O Alessandro Acquisti μελετά τη συμπεριφορική της ιδιωτικότητας (και της ασφάλειας των πληροφοριών) στα κοινωνικά δίκτυα.
Τι σας παρακινεί να μοιράζεστε προσωπικές πληροφορίες στην απευθείας σύνδεση σας; Οι απαντήσεις έρχονται με ένα βίντεο από το TED Talks δια στόματος του Alessandro Acquisti.
Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τη Chryssa Rapessi με την τελική αναθεώρηση της Miriela Patrikiadou.
Η γραμμή μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού έχει γίνει θολή την τελευταία δεκαετία, και στο διαδίκτυο και στην πραγματική ζωή, και ο Alessandro Acquisti είναι εδώ για να εξηγήσει τι σημαίνει αυτό και γιατί έχει σημασία. Σε αυτή την προκλητική, ελαφρά ανατριχιαστική ομιλία, μοιράζεται λεπτομέρειες πρόσφατων και εν εξελίξει ερευνών– συμπεριλαμβανομένου κι ενός σχεδίου που δείχνει πόσο εύκολο είναι να ταιριάξει μια φωτογραφία ενός αγνώστου με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα τους.
Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία που συνδέει το διαβόητο περιστατικό για την προστασία της ιδιωτικής ζωής που είχε να κάνει με τον Αδάμ και την Εύα και την αξιοσημείωτη μετατόπιση στα όρια μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικoύ, η οποία έγινε τα τελευταία 10 χρόνια. Ξέρετε το συμβάν.
Ο Αδάμ και η Εύα, μία μέρα στον Κήπο της Εδέμ συνειδητοποιούν ότι είναι γυμνοί. Φρικάρουν. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σήμερα, ο Αδάμ και η Εύα μάλλον θα συμπεριφερόντουσαν διαφορετικά. [@Adam Χτες ήταν τζαμάτα! Το μήλο ήταν τέλειο LOL] [@Eve ναι.. μωρό, ξέρεις μήπως τι έγινε με το παντελόνι μου;] Αποκαλύπτουμε πολύ περισσότερες πληροφορίες για τους εαυτούς μας στο διαδύκτιο παρά ποτέ και τόσες πληροφορίες για μας συλλέγονται από εταιρίες. Είναι πολλά τα κέρδη και τα οφέλη από αυτή την μαζική ανάλυση προσωπικών πληροφοριών, ή τα μεγάλα δεδομένα, αλλά υπάρχουν και πολύπλοκα ανταλλάγματα που έρχονται με το να χαρίζουμε την προστασία των προσωπικών μας δεδομένων. Και η ιστορία μου έχει να κάνει με αυτά τα ανταλλάγματα. Ξεκινάμε με μία παρατήρηση, η οποία, στο μυαλό μου, έχει γίνει όλο και πιο ξεκάθαρη τα τελευταία χρόνια, ότι οποιαδήποτε προσωπική πληροφορία μπορεί να γίνει ευαίσθητη πληροφορία.
Το 2000, περίπου 100 δισεκατομμύρια φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε όλο τον κόσμο, αλλά μόνο ένα μικροσκοπικό ποσοστό τους ανέβηκαν στο διαδίκτυο. Το 2010, μόνο στο Facebook, σε έναν μόνο μήνα, ανεβήκαν 2,5 δισεκατομμύρια φωτογραφίες, οι περισσότερες από αυτές έχουν εντοπιστεί. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, η ικανότητα των υπολογιστών να αναγνωρίζουν άτομα σε φωτογραφίες βελτιώθηκε κατά τρεις τάξεις μεγέθους.
Τι συμβαίνει όταν συνδυάσετε αυτές τις τεχνολογίες: αύξηση της διαθεσιμότητας των δεδομένων του προσώπου, βελτίωση της ικανότητας αναγνώρισης προσώπου από υπολογιστές, αλλά και το υπολογιστικό νέφος, το οποίο δίνει σε οποιονδήποτε σε αυτή την αίθουσα το είδος της υπολογιστικής δύναμης η οποία πριν από λίγα χρόνια ήταν μόνο ο τομέας οργανισμών με τρία γράμματα και πανταχού παρούσα υπολογιστική τεχνολογία, η οποία επιτρέπει στο τηλέφωνό μου, το οποίο δεν είναι ένας υπερ-υπολογιστής να συνδέεται στο διαδίκτυο και να κάνει εκεί εκατοντάδες χιλιάδες μετρήσεις προσώπων σε λίγα δευτερόλεπτα.
Λοιπόν, εικάζουμε ότι το αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού τεχνολογιών θα είναι μία ριζική αλλαγή στις αντιλήψεις μας σχετικά με την προστασία προσωπικών δεδομένων και της ανωνυμίας. Για να το ελέγξουμε αυτό, κάναμε ένα πείραμα στην πανεπιστημιούπολη του Carnegie Mellon. Ρωτήσαμε φοιτητές που περνούσαν να πάρουν μέρος σε μία έρευνα και τραβήξαμε μία φωτογραφία με μία διαδικτυακή κάμερα και τους ζητήσαμε να συμπληρώσουν μία έρευνα σε έναν φορητό υπολογιστή. Καθώς συμπλήρωναν την έρευνα, ανεβάσαμε τη φωτογραφία τους σε ένα σύμπλεγμα υπολογιστικού νέφους και αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε αναγνώριση προσώπου για να ταιριάξουμε αυτή τη φωτογραφία σε μία βάση δεδομένων με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φωτογραφίες τις οποίες είχαμε κατεβάσει από προφίλ στο Facebook. Μέχρι να φτάσει το άτομο στην τελευταία σελίδα της έρευνας, η σελίδα είχε ανανεωθεί δυναμικά με τις 10 φωτογραφίες που ταίριαζαν καλύτερα τις οποίες είχε βρεί ο αναγνωριστής και τους ζητήσαμε να υποδηλώσουν αν έβλεπαν τον εαυτό τους στη φωτογραφία. Βλέπετε το άτομο; Λοιπόν, ο υπολογίστής το είδε και στην πραγματικότητα το είδε για ένα από τα τρία άτομα. Έτσι, ουσιαστικά, μπορούμε να ξεκινήσουμε από ένα ανώνυμο πρόσωπο, στο διαδίκτυο ή εκτός, και να χρησιμοποιήσουμε αναγνώριση προσώπου για να δώσουμε ένα όνομα σε αυτό το ανώνυμο πρόσωπο χάρη στα δεδομένα κοινωνικών μέσων. Αλλά πριν από μερικά χρόνια, κάναμε κάτι άλλο. Ξεκινήσαμε από δεδομένα κοινωνικών μέσων, τα συνδυάσαμε στατιστικά με δεδομένα από την κοινωνική ασφάλιση της κυβέρνησης των ΗΠΑ και καταλήξαμε να προβλέπουμε αριθμούς κοινωνικών ασφαλίσεων, οι οποίοι στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εξαιρετικά ευαίσθητη πληροφορία. Βλέπετε που το πάω;
Έτσι, αν συνδυάσετε τις δύο μελέτες, το ερώτημα που προκύπτει είναι, μπορείτε να ξεκινήσετε από ένα πρόσωπο και χρησιμοποιώντας αναγνώριση προσώπου, να βρείτε ένα όνομα και δημόσια διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με αυτό το όνομα και αυτό το άτομο και από αυτήν την δημόσια διαθέσιμη πληροφορία να εντοπίσουν μη-δημόσια διαθέσιμες πληροφορίες, πολύ πιο ευαίσθητες τις οποίες συνδέετε με το πρόσωπο; Και η απάντηση είναι, ναι, μπορούμε και το κάναμε. Φυσικά, η ακρίβεια όλο και χειροτερεύει. [Βρέθηκαν τα 5 πρώτα ψηφία του αριθμού ΙΚΑ στο 27% των ατόμων (με 4 προσπάθειες)] Αλλά στην πραγματικότητα, αποφασίσαμε να αναπτύξουμε μία εφαρμογή για iPhone η οποία χρησιμοποιεί την εσωτερική κάμερα του τηλεφώνου για να βγάλει μία φωτογραφία του ατόμου και να την ανεβάσει στο σύννεφο και μετά να κάνει αυτό που μόλις σας περιέγραψα σε πραγματικό χρόνο: αναζήτηση ταύτισης, εύρεση δημοσίων πληροφοριών, προσπάθεια εντοπισμού ευαίσθητων πληροφοριών και μετά αποστολή τους πίσω στο τηλέφωνο έτσι ώστε να επικαλύψει το πρόσωπο του ατόμου.
Ένα παράδειγμα επαυξημένης πραγματικότητας, μάλλον ένα ανατριχιαστικό παράδειγμα επαυξημένης πραγματικότητας. Στην πραγματικότητα, δεν αναπτύξαμε την εφαρμογή για να την διαθέσουμε, απλώς ως απόδειξη της έννοιας. Βασικά, πάρτε αυτές τις τεχνολογίες και ωθήστε τις στα λογικά τους άκρα. Φανταστείτε ένα μέλλον όπου οι άγνωστοι γύρω σας θα σας κοιτάνε μέσω των γυαλιών της Google ή, μία μέρα, τους φακούς επαφής τους και θα χρησιμοποιούν επτά ή οκτώ σημεία δεδομένων για εσάς για να βρουν οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι γνωστό για σας. Πώς θα είναι αυτό το μέλλον χωρίς μυστικά; Και πρέπει να νοιαστούμε; Ίσως θέλουμε να πιστεύουμε ότι το μέλλον με τόσα πολλά δεδομένα θα είναι ένα μέλλον χωρίς προκαταλήψεις, αλλά στην πραγματικότητα, το να έχεις τόσες πολλές πληροφορίες δεν σημαίνει ότι θα κάνουμε επιλογές οι οποίες είναι πιο αντικειμενικές. Σε ένα άλλο πείραμα, παρουσιάσαμε στους συμμετέχοντες πληροφορίες σχετικά με έναν πιθανό υποψήφιο για δουλειά. Συμπεριλάβαμε μερικές συστάσεις σε αυτές τις πληροφορίες μερικές αστείες, απολύτως νόμιμες, αλλά ίσως ελαφρώς ντροπιαστικές πληροφορίες τις οποίες είχε ανεβάσει στο διαδίκτυο ο συμμετέχων.
Τώρα είναι πολύ ενδιαφέρον, ότι ανάμεσα στους συμμετέχοντές μας, μερικοί είχαν ανεβάσει αντίστοιχες πληροφορίες, και μερικοί όχι. Ποια ομάδα νομίζετε ότι ήταν πιο πιθανόν να κρίνει πιο σκληρά τον συμμετέχοντα? Παραδόξως, ήταν η ομάδα που είχε ανεβάσει παρόμοιες πληροφορίες, ένα παράδειγμα ηθικής παραφωνίας. Τώρα ίσως να σκέφτεστε, αυτό δεν με αφορά, επειδή δεν έχω τίποτα να κρύψω. Όμως, στην πραγματικότητα, η προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν έχει να κάνει με το να έχεις κάτι αρνητικό να κρύψεις. Φανταστείτε ότι είστε ο διευθυντής ανθρώπινου δυναμικού μίας συγκεκριμένης εταιρίας και λαμβάνετε βιογραφικά και αποφασίζετε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τους υποψήφιους. Έτσι, γκουγκλάρετε τα ονόματά τους και σε κάποιο σύμπαν, βρίσκετε αυτές τις πληροφορίες. Ή σε ένα παράλληλο σύμπαν, βρίσκετε αυτές τις πληροφορίες.
Πιστεύετε ότι θα ήταν εξίσου πιθανό να καλέσετε κάποιον από τους υποψήφιους για μία συνέντευξη; Αν το νομίζετε, τότε δεν είσαστε σαν τους Αμερικανούς εργοδότες, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, είναι μέρος του πειράματός μας, που σημαίνει ότι κάναμε αυτό ακριβώς. Δημιουργήσαμε προφίλ στο Facebook, χειραγωγώντας χαρακτηριστικά, μετά αρχίσαμε να στέλνουμε βιογραφικά σε εταιρίες στις Η.Π.Α. και εντοπίσαμε, παρακολουθήσαμε, αν έψαχναν για τους υποψηφίους μας, και αν ενεργούσαν σύμφωνα με τις πληροφορίες που έβρισκαν στα κοινωνικά μέσα. Και το έκαναν. Γινόντουσαν διακρίσεις μέσω των κοινωνικών μέσων για εξίσου έμπειρους υποψήφιους. Τώρα οι μαρκετίστες σαν κι εμάς θέλουν να πιστεύουν ότι όλες οι πληροφορίες για μας θα χρησιμοποιούνται πάντα με έναν ευνοϊκό για μας τρόπο. Ξανασκεφτείτε το. Γιατί να είναι πάντα έτσι; Σε μία ταινία που βγήκε πριν από μερικά χρόνια, το «Minority Report», σε μία διάσημη σκηνή ο Τομ Κρουζ περπατούσε σε ένα εμπορικό κέντρο και εμφανιζόταν γύρω του προσωποποιημένες διαφημίσεις σε ολόγραμμα. Τώρα, αυτή η ταινία διαδραματίζεται στο 2054, σε περίπου 40 χρόνια από τώρα και όσο συναρπαστική κι αν φαίνεται αυτή η τεχνολογία, ήδη υποτιμά αφάνταστα τον όγκο των πληροφοριών που οι εταιρίες μπορούν να συλλέξουν για σας και πώς μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν για να σας επηρεάσουν με ένα τρόπο που δεν θα τον καταλάβετε καν.
Έτσι, σαν παράδειγμα, αυτό είναι ένα άλλο πείραμα που κάνουμε τώρα, που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Φανταστείτε πως μία εταιρία έχει πρόσβαση στη λίστα με τους φίλους σας στο Facebook και μέσω κάποιου αλγόριθμου μπορούν να εντοπίσουν ποιοι δύο φίλοι σας αρέσουν περισσότερο. Και μετά δημιουργούν, σε πραγματικό χρόνο, μία σύνθεση από τα πρόσωπα των δύο αυτών φίλων. Μελέτες, πριν από την δική μας, έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν ούτε τους εαυτούς τους σε συνθέσεις προσώπων, αλλά αντιδρούν σε αυτές τις συνθέσεις με θετικό τρόπο. Έτσι την επόμενη φορά που θα ψάχνετε για ένα συγκεκριμένο προϊόν και μία διαφήμηση σας προτείνει να το αγοράσετε, δεν θα είναι απλώς ένας τυπικός εκπρόσωπος. Θα είναι ένας από τους φίλους σας και δεν θα ξέρετε καν ότι συμβαίνει αυτό. Τώρα το πρόβλημα είναι ότι οι υπάρχοντες μηχανισμοί πολιτικής που έχουμε για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από καταχρήσεις των προσωπικών πληροφοριών είναι σα να φέρνουμε μαχαίρι σε ένα πιστολίδι. Ο ένας από αυτούς τους μηχανισμούς είναι η διαφάνεια, το να λες στον κόσμο τι θα κάνεις με τα δεδομένα τους. Κατ ‘αρχήν, αυτό είναι ένα πολύ καλό πράγμα.Είναι απαραίτητο, αλλά δεν είναι αρκετό. Η διαφάνεια μπορεί να πάει σε λανθασμένη κατεύθυνση. Μπορείτε να πείτε στον κόσμο τι θα κάνετε, αλλά μετά συνεχίζετε να τους ωθείτε να αποκαλύψουν αυθαίρετες ποσότητες προσωπικών πληροφοριών. Σε ένα ακόμη πείραμα, αυτή τη φορά με φοιτητές, τους ζητήσαμε να παρέχουν πληροφορίες σχετικά με την συμπεριφορά τους στην πανεπιστημιούπολη, συμπεριλαμβανομένων πολύ ευαίσθητων ερωτήσεων, όπως αυτή. [Έχεις αντιγράψει ποτέ σε εξετάσεις;] Στην μία ομάδα είπαμε, «Μόνο άλλοι φοιτητές θα δούνε τις απαντήσεις σας.» Στην άλλη ομάδα είπαμε, «Φοιτητές και καθηγητές θα δούνε τις απαντήσεις σας.» Διαφάνεια. Ειδοποίηση. Και φυσικά, δούλεψε, από την άποψη ότι η πρώτη ομάδα ήταν πολύ πιο πιθανό να αποκαλύψει από ότι η δεύτερη. Κατανοητό, έτσι δεν είναι; Αλλα μετά προσθέσαμε την παραπλάνηση. Επαναλάβαμε το πείραμα με τις δύο ίδιες ομάδες, αλλά αυτή τη φορά προσθέσαμε μία καθυστέρηση μεταξύ της στιγμής που είπαμε στους συμμετέχοντες πώς θα χρησιμοποιήσουμε τα δεδομένα τους και την ώρα που ξεκινήσαμε να απαντάμε στις ερωτήσεις. Πόση νομίζετε πως ήταν η καθυστέρηση που έπρεπε να προσθέσουμε για να μηδενίσουμε την ανασταλτική επίδραση της γνώσης ότι οι καθηγητές θα δουν τις απαντήσεις σας; Δέκα λεπτά; Πέντε λεπτά; Ένα λεπτό; Τι λέτε για 15 δευτερόλεπτα; Δεκαπέντε δευτερόλεπττα ήταν αρκετά για να κάνουμε τις δύο ομάδες να αποκαλύψουν τον ίδιο όγκο πληροφοριών, λες και η δεύτερη ομάδα δεν νοιαζόταν πια για το αν οι καθηγητές θα διάβαζαν τις απαντήσεις τους.
Τώρα πρέπει να ομολογήσω, ότι αυτή η ομιλία μέχρι τώρα μπορεί να ακούγεται ιδιαίτερα απαισιόδοξη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Στην πραγματικότητα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας το γεγονός ότι υπάρχουν εναλλακτικές. Ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε πράγματα τώρα δεν είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορούν να γίνουν, και σίγουρα όχι ο καλύτερος τρόπος που μπορούν να γίνουν. Όταν σας πουν, «Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την προστασία των προσωπικών του δεδομένων,» αναρωτηθείτε αν το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί και στηθεί έτσι ώστε να μην νοιάζονται για την προστασία των προσωπικών τους δεδομένων και όταν συνειδητοποιήσουν ότι γίνονται αυτοί οι χειρισμοί είναι ήδη στο μέσον της διαδικασίας της προστασίας του εαυτού σας. Αν σας πουν ότι η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι ασύμβατη με τα οφέλη των μεγάλων δεδομένων, αναλογιστείτε ότι τα τελευταία 20 χρόνια, οι ερευνητές δημιούργησαν τεχνόλογίες που επιτρέπουν σχεδόν κάθε ηλεκτρονική συναλλαγή να γίνεται με τρόπο που προστατεύει τα πρσωπικά δεδομένα περισσότερο. Μπορούμε να πλοηγηθούμε στο διαδίκτυο ανώνυμα. Μπορούμε να στείλουμε email που μπορουν να διαβαστούν μόνο από τον σκοπούμενο αποδέκτη, ούτε καν από την Yπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας. Μπορούμε να έχουμε ακόμη και εξόρυξη δεδομένων με διαφύλαξη της ιδιωτικής ζωής. Με άλλα λόγια, μπορούμε να έχουμε τα οφέλη των μεγάλων δεδομένων καθώς προστατεύουμε τα προσωπικά δεδομένα. Φυσικά, αυτές οι τεχνολογίες υποδηλώνουν μία μετατόπιση κόστους και τζίρου μεταξύ των κατόχων των δεδομένων και των υποκειμένων των δεδομένων, και γι'αυτό, ίσως, να μην ακούτε πιο πολλά γι'αυτά. Κι επιστρέφω στον Κήπο της Εδέμ.
Υπάρχει και μία δεύτερη ερμηνεία για την προστασία προσωπικών δεδομένων στην ιστορία του Κήπου της Εδέμ η οποία δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Αδάμ και η Εύα νιώθουν γυμνοί και νιώθουν ντροπή. Μπορείτε να βρείτε την ηχώ αυτής της ερμηνείας στο «Χαμένος Παράδεισος» του Τζον Μίλτον. Στον κήπο, ο Αδάμ και η Εύα είναι υλικά ικανοποιημένοι. Είναι ευτυχισμένοι. Είναι ικανοποιημένοι. Όμως δεν έχουν γνώση και αυτογνωσία. Τη στιγμή που τρώνε αυτό που εύστοχα ονομάστηκε φρούτο της γνώσης, τότε ανακάλυψαν τους εαυτούς τους. Έχουν συνείδηση. Καταφέρνουν να έχουν αυτονομία. Όμως το τίμημα, είναι η δίωξη από τον κήπο. Έτσι, η προστασία των προσωπικών δεδομένων, κατά κάποιο τρόπο, είναι και ο τρόπος και το τίμημα της ελευθερίας. Και πάλι, οι μαρκετίστες μας λένε ότι τα μεγάλα δεδομένα και τα κοινωνικά μέσα δεν είναι απλώς ένας παράδεισος από κέρδη γι'αυτούς, αλλά ένας Κήπος της Εδέμ για τους υπόλοιπους από εμας. Παίρνουμε δωρεάν περιεχόμενο. Μπορούμε να παίξουμε Angry Birds. Παίρνουμε στοχευμένες εφαρμογές. Αλλά στην πραγματικότητα, σε μερικά χρόνια, οι εταιρίες θα γνωρίζουν τόσα πολλά για μας, που θα μπορούν να συμπεραίνουν τις επιθυμίες μας πριν ακόμη τις σχηματίσουμε, και ίσως να αγοράζουν προϊόντα για λογαριασμό μας πριν καν ξέρουμε ότι τα χρειαζόμαστε. Υπήρχε ένας Άγγλος συγγραφέας ο οποίος προέβλεψε ένα τέτοιο μέλλον όπου θα ανταλλάζαμε την αυτονομία μας και την ελευθερία μας για την άνεσή μας. Ακόμη περισσότερο από τον Τζώρτζ Όργουελ, ο συγγραφέας είναι, φυσικά, ο Άλντους Χάξλεϋ. Στο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», φαντάζεται μία κοινωνία όπου οι τεχνολογίες που δημιουργήσαμε αρχικά για ελευθερία κατέληξαν να μας εξαναγκάζουν. Όμως, στο βιβλίο, μας προσφέρει επίσης έναν τρόπο να ξεφύγουμε από αυτή την κοινωνία, παρόμοιο με το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσει ο Αδάμ και η Εύα για να φύγουν από τον κήπο. Σύμφωνα με τα λόγια του Άγριου, είναι δυνατή η επανάκτηση της αυτονομίας και της ελευθερίας, αλλά το τίμημα είναι υψηλό. Έτσι πιστεύω ότι μία από τις καθοριστικές μάχες των καιρών μας θα είναι η μάχη για το έλεγχο των προσωπικών πληροφοριών, η μάχη για το αν τα μεγάλα δεδομένα θα γίνουν μία δύναμη για ελευθερία, αντί για μία δύναμη που θα μας χειρίζεται στα κρυφά. Τώρα, πολλοί από εμάς δεν ξέρουν καν ότι γίνεται αυτή η μάχη, αλλά γίνεται, είτε σας αρέσει, είτε όχι. Και με το ρίσκο του να παίξω τον όφι, θα σας πω ότι τα εργαλεία για τη μάχη είναι εδώ, η επίγνωση του τι συμβαίνει, στα χέρια σας, απλώς λίγα κλικ μακρυά.
Σας ευχαριστώ.
