καθένας, πίστευα ότι τα πρόβατα ήταν χαζά επειδή δεν ήθελαν να κάνουν αυτό που εμείς θέλαμε να κάνουν, αυτό που συνειδητοποιώ τώρα, πιθανώς μόνο εδώ και δυο βδομάδες, φέρνοντάς το στο μυαλό μου, είναι ότι τα πρόβατα δεν ήταν καθόλου χαζά. Τα βάζαμε σε ένα περιβάλλον όπου δεν ήθελαν να βρίσκονται και δεν ήθελαν να κάνουν αυτό που εμείς θέλαμε να κάνουν. Οπότε η πρόκληση ήταν να προσπαθήσουμε να τα πείσουμε να κάνουν αυτό που θέλαμε να κάνουν ακούγοντας τον καιρό, τη μορφολογία του εδάφους και δημιουργώντας πράγματα που θα έκαναν τα πρόβατα να προχωρούν αβίαστα και να πηγαίνουν εκεί όπου θέλαμε να πάνε.
Μερικά χρόνια αργότερα κατέληξα στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και το Εργαστήριο Κάβεντις στο Ηνωμένο Βασίλειο κάνοντας διδακτορικό στη Φυσική. Το διδακτορικό μου ήταν να κάνω τα ηλεκτρόνια να κινούνται, ένα ένα. Και συνειδητοποίησα — και πάλι, είναι μια από αυτές τις συνειδητοποιήσεις φέρνοντας πάλι στο μυαλό μου τι έκανα — συνειδητοποιώ τώρα ότι ήταν λίγο πολύ το ίδιο όπως το να κάνεις τα πρόβατα να κινούνται. Πράγματι, είναι. Απλώς το κάνεις αλλάζοντας ένα περιβάλλον. Και αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα ότι δεν μπρορείτε να δράσετε σε οποιοδήποτε αντικείμενο. Αλλάζετε το περιβάλλον του και το αντικείμενο θα κινηθεί. Οπότε το κάναμε πολύ μικρό και τα αντικείμενα ήταν περίπου 30 νανόμετρα σε μέγεθος• κάνοντάς το πολύ κρύο, τόσο όσο σε θερμοκρασίες υγρού ηλίου• και αλλάζαμε το περιβάλλον αλλάζοντας την τάση και τα ηλεκτρόνια μπορούσαν να ρέουν σε κύκλωμα ένα ένα, μέσα και έξω, ένας μικρός κόμβος της μνήμης.
Και ήθελα να πάω ένα βήμα παραπέρα και ήθελα να κουνήσω ένα ηλεκτρόνιο μέσα και ένα ηλεκρόνιο έξω. Και μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό, το οποίο, ξέρετε, όπως έχουμε ακούσει κι από άλλους ανθρώπους, είναι αυτό που σε ωθεί τελικά να το κάνεις. Και ήμουν αποφασισμένη, και κατάφερα να αποδείξω ότι μπορούσα να το κάνω. Και πολλή από αυτή τη γνώση, νομίζω, προήλθε από το ότι έζησα σ' αυτή τη φάρμα, γιατί όταν δούλευα στη φάρμα, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε ό,τι ήταν γύρω μας, έπρεπε να χρησιμοποιοήσουμε το περιβάλλον και δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα όπως το να μην μπορεί να γίνει κάτι, επειδή βρίσκεσαι σ' ένα περιβάλλον όπου, αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό που χρειάζεται να κάνεις, μπορεί να πεθάνεις και, ξέρετε, το έχω δει να συμβαίνει.
Οπότε τώρα το πάθος μου είναι η εκτύπωση και είμαι πραγματικά συνεπαρμένη από την ιδέα του να χρησιμοποιώ συμβατικές διαδικασίες εκτύπωσης, έτσι ώστε τα είδη εκτύπωσης που χρησιμοποιούνται για να δημιουργηθούν πολλά από τα πράγματα γύρω μας να κάνουν το χαρτί και την κάρτα διαδραστικά. Όταν μίλησα με κάποιους τυπογράφους στο ξεκίνημά μου και τους είπα τι ήθελα να κάνω, το οποίο ήταν να τυπώσω σε χαρτί με αγώγιμο μελάνι μου είπαν ότι δεν γινόταν, και πάλι, αυτό το αγαπημένο πράγμα. Έτσι πήρα καμιά 10αριά πιστωτικές κάρτες και δάνεια και ήρθα πολύ κοντά στη χρεωκοπία, αλήθεια, και αγόρασα έναν τεράστιο τυπογράφο, τον οποίο δεν είχα ίδεα πώς να χρησιμοποιήσω. Είχε περίπου πέντε μέτρα μήκος και κάλυψα τον εαυτό μου και το πάτωμα με μελάνι και δημιούργησα ένα τεράστιο χάος, όμως έμαθα να τυπώνω. Και μετά το πήγα ξανά στους εκδότες και τους έδειξα τι είχα κάνει και αυτοί έλεγαν «Φυσικά και μπορείς να το κάνεις αυτό. Γιατί δεν ήρθες εδώ εξαρχής;» Πάντα έτσι γίνεται.
Λοιπόν, αυτό που κάνουμε είναι ότι παίρνουμε συμβατικούς τυπογράφους, δημιουργούμε αγώγιμα μελάνια και τα περνάμε από έναν τυπογράφο και βασικά απλώς αφήνουμε εκατοντάδες χιλιάδες ηλεκτρονίων να ρέουν μέσα από κομμάτια χαρτιού και έτσι μπορούμε να κάνουμε το χαρτί διαδραστικό. Και είναι αρκετά εύκολο, αλήθεια. Είναι απλώς ένα σύνολο πραγμάτων που έχουν ξαναγίνει, αλλά συνδυασμένα με διαφορετικό τρόπο. Λοιπόν, έχουμε ένα κομμάτι χαρτί με αγώγιμο μελάνι και μετά προσθέτουμε πάνω του μια μικρή πλακέτα κυκλωμάτων με δύο τσιπ, ένα για να τρέχει λογισμικό χωρητικής αφής, ώστε να ξέρουμε πού το έχουμε αγγίξει και το άλλο για να τρέχει, αρκετά συχνά, ασύρματο λογισμικό, ώστε το κομμάτι του χαρτιού να μπορεί να συνδεθεί.
Λοιπόν, θα περιγράψω απλώς ένα δυο πράγματα που έχουμε φτιάξει. Έχουμε φτιάξει πολλά διαφορετικά πράγματα. Αυτό είναι ένα από αυτά, επειδή αγαπώ το κέικ. Και αυτό εδώ είναι ένα μεγάλο πόστερ και το αγγίζετε και έχει ένα μικρό ηχείο από πίσω του και το πόστερ σας μιλάει όταν το αγγίζετε και σας κάνει μια σειρά από ερωτήσεις και σας προσδιορίζει το τέλειο κέικ. Όμως δεν σας αποκαλύπτει το κέικ εκείνη την στιγμή. Ανεβάζει μια εικόνα και τον λόγο για τον οποίο επέλεξε αυτό το κέικ για σας στη σελίδα μας στο Facebook και στο Twitter. Οπότε, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε αυτή τη σύνδεση ανάμεσα στο υλικό και στο ψηφιακό, αλλά όχι κοιτάζοντας σε μια οθόνη, και να μοιάζει απλώς με ένα κανονικό πόστερ.
Δουλέψαμε με μερικά πανεπιστήμια πάνω σ' αυτό το πρότζεκτ, εξετάζοντας την περίπτωση διαδραστικού χαρτιού εφημερίδας. Έτσι, για παράδειγμα, δημιουργήσαμε μια εφημερίδα, μια κανονική εφημερίδα. Μπορετε να φορέσετε ένα σετ ακουστικών που συνδέονται σ' αυτήν ασύρματα και όταν την αγγίξετε, μπορετε να ακούσετε τη μουσική που περιγράφεται πάνω, το οποίο είναι κάτι που δεν μπορείτε να διαβάσετε. Μπορείτε να ακούσετε μια συνέντευξη τύπου, ενώ παράλληλα διαβάζετε τι έχει ορίσει ο εκδότης ως το περιεχόμενο της συνέντευξης τύπου. Και μπορείτε να πατήσετε «Μου αρέσει» στο Facebook, ή, επίσης, να ψηφίσετε σχετικά με κάτι.
Κάτι άλλο που φτιάξαμε και αυτό ήταν μια ιδέα που είχα πριν από μερικά χρόνια, λοιπόν, κάναμε ένα πρότζεκτ πάνω σ' αυτό. Ήταν χρηματοδότηση από την κυβέρνηση για τον σχεδιασμό ενεργειακώς επαρκών κτιρίων με επίκεντρο το χρήστη, πράγμα δύσκολο να το πεις και κάτι το οποίο δεν είχα ιδέα τι ήταν όταν πήγα στο εργαστήριο, αλλά γρήγορα έμαθα. Και θέλαμε να προσπαθήσουμε και να ενθαρρύνουμε τον κόσμο να χρησιμοποιεί την ενέργεια με καλύτερο τρόπο. Και πραγματικά μου άρεσε η ιδέα, αντί να κοιτάω σε καντράν και να διαβάζω πράγματα για να πω, εξετάζοντας την ενεργειακή σας χρήση, ήθελα να δημιουργήσω ένα πόστερ που θα ήταν συνδεδεμένο ασύρματα και θα είχε πάνω συνδέσεις που αλλάζουν χρώμα και έτσι αν η ενεργειακή σας κατανάλωση έτεινε προς το καλύτερο, τότε θα εμφανίζονταν τα φύλλα και τα κουνέλια και όλα θα ήταν καλά. Και αν δεν ήταν, τότε θα υπήρχαν γκράφιτι και τα φύλλα θα έπεφταν από τα δέντρα. Λοιπόν, προσπαθούσα να σας κάνω να φροντίζετε κάτι στο άμεσο περιβάλλον σας, το οποίο δεν θέλετε να βλέπετε να μην φαίνεται και πολύ καλά, παρά να περιμένω από τον κόσμο να κάνει πράγματα στο τοπικό περιβάλλον λόγω των συνεπειών που βρίσκονται πολύ μακριά. Και σκέφτομαι, σα να επιστρέφω στη φάρμα, έχει να κάνει με το πώς να αφήνεις τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θες να κάνουν παρά το να αναγκάζεις τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θες να κάνουν.
Εντάξει. Λοιπόν, αυτό είναι το κομμάτι το οποίο φοβάμαι πραγματικά. Λοιπόν, μερικά πράγματα που δημιούργησα είναι, ένα πόστερ εδώ πέρα πάνω στο οποίο μπορείς να παίξεις ντραμς. Και δεν είμαι μουσικός. Φαινόταν καλή ιδέα όταν το έφτιαχνα. Αν κάποιος θέλει να δοκιμάσει και να παίξει ντραμς, μπορεί να το κάνει. Θα περιγράψω απλώς το πώς λειτουργεί. Το πόστερ είναι συνδεδεμένο ασύρματα με το κινητό μου τηλέφωνο και όταν το αγγίξετε, θα συνδεθεί με την εφαρμογή.
(Ντραμς)
Και έχει πραγματικά καλό χρόνο απόκρισης. Χρησιμοποιεί Bluetooth 4, οπότε είναι σχεδόν στιγμιαίο. Εντάξει. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Είναι και κανά δυο ακόμα πράγματα. Λοιπόν, αυτό εδώ είναι σαν μια κάρτα ήχου, έτσι, μπορείτε να την αγγίξετε, λατρεύω αυτούς τους φριχτούς θορύβους!
(Σειρήνες, εκρήξεις, γυαλί που σπάει)
Εντάξει, αυτό είναι μια κονσόλα D.J. Λοιπόν, είναι ασύρματα συνδεδεμένη στο iPad μου και αυτό είναι ένα λογισμικό που τρέχει στο iPad. Ω, ναι! Λατρεύω να το κάνω αυτό. Βέβαια, δεν είμαι D.J., αλλά πάντα ήθελα να το κάνω αυτό. (Γρατζούνισμα) Λοιπόν, έχω έναν μηχανισμό «σβησίματος» του ήχου και έχω και τις δύο κονσόλες. Έτσι, έφτιαξα μια νέα τεχνολογία, και λατρεύω να είναι δημιουργικά τα πράγματα, και λατρεύω να δουλεύω με δημιουργικούς ανθρώπους. Έτσι, η 15χρονη ανιψιά μου, είναι υπέροχη, λέγεται Σάρλοτ, και της ζήτησα να ηχογραφήσει κάτι και δούλεψα με ένα φίλο που λέγεται Έλιοτ για να μοντάρουμε κάποια μπιτ. Λοιπόν, αυτή είναι η ανιψιά μου, η Σάρλοτ.
(Μουσική)
Έτσι!
(Χειροκρότημα)
Λοιπόν, αυτό είναι που κάνω σε γενικές γραμμές. Μ' αρέσει απλώς να συνδέω τεχνολογίες, να διασκεδάζω, να είμαι δημιουργική. Όμως δεν έχει να κάνει μόνο με την τεχνολογία. Έχει να κάνει με το ότι θέλω να δημιουργήσω κάποιες σπουδαίες εμπειρίες.
Λοιπόν, σας ευχαριστώ πολύ.
