Το σύνορο μεταξύ του υλικού μας κόσμου και της ψηφιακής πληροφορίας που μας περιβάλλει γίνεται ολοένα και πιο λεπτό. Ο σχεδιαστής και μηχανικός Jinha Lee θέλει να το απαλείψει εντελώς. Όπως μας δείχνει σε αυτή την μικρή, εντυπωσιακή ομιλία, οι ιδέες του περιλαμβάνουν ένα στυλό που διαπερνά την οθόνη και σχεδιάζει τρισδιάστατα μοντέλα και ένα πρότυπο υπολογιστή που επιτρέπει να διαπεράσουμε την οθόνη και να χειριστούμε ψηφιακά αντικείμενα.
Η ομιλία του στα Ελληνικά από το TED Talks
Σε όλη την ιστορία των υπολογιστών κάναμε προσπάθειες να μικρύνουμε το χάσμα ανάμεσα σε εμάς και την ψηφιακή πληροφορία, το χάσμα μεταξύ του υλικού μας κόσμου και του κόσμου στην οθόνη όπου η φαντασία μας μπορεί να οργιάσει. Και αυτό το χάσμα έχει μικρύνει, κι άλλο, και ακόμα πιο πολύ, και τώρα το χάσμα έχει φτάσει σε μέγεθος λιγότερο του ενός χιλιοστού, όσο το πάχος του γυαλιού μιας οθόνης αφής, και η υπολογιστική ισχύς είναι προσβάσιμη σε όλους.
Σκεφτόμουν όμως, πως θα ήταν αν δεν υπήρχε κανένα όριο; Άρχισα να φαντάζομαι πως θα έμοιαζε. Αρχικά, έφτιαξα αυτό το εργαλείο το οποίο διεισδύει στον ψηφιακό χώρο, όταν το πιέσετε δυνατά στην οθόνη, μεταφέρει το υλικό του σώμα σε πίξελ. Οι σχεδιαστές μπορούν να υλοποιήσουν τις ιδέες τους απευθείας σε 3 διαστάσεις, και οι χειρούργοι να εξασκούνται σε εικονικά όργανα κάτω απ'την οθόνη. Μ'αυτό λοιπόν το εργαλείο, το όριο ξεπεράστηκε.
Αλλά τα δύο μας χέρια παραμένουν έξω απ'την οθόνη. Πως μπορούμε να μπούμε μέσα και να διαδράσουμε με τη ψηφιακή πληροφορία χρησιμοποιώντας τη δεξιότητα των χεριών μας στο έπακρο; Στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Επιστημών της Microsoft, μαζί με την μέντορά μου Κάτι Μπουλάνζερ ξανασχεδίασα τον υπολογιστή και μετέτρεψα το μικρό χώρο πάνω απ'το πληκτρολόγιο σ' ένα ψηφιακό χώρο εργασίας. Συνδυάζοντας μια διαφανή οθόνη και βιντεοκάμερες βάθους ώστε να αντιλαμβάνονται τα δάχτυλα σας και το πρόσωπο, τώρα μπορείτε να σηκώσετε τα χέρια σας από το πληκτρολόγιο και να μπείτε μέσα σ'αυτόν τον τρισδιάστατο χώρο και να πιάνετε πίξελ με τα γυμνά σας χέρια.
Επειδή τα παράθυρα και τα αρχεία έχουν μία θέση στον πραγματικό χώρο, τα επιλέγετε με την ίδια ευκολία που πιάνετε ένα βιβλίο από το ράφι. Μετά μπορείτε να ξεφυλλίσετε αυτό το βιβλίο επισημαίνοντας τις γραμμές, λέξεις στην εικονική περιοχή αφής κάτω από κάθε αιωρούμενο παράθυρο. Οι αρχιτέκτονες μπορούν να εκτείνουν ή να περιστρέψουν τα μοντέλα απευθείας με τα δύο τους χέρια. Έτσι σ' αυτά τα παραδείγματα, μπαίνουμε μέσα στον ψηφιακό κόσμο.
Τι θα λέγατε όμως να αντιστρέφαμε το ρόλο του και να κάναμε τη ψηφιακή πληροφορία να έλθει αυτή σε μας; Είμαι σίγουρος πως πολλοί από εμάς είχαμε την εμπειρία της αγοράς και επιστροφής αντικειμένων στο διαδίκτυο. Τώρα πια δεν χρειάζεται να ανησυχείτε γι'αυτό. Αυτό που έχω εδώ είναι ένα δοκιμαστήριο επαυξημένης πραγματικότητας Αυτή είναι η οπτική που έχετε από μια οθόνη που στηρίζεται στο κεφάλι ή μια διαφανή οθόνη όταν το σύστημα αντιλαμβάνεται τη γεωμετρία του σώματός σας.
Πηγαίνοντας την ιδέα πιο πέρα, άρχισα να σκέφτομαι, αντί απλά να βλέπουμε τα πίξελ στο χώρο μας, πως μπορούμε να τα μετατρέψουμε σε ύλη ώστε να τα αγγίζουμε και τα αισθανόμαστε; Πως θα έμοιαζε ένα τέτοιο μέλλον; Στο Εργαστήριο Μέσων του ΜΙΤ, μαζί με τον σύμβουλό μου Χιρόσι Ισιί και τον συνεργάτη μου Ρέμι Ποστ, δημιουργήσαμε αυτό το ένα πίξελ ύλης. Στην περίπτωσή μας, αυτός ο σφαιρικός μαγνήτης δρα ως ένα τρισδιάστατο πίξελ στο χώρο μας, πράγμα που σημαίνει ότι οι υπολογιστές και οι άνθρωποι μπορούν να μετακινήσουν αυτό το αντικείμενο οπουδήποτε μέσα σ'αυτόν το μικρό τρισδιάστατο χώρο. Αυτό που κάναμε στην ουσία είναι να εξουδετερώσουμε τη βαρύτητα και να ελέγξουμε την κίνηση συνδυάζοντας τεχνολογίες μαγνητικού μετεωρισμού και μηχανικής κίνησης και αισθητήρων. Και προγραμματίζοντας το αντικείμενο ψηφιακά, το απελευθερώνουμε από τα δεσμά του χρόνου και του χώρου, που σημαίνει ότι τώρα οι ανθρώπινες κινήσεις μπορούν να καταγραφούν και να αναπαραχθούν και να παραμείνουν μόνιμα στον υλικό κόσμο. Έτσι η χορογραφία μπορεί να διδαχθεί φυσικά από απόσταση και οι περίφημες βολές του Mάικλ Τζόρνταν μπορούν να αναπαραχθούν ξανά και ξανά ως υλική πραγματικότητα. Οι μαθητές μπορούν να το χρησιμοποιήσουν σαν εργαλείο εκμάθησης σύνθετων εννοιών όπως η κίνηση των πλανητών, φυσική, και αντίθετα από τις οθόνες των υπολογιστών ή τα βιβλία, αυτή είναι μια πραγματική, χειροπιαστή εμπειρία που μπορείς να αγγίξεις και να αισθανθείς, και είναι πανίσχυρη. Και ακόμα πιο συναρπαστικό απ' το απλά να μετατρέψουμε σε ύλη κάτι που προς το παρόν υπάρχει στους υπολογιστές, είναι να αρχίσουμε να φανταζόμαστε πως προγραμματίζοντας τον κόσμο θα αλλάξει ακόμα και τις καθημερινές μας υλικές δραστηριότητες.
Όπως βλέπετε, η ψηφιακή πληροφορία δεν θα μας δείξει κάτι απλά αλλά θα αρχίσει να δρά απευθείας πάνω μας ως μέρος του υλικού μας περιβάλλοντος χωρίς να μας αποσυνδέει από τον κόσμο μας.
Σήμερα, αρχίσαμε να μιλάμε για το σύνορο, αλλά αν αφαιρέσουμε αυτό το σύνορο, το μόνο σύνορο που απομένει είναι η φαντασία μας.
Σας ευχαριστώ.
