Boyd Varty

Boyd Varty: Τι έμαθα από τον Nelson Mandela

Boyd Varty«Στον καθεδρικό ναό της ζούγκλας, έχουμε την ευκαιρία να δούμε τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μας να αντανακλώνται πίσω σε μας». Ο Boyd Varty, ένας ακτιβιστής της άγριας ζωής, μοιράζεται ιστορίες των ζώων, των ανθρώπων και της αλληλοσύνδεσης τους, ή «ουμπούντου» – που ορίζεται ως «Είμαι… επειδή είστε». Και ο ίδιος αφιερώνει την ομιλία (TED Talks) στον ηγέτη της Νότιας Αφρικής Nelson Mandela, την ανθρώπινη ενσάρκωση του ίδιου μεγαλόκαρδου και γενναιόδωρου πνεύματος.

Η μετάφραση στα Ελληνικά έγινε από τη Chryssa Rapessi και η επιμέλεια από τον Stefano Reppa

Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ζει με την καρδιά του, κι έτσι λίγο πριν συνεχίσω, θέλω να σας πω ως Νοτιοαφρικανός, ότι ένας από του ανθρώπους που με έχει εμπνεύσει περισσότερο, πέθανε πριν από μερικές ώρες. Ο Νέλσον Μαντέλα έφτασε στο τέρμα της μεγάλης πορείας του προς την ελευθερία. Κι έτσι αυτή η ομιλία θα είναι γι' αυτόν.

Μεγάλωσα με θαυμασμό. Μεγάλωσα ανάμεσα σε αυτά τα . Μεγάλωσα στο άγριο ανατολικό κομμάτι της Νότιας Αφρικής, σε ένα μέρος που λέγεται Καταφύγιο Άγριων Ζώων Λοντολόζι. Είναι ένα μέρος στο οποίο η οικογένεια μου είχε επιχείρηση σαφάρι για τέσσερις γενιές. Τώρα, για όσο μπορώ να θυμηθώ, η δουλειά μου ήταν να ξεναγώ κόσμο στη φύση, κι έτσι νομίζω ότι σήμερα είναι ένα όμορφο γύρισμα της τύχης, να έχω την ευκαιρία να φέρω μερικές από τις εμπειρίες μου στη φύση σε αυτή τη συνάντηση. Η Αφρική είναι το μέρος όπου ο κόσμος κάθεται ακόμη κάτω από τον έναστρο ουρανό, και λένε ιστορίες γύρω από τη φωτιά, κι έτσι αυτό που έχω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα είναι το απλό φάρμακο μερικών ιστοριών γύρω από τη φωτιά, ιστορίες για ήρωες της καρδιάς. Οι ιστορίες μου λοιπόν, δεν είναι οι ιστορίες που θα ακούσετε στις ειδήσεις, κι ενώ είναι αλήθεια ότι η Αφρική είναι ένα σκληρό μέρος, γνωρίζω επίσης πως είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι, τα ζώα και τα οικοσυστήματα μας διδάσκουν για έναν πιο δεμένο κόσμο.

Όταν ήμουν εννέα ετών, ο Πρόεδρος Μαντέλα ήρθε να μείνει με την οικογένειά μου. Είχε μόλις απελευθερωθεί από την 27χρονή φυλάκισή του, και ήταν σε μία περίοδο αναπροσαρμογής στην ξαφνική παγκόσμια ειδωλοποίηση του. Τα μέλη του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου πίστευαν ότι στη ζούγκλα θα είχε χρόνο να ξεκουραστεί και να αναρρώσει μακριά από τη δημοσιότητα, και είναι αλήθεια ότι τα λιοντάρια λειτουργούν πολύ αποτρεπτικά για τον τύπο και τους παπαράτσι. (Γέλια) Αλλά ήταν μια καθοριστική στιγμή για μένα ως ένα νεαρό αγόρι. Του πήγαινα πρωινό στο κρεββάτι, και μετά, με μία παλιά φόρμα και παντόφλες, πήγαινε βόλτα τριγύρω στον κήπο. Το βράδυ, καθόμουν με την οικογένειά μου γύρω από την τηλεόραση με τα χιόνια και τις κεραίες, κι έβλεπα εικόνες του ίδιου ήσυχου άντρα από τον κήπο περικυκλωμένο από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο, καθώς κάθε βράδυ μετέδιδαν σκηνές από την απελευθέρωσή του. Έφερνε ειρήνη σε μία χωρισμένη και βίαιη Νότια Αφρική, ένας άντρας με ένα απίστευτο αίσθημα του ανθρωπισμού του. Ο Μαντέλα έλεγε συχνά ότι το δώρο της φυλακής ήταν η δυνατότητα να μπει και να σκεφτεί, να δημιουργήσει μέσα του τα πράγματα που ήθελε περισσότερο για τη Νότια Αφρική: ειρήνη, συμφιλίωση, αρμονία. Μέσα από αυτή την πράξη απέραντης ανοιχτόκαρδης συμπεριφοράς έγινε η ενσάρκωση αυτού που στη Νότια Αφρική ονομάζουμε «ουμπούντου». Ουμπούντου: Είμαι.. επειδή είμαστε. Ή, οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι χωρίς άλλους άνθρωπους. Δεν είναι μία νέα ιδέα ή αξία αλλά είναι κάτι που σίγουρα πιστεύω ότι σε τέτοιους καιρούς αξίζει να αξιοποιηθεί. Στην πραγματικότητα, αναφέρεται ότι στη συλλογική συνείδηση ​​της Αφρικής, βιώνουμε τα βαθύτερα κομμάτια της ίδιας μας της ανθρωπότητας μέσα από τις αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους. Το ουμπούντου παίζει ρόλο αυτή τη στιγμή. Κρατάτε χώρο για μένα για να εκφράσω τη βαθύτερη αλήθεια για το ποιος είμαι. Χωρίς εσάς, είμαι απλώς ένας τύπος που μιλάει σε ένα άδειο δωμάτιο, και πέρασα πάρα πολύ χρόνο την προηγούμενη εβδομάδα κάνοντάς το, και δεν είναι το ίδιο με αυτό. (Γέλια)

Εάν ο Μαντέλα ήταν η εθνική και παγκόσμια ενσάρκωση, τότε ο άνθρωπος που με δίδαξε τα περισσότερα γι'αυτή την αξία προσωπικά ήταν αυτός ο άντρας, ο Σόλλυ Μλόνγκο. Ο Σόλλυ γεννήθηκε κάτω από ένα δέντρο, 60 χιλιόμετρα από εκεί που μεγάλωσα, στη Μοζαμβίκη. Δεν θα είχε ποτέ του πολλά λεφτά, αλλά θα ήταν ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους που θα συναντήσω ποτέ. Ο Σόλλυ μεγάλωσε προσέχοντας τα βοοειδή του πατέρα του. Τώρα δεν ξέρω τι γίνεται με αυτούς που μεγαλώνουν προσέχοντας βοοειδή, αλλά προάγει την υπέρ-επινοητικότητα. Η πρώτη δουλειά που έκανε ποτέ στην επιχείρηση σαφάρι ήταν να επισκευάζει φορτηγά σαφάρι. Το που έμαθε να το κάνει αυτό εκεί έξω στη ζούγκλα, δεν έχω ιδέα, αλλά μπορούσε να το κάνει. Μετά μετακινήθηκε σε αυτό που λέμε ομάδα φυσικού περιβάλλοντος. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι στο καταφύγιο που ήταν υπεύθυνοι για την λειτουργία του. Επισκεύαζε δρόμους, επιδιόρθωνε υγρότοπους, καταπολεμούσε την λαθροθηρία. Και μία μέρα που ήμασταν έξω μαζί, βρήκε τα ίχνη από το περπάτημα μίας θηλυκής λεοπάρδαλης. Και ήταν παλιά ίχνη, αλλά για πλάκα γύρισε και άρχισε να τα ακολουθεί, και σας λέω, μπορούσα να καταλάβω από την με την οποία κινούνταν σε αυτά ίχνη ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας ιχνηλάτης διδακτορικού επιπέδου. Εάν περνούσατε τον Σόλλυ με το αυτοκίνητο κάπου εκεί έξω στο καταφύγιο, θα κοιτούσατε μέσα από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου και θα βλέπατε ότι είχε σταματήσει το αυτοκίνητο 20, 50 μέτρα πιο κάτω στο δρόμο απλώς για την περίπτωση που χρειαστείτε βοήθεια με κάτι. Η μόνη κατηγορία που έχω ακούσει ποτέ γι'αυτόν ήταν όταν ένας από τους πελάτες μας του είπε, «Σόλλυ, είσαι παθολογικά εξυπηρετικός». (Γέλια)

Όταν άρχισα να οδηγώ κόσμο επαγγελματικά σε αυτό το περιβάλλον, ο Σόλλυ ήταν ο ιχνηλάτης μου. Δουλεύαμε μαζί σαν ομάδα. Και οι πρώτοι επισκέπτες που είχαμε ποτέ ήταν μία φιλανθρωπική ομάδα από την Ανατολική σας Ακτή, και είπαν στον Σόλλυ, στην άκρη, είπαν, «Πριν καν πάμε να δούμε λιοντάρια και λεοπαρδάλεις, θέλουμε να δούμε που μένεις». Έτσι τους πήγαμε στο σπίτι του, και αυτή η επίσκεψη του φιλάνθρωπου στο σπίτι του συνέπεσε με τον καιρό που η γυναίκα του Σόλλυ, η οποία μάθαινε Αγγλικά, περνούσε μία φάση όπου άνοιγε την πόρτα λέγοντας, «Γεια σας, σας αγαπώ. Καλως ήρθατε, σας αγαπώ». (Γέλια) Και αυτό είχε κάτι τόσο υπέροχα αφρικανικό σε μένα, αυτό το μικρό σπίτι με την μεγάλη καρδιά μέσα του.

Τώρα την ημέρα που ο Σόλλυ μου έσωσε τη ζωή, ήταν ήδη ο ήρωάς μου. Ήταν μια ζεστή μέρα, και βρεθήκαμε στο ποτάμι. Λόγω της ς, έβγαλα τα παπούτσια μου, γύρισα τα μπατζάκια μου, και περπάτησα στο ποτάμι. Ο Σόλλυ παρέμεινε στην όχθη. Το νερό ήταν καθαρό και κυλούσε επάνω στην άμμο, και γυρίσαμε και αρχίσαμε να πηγαίνουμε ανοδικά. Και λίγα μέτρα μπροστά μας, ήταν ένα μέρος όπου είχε πέσει ένα δέντρο από την όχθη, και τα κλαδιά του ακουμπούσαν το νερό, και ήταν σκιερά. Και αν ήταν μία ταινία τρόμου, το κοινό θα άρχιζε να λέει, «Μην πας εκει. Μην πας εκεί». (Γέλια) Και φυσικά, ο κροκόδειλος ήταν στις σκιες. Τώρα το πρώτο πράγμα που προσέχεις όταν σου επιτίθεται ένας κροκόδειλος είναι η αγριότητα του δαγκώματος. Μπαμ! Με πιάνει το δεξί πόδι. Με τραβάει. Με γυρνάει. Σηκώνω το χέρι μου. Μπορώ να πιάσω ένα κλαδί. Με ταρακουνάει βίαια. Είναι μία πολύ περίεργη αίσθηση το να προσπαθεί να σε φάει ένα άλλο πλάσμα, και υπάρχουν λίγα πράγματα που προωθούν την χορτοφαγία με αυτό τον τρόπο. (Γέλια) Ο Σόλλυ στην όχθη βλέπει ότι έχω πρόβλημα. Γυρνάει. Αρχίζει να έρχεται προς το μέρος μου. Ο κροκόδειλος αρχίζει πάλι να με ταρακουνάει. Πάει να με δαγκώσει δεύτερη φορά. Βλέπω μια κηλίδα αίματος στο νερό γύρω μου που ξεπλένεται στον ποταμό. Καθώς με δαγκώνει τη δεύτερη φορά, κλωτσάω. Το πόδι μου μπαίνει μέσα στο λαιμό του. Με φτύνει. Τραβιέμαι στα κλαδιά, και καθώς βγαίνω από το νερό, κοιτάζω πίσω από τον ώμο μου. Το πόδι μου, κάτω από το γόνατο έχει κατασπαραχθεί πέρα από κάθε περιγραφή. Το κόκκαλο είναι ραγισμένο. Το κρέας είναι σχισμένο. Αποφασίζω άμεσα να μην το ξανακοιτάξω ποτέ. Καθώς βγαίνω από το νερό, φτάνει ο Σόλλυ στο βαθύ σημείο, ένα κανάλι ανάμεσά μας. Ξέρει, βλέπει την κατάσταση του ποδιού μου, ξέρει ότι ανάμεσά μας υπάρχει ένας κροκόδειλος, και μπορώ να σας πω ότι αυτός ο άντρας δεν χάνει χρόνο. Έρχεται απευθείας στο κανάλι. Μπαίνει μέσα με το νερό πάνω από τη μέση του. Με πλησιάζει. Με αρπάζει. Είμαι ακόμα σε ευάλωτη θέση. Με σηκώνει και με βάζει στον ώμο του. Ακόμη κάτι σχετικό με τον Σόλλυ, είναι φρικιαστικά δυνατός. Γυρνάει. Με πάει στην όχθη. Με αφήνει κάτω. Βγάζει το πουκάμισό του. Το τυλίγει γύρω από το πόδι μου, με σηκώνει μία ακόμη φορά, με πηγαίνει σε ένα όχημα, και μπόρεσε να με πάει στην ιατρική φροντίδα. Και επέζησα.

Τώρα – (Χειροκρότημα)

Τώρα δεν ξέρω πόσους άνθρωπους γνωρίζετε που θα έμπαιναν σε ένα βαθύ κανάλι νερού όπου γνωρίζουν ότι έχει μέσα έναν κροκόδειλο για να έρθουν να σας βοηθήσουν, αλλά για τον Σόλλυ, ήταν φυσικό, σαν την αναπνοή. Και είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα του τι έχω βιώσει σε ολόκληρη την Αφρική. Σε μία πιο συλλογική κοινωνία, συνειδητοποιούμε από μέσα ότι η δική μας ευημερία συνδέεται βαθύτατα από την ευημερία των άλλων. Ο κίνδυνος μοιράζεται. Ο πόνος μοιράζεται. Η χαρά μοιράζεται. Το κατόρθωμα μοιράζεται. Τα σπίτα μοιράζονται. Το φαγητό μοιράζεται. Το Ουμπούντου μας ζητά να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να μοιραστούμε, ότι αυτό που με δίδαξε ο Σόλλυ εκείνη την ημέρα είναι η ουσία αυτής της αξίας, η εμψυχωτική, ενσυναισθητική του δράση σε κάθε στιγμή.

Τώρα αν και η ρίζα της λέξης έχει να κάνει με τους ανθρώπους, σκέφτηκα ότι ίσως το Ουμπούντου έχει να κάνει μόνο με ανθρώπους. Και τότε γνώρισα αυτή τη νεαρή κυρία. Το όνομα της ήταν Έλβις. Στην πραγματικότητα, ο Σόλλυ της έδωσε το όνομα Έλβις επειδή είπε ότι περπατούσε σα να έκανε τον χορό της λεκάνης του Έλβις. Γεννήθηκε με μεγάλου βαθμού παραμορφωμένα τα πίσω πόδια και τη λεκάνη. Έφτασε στο καταφύγιο μας από ένα καταφύγιο ανατολικά από εμάς στην αποδημητική της πορεία. Όταν την πρωτοείδα, σκέφτηκα πως θα ήταν νεκρή μέσα σε λίγες μέρες. Και όμως, για τα επόμενα πέντε χρόνια επέστρεφε τους χειμερινούς μήνες. Και ενθουσιαζόμασταν τόσο όταν ήμασταν στην ζούγκλα και συναντούσαμε αυτά τα ασυνήθιστα ίχνη. Έμοιαζαν σαν ανάποδη παρένθεση, και θα αφήναμε ότι και να κάναμε και τα ακολουθούσαμε, και μετά θα ερχόμασταν από την γωνία, όπου θα ήταν εκεί με το κοπάδι της. Και αυτό το ξεχείλισμα των συναισθημάτων από τον κόσμο στα σαφάρι φορτηγά μας καθώς την έβλεπαν, ήταν το αίσθημα του δεσίματος. Και μου θύμισε ότι ακόμη και οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε πόλεις νιώθουν μία σύνδεση με τον φυσικό κόσμο και με τα ζώα. Και όμως, παρέμενα έκπληκτος που επιζούσε. Και μία μέρα τα συναντήσαμε σε μία μικρή λακκούβα με νερό. Ήταν σαν ένα κοίλο στο έδαφος. Και κοιτούσα καθώς έπινε η μητριάρχης, και μετά γύρισε με αυτή την υπέροχη αργή των ελεφάντων, μοιάζει σαν το χέρι σε κίνηση, και άρχισε να αναρριχείται την απότομη όχθη. Το υπόλοιπο κοπάδι γύρισε και άρχισε να ακολουθεί. Και κοιτούσα την νεαρή Έλβις να προετοιμάζεται ψυχολογικά να ανέβει το λόφο. Ήταν ευδιάκριτο — τα αυτιά ήρθαν μπροστά, πήρε φόρα και στα μέσα, τα πόδια της παραδόθηκαν και έπεσε προς τα πίσω. Το προσπάθησε μία δεύτερη φορά, και πάλι, στα μισά, έπεσε προς τα πίσω. Και στην τρίτη προσπάθεια, συνέβει κάτι καταπληκτικό. Στα μισά της όχθης, ήρθε πίσω της ένας νεαρός έφηβος ελέφαντας, κι έβαλε την προβοσκίδα του από κάτω της και άρχισε να την σπρώχνει πάνω στην όχθη. Και σκέφτηκα ότι το υπόλοιπο κοπάδι φρόντιζε αυτή τη νεαρή ελεφαντίνα. Την επόμενη μέρα κοιτούσα πάλι καθώς η μητριάρχης έσπασε ένα κλαδί και το έβαλε στο στόμα της, και μετά έσπασε ένα δεύτερο και το πέταξε στο έδαφος. Και μια ομοφωνία αναπτύχθηκε μεταξύ όλων μας, που ξεναγούσαμε κόσμο σε αυτή την περιοχή, ότι αυτό το κοπάδι κινούνταν στην πραγματικότητα πιο αργά για να διευκολύνει αυτόν τον ελέφαντα.

Αυτό που με έμαθε ο Έλβις και το κοπάδι με έκανε να διευρύνω τον ορισμό του ουμπούντου, και πιστεύω ότι στον καθεδρικό της ζούγκλας, βλέπουμε τα πιο όμορφα κομμάτια του εαυτού μας να αντανακλούνται πίσω σε μας. Και δεν είναι μόνο μέσω άλλων ανθρώπων που βιώνουμε την ανθρωπιά μας αλλά μέσω όλων των πλασμάτων που ζουν σε αυτόν τον πλανήτη. Αν η Αφρική έχει να μοιραστεί ένα δώρο, είναι ένα δώρο μίας πιο συλλογικής κοινωνίας. Και ενώ είναι αλήθεια ότι το ουμπούντου είναι μία Αφρικανική ιδέα, αυτό που βλέπω είναι η ουσία αυτής της αξίας να εφευρίσκεται εδώ.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Πατ Μίτσελ: Λοιπόν, Μπόιντ, γνωρίζουμε ότι ήξερες τον Πρόεδρο Μαντέλα από την πρώιμη παιδική ηλικία και ότι άκουσες τα νέα όπως όλοι μας σήμερα, βαθύτατα ταραγμένοι, και γνωρίζουμε την τραγική απώλεια που είναι για τον κόσμο. Αλλά απλώς αναρωτήθηκα αν θα ήθελες να μοιραστείς κάποιες επιπλέον σκέψεις, επειδή ξέρουμε ότι άκουσες αυτά τα νέα λίγο πριν βγεις γι'αυτό το κομμάτι.

Μπόιντ Βάρτι: Ευχαριστώ, Πατ. Χαίρομαι επειδή ήταν ώρα να προχωρήσει. Υπέφερε. Κι έτσι έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Αλλά απλώς σκέφτομαι τόσα πολλά περιστατικά, όπως όταν πήγε στο σόου της Όπρα και την ρώτησε για τι πράγμα θα ήταν το σόου. (Γέλια) Και είπε, «Λοιπόν, θα είναι για εσάς». Θέλω να πώ, αυτή είναι απίστευτη ταπεινότητα. (Γέλια)

Ήταν ο πατέρας του έθνους μας και έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε στη Νότιο Αφρική. Και όλοι, το έλεγαν μαγεία Μαντίμπα. Ξέρετε, πήγαινε σε έναν αγώνα ράγκμπυ και κερδίζαμε. Όπου πήγαινε, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά νομίζω ότι η μαγεία θα είναι μαζί μας, και το σημαντικό πράγμα είναι ότι κουβαλάμε αυτό που πρέσβευε. Κι έτσι αυτό θα προσπαθήσω να κάνω, και αυτό προσπαθούν να κάνουν οι άνθρωποι σε όλη τη Νότιο Αφρική.

ΠΜ: Και αυτό έκανες σήμερα. ΜΒ: Ωω, ευχαριστώ.

ΠΜ: Ευχαριστώ. ΜΒ: Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ.

iGuRu.gr The Best Technology Site in Greecefgns

κάθε δημοσίευση, άμεσα στο inbox σας

Προστεθείτε στους 2.100 εγγεγραμμένους.

Written by giorgos

Ο Γιώργος ακόμα αναρωτιέται τι κάνει εδώ....

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Το μήνυμα σας δεν θα δημοσιευτεί εάν:
1. Περιέχει υβριστικά, συκοφαντικά, ρατσιστικά, προσβλητικά ή ανάρμοστα σχόλια.
2. Προκαλεί βλάβη σε ανηλίκους.
3. Παρενοχλεί την ιδιωτική ζωή και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα άλλων χρηστών.
4. Διαφημίζει προϊόντα ή υπηρεσίες ή διαδικτυακούς τόπους .
5. Περιέχει προσωπικές πληροφορίες (διεύθυνση, τηλέφωνο κλπ).