Στις 29 Οκτωβρίου 1969, στις 10:30 μ.μ. (ώρα Ειρηνικού), μεταδόθηκαν οι δύο πρώτες επιστολές μέσω του ARPANET. Μετά το δίκτυο έπεσε. Μια ώρα αργότερα, μετά από μερικές επιδιορθώσεις, πραγματοποιήθηκε η πρώτη πραγματική απομακρυσμένη σύνδεση μεταξύ δύο υπολογιστών.
Ήταν η πρώτη σύνδεση μέσω δικτύου, κάτι που εξελίχθηκε αργότερα στο Internet που γνωρίζουμε όλοι μας.
Το project ARPANET χρηματοδοτήθηκε από την Υπηρεσία Προηγμένων Ερευνητικών Προγραμμάτων ή Advanced Research Projects Agency της DARPA και δημιουργήθηκε για να εξερευνήσει τεχνολογίες που χρειάζονται για την ανάπτυξη ενός στρατιωτικού δικτύου που θα μπορούσε να επιβιώσει από μια πυρηνική επίθεση.
Όμως σύμφωνα με τον Charles Herzfeld, Διευθυντή της ARPA ο οποίος επέβλεπε το μεγαλύτερο μέρος της κατασκευής του ARPANET:
Το ARPANET δεν έγινε για να είναι μόνο ένα σύστημα εντολών και ελέγχου που μπορεί να επιβιώσει από μια πυρηνική επίθεση, όπως ισχυρίζονται πολλοί. Η ανάπτυξη ενός τέτοιου συστήματος ήταν σαφώς, μια μεγάλη στρατιωτική ανάγκη, αλλά δεν ήταν αυτή η αποστολή του ARPA. Στην πραγματικότητα, θα είχαμε επικριθεί έντονα εάν προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αντίθετα, το ARPANET βγήκε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχαν ελάχιστοι μεγάλοι, ισχυροί υπολογιστές έρευνας στη χώρα και ότι πολλοί ερευνητές, οι οποίοι χρειαζόταν να έχουν πρόσβαση σε αυτούς, ήταν γεωγραφικά απομακρυσμένοι.
Στην παιδική του ηλικία, το ARPANET είχε μόνο τέσσερις “κόμβους”:
στο Κέντρο Μετρήσεων Δικτύου του Πανεπιστημίου Καλιφόρνιας-Λος Άντζελες, με τον υπολογιστή SDS Sigma 7.
στο Κέντρο Πληροφοριών Δικτύου του Ινστιτούτου Stanford Research, με τον υπολογιστή του SDS 940 που χρησιμοποιούσε το NLS (ένα πρώιμο σύστημα υπερκειμένου και πρόδρομο του World Wide Web).
Στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, το Culler-Fried Interactive Mathematics Center της Santa Barbara, με τον IBM 360/75. και
στη Σχολή Πληροφορικής του Πανεπιστημίου της Γιούτα, με το PDP-10 του Digital Equipment Corp που λειτουργεί με το λειτουργικό σύστημα TENEX.
Αυτοί οι υπολογιστές, αντί να είναι απευθείας συνδεδεμένοι, συνδέονταν μέσω Interface Message Processors (IMPs), τα οποία ήταν τα πρώτα network routers.
Αυτό θα επέτρεπε την προσθήκη επιπλέον συστημάτων σαν κόμβους στο δίκτυο από κάθε τοποθεσία με τον καιτό. Αυτή η ιδέα γεννήθηκε από τον φυσικό Wesley Clark, ο οποίος πραγματοποίησε και τον σχεδιασμό του LINC, του πρώτου προσωπικού υπολογιστή στον κόσμο.
Οι πρώτες “επιστολές” που διαβιβάστηκαν από το UCLA στο Στάνφορντ από τον μαθητή του UCLA Charley Kline ήταν στην πραγματικότητα δύο γράμματα, τα: “l” και “o”».
Στη δεύτερη προσπάθεια, εμφανίστηκε το πλήρες κείμενο του μηνύματος, “login”, πέρασε από τον Sigma 7 του UCLA στον υπολογιστή του Stanford SDS 940. Έτσι, οι δύο πρώτοι χαρακτήρες που μεταβιβάστηκαν ποτέ από τον πρόδρομο στο Internet ήταν οι L, και O.
Μέχρι τη στιγμή που εκτέθηκε για πρώτη φορά το ARPANET, είχε μεγαλώσει σημαντικά, αλλά εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται πρωτίστως από ερευνητές και στρατιωτικούς.
Το ARPANET λειτουργούσε για τον στρατό μέχρι το 1990 και μέχρι τότε η χρήση του δικτύου για οτιδήποτε άλλο εκτός από τις κυβερνητικές επιχειρήσεις και έρευνα ήταν παράνομη.
Τότε, το ARPANET αντικαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από το National Science Foundation Network (NSFnet). Παρόλο που το Υπουργείο Άμυνας χρησιμοποιούσε δικά του δίκτυα στο MILNET από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, τμήματα του στρατού χρησιμοποιούσαν δικτυακές συνδέσεις του ARPANET σε πολλά εσωτερικά έγγραφα στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Όταν έκλεισε το δίκτυο, ο Vinton Cerf, ένας από τους πατέρες του σύγχρονου Διαδικτύου, έγραψε ένα ποίημα για το ARPANET:
It was the first, and being first, was best,
but now we lay it down to ever rest.
Now pause with me a moment, shed some tears.
For auld lang syne, for love, for years and years
of faithful service, duty done, I weep.
Lay down thy packet, now, O friend, and sleep.
Χωρίς το ARPANET όμως, δεν θα υπήρχε το σημερινό Internet.
