Όλοι σε αυτή τη φωτογραφία μια μέρα θα πεθάνουν (φωτογραφία του
Adam Fagen)
Κοίτα, μια μέρα θα πεθάνεις. Παραμορφωμένος μέσα σε ένα βιομηχανικό ανεμιστήρα. Έχοντας χτυπήσει με μια λάμπα. Ειρηνικά ενώ κοιμάσαι μετά από αυνανισμό δίχως προηγούμενο. Δεν έχει και τόση σημασία το πώς θα πεθάνεις. Οι φλέβες σου θα συρρικνωθούν μέσα στη σάρκα. Νέα μορφώματα θα μεγαλώνουν μέσα στο κεφάλι, το λαιμό και τους πνεύμονές σου. Θα πεθάνεις. Οι μύες σου θα… τρίζουν και θα διαλύονται. Τα οστά σου αρχίζουν να τρίβονται και να γίνονται σκόνη. Πεθαίνεις. Πεθαίνεις αυτή τη στιγμή. Θα πεθάνεις.
Τέλος πάντων: το Facebook το ξέρει αυτό και για αυτό παρουσιάζει ένα νέο εργαλείο για να βοηθήσει τους χρήστες να διαχειριστούν τους λογαριασμούς τους και μετά από τη στιγμή του θανάτου. Όπως αναφέρει το
The Next Web το νέο εργαλείο “Your Legacy Contact” θα σου επιτρέψει να ορίσεις ένα φίλο, ο οποίος θα πάρει τον έλεγχο του λογαριασμού σου εάν εσύ καταλήξεις. Το άτομο αυτό θα μπορεί να καρφιτσώσει ένα τελευταίο μήνυμα στην αρχική σου σελίδα, να ειδοποιήσει τους φίλους σου για την κηδεία και να ενημερώσει το προφίλ σου ώστε να είναι πιο σοβαρό και κατάλληλο.
Η φωτογραφία του προφίλ είναι το σημαντικότερο όλων. Έχω μια αναπάντεχη αίσθηση ότι μπορεί μια μέρα να δολοφονηθώ-τα άκρα μου να βρεθούν σε κάδους απορριμμάτων, το κεφάλι μου στον πυθμένα μιας λίμνης , ο κορμός του να δοθεί για τροφή στα σκυλιά, ή κάτι τέτοιο-και ανησυχώ για το ποια φωτογραφία μου θα χρησιμοποιηθεί στις ειδήσεις, στο πλαίσιο του ανθρωποκυνηγητού που θα οργανωθεί με πυρσούς και σκυλιά για να εντοπιστεί ότι έχει απομείνει από τα γεννητικά μου όργανα. Φοβάμαι ότι θα είναι εκείνη που είμαι πολύ νέος, έχω σημάδια από τα σπυράκια, τα μαλλιά μου είναι σκατά και κάνω εις υγεία με τη μπύρα μέσα από τη ντουζιέρα σε κάποιο πάρτι, σε σπίτι. Ίσως είναι εκείνη που είμαι μπρούμυτα στο πάτωμα αφού με χτύπησαν στα αρχίδια με ένα ξύλινο ρόπαλο. Ή ίσως εκείνη που είμαι ντυμένος χαρακτήρας του Nintendo σε ένα απαίσιο κλαμπ, που μοιάζω σαν μόλις να συνειδητοποίησα ότι χέστηκα πάνω μου. Δεν υπάρχουν αξιοπρεπείς, ευυπόληπτες φωτογραφίες της ύπαρξης μου. Αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο από ότι έχει να κάνει με το αναπόφευκτο του θανάτου.
Πέρυσι το καλοκαίρι έπρεπε να ανοίξουμε τον φορητό υπολογιστή της μαμάς-ευτυχώς ήταν ακόμα logged in- και κάναμε ανάρτηση «Γεια σε όλους, αν και είναι λίγο άχαρο βέβαια» στην κατάσταση της- έπειτα υποβάλλαμε αίτημα στο Facebook να θάψει ψηφιακά το λογαριασμό της. Ήταν λίγο περίεργο πράγμα για να διαχειριστεί κανείς στη διάρκεια μιας ήδη παράξενης και γεμάτης θλίψη περιόδου, αλλά φανταστείτε τι θα γινόταν εάν είχε Twitter ή Instagram ή ένα δίκτυο αλλόκοτων ρατσιστών φίλων που είχε γνωρίσει κάνοντας σχόλιο κάτω από βίντεο κλιπ στο YouTube. Όλοι αυτοί οι λογαριασμοί θα έπρεπε να κλείσουν και να περάσουν στην αθανασία. Οι φίλοι που είχε μόνο στο διαδίκτυο θα έπρεπε να ειδοποιηθούν. Το ίντερνετ καθιστά όλο και περίπλοκο το να πεθάνεις.
Υποθέτω ότι αυτό είναι μία ένδειξη ότι το Facebook αναπτύσσεται. Πριν από 8 χρόνια ήταν μια πλατφόρμα όπου τα πληθωρικά νιάτα μπορούσαν να μοιράζονται τις φωτογραφίες τους από τα νυχτοπερπατήματά τους. Έπειτα έγινε ο τόπος όπου μπορούσες να ανακοινώσεις την πρώτη χαζή μικρή σχέση σου και τον ακόμα πιο χαζό χωρισμό σου. Μέσω αυτού έχεις διοργανώσει κάθε πάρτι στο οποίο πας τα τελευταία πέντε χρόνια. Γνωρίζει τα γενέθλια των φίλων και τα δικά σου, τα σημαντικά γεγονότα για σένα καλύτερα από ό,τι εσύ. Το Facebook μεγάλωσε μαζί μας-κρατώντας το χέρι μας, στέλνοντάς μας προσκλήσεις για το Farmville, επιτρέποντάς μας να ενημερώνουμε την κατάστασή μας γράφοντας κάτι σαν «μόλις έχασα το κινητό μου. Στείλτε μου όλοι τα τηλέφωνά σας»-και τώρα μελετά το ζήτημα του θανάτου. Δεν λέω ότι το Facebook θέλει κυριολεκτικά να πεθάνουμε, αλλά το Facebook σίγουρα έχει υποστεί μεταμόρφωση και τώρα πραγματικά έχει επίγνωση του θανάτου, με αυτό τον πανικόβλητο τρόπο που προκαλεί ιδρώτα.
Το Facebook ξαγρύπνησε κάνοντας κοκαΐνη και σκόνταψε πάνω σε μια αλεπού στο δρόμο και απλά φρίκαρε. Το Facebook σου τηλεφωνεί στις 5 π.μ. και σου λέει «μάγκα, σ’αγαπώ. Ξέρω ότι δεν το λέω αρκετά αλλά, μάγκα απλά μην ξεχάσεις ότι σ’αγαπώ. Γιατί μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε και δεν θέλω να πεθάνεις μη γνωρίζοντας ότι σ’αγαπώ.» Το Facebook λέει «θέλεις να παίξεις Candy Crush αυτή τη στιγμή;»
Η δημιουργία του “Your Legacy Contact” είναι πιθανώς πιο σημαντική απόφαση από την επαφή έκτακτης ανάγκης που συμπληρώνεις σε εργασιακό συμβόλαιο. Ίσως και πιο πολύ από την επιλογή κουμπάρου ή κουμπάρας στο γάμο. Πεθαίνεις στη δουλειά και απλά χρειάζεσαι το πιο υπεύθυνο άτομο της οικογένειάς σου να βάλει το φουσκωμένο πτώμα σου σε φέρετρο. Αλλά η σελίδα σου στο Facebook; Χρειάζεσαι κάποιον που θα κάνει «Like» σε κάθε γεμάτο συμπόνια μήνυμα. Κάποιον που γνωρίζει σε ποια selfie από το Instagram είσαι πιο ωραίος. Κάποιον να κρύψει όλες εκείνες τις φωτογραφίες σου από τα πάρτι όπου είχες λιποθυμήσεις και είχες τον κώλο σου έξω. Ουσιαστικά, ο ρόλος της Legacy Contact είναι κατά κύριο λόγο σαν του συντάκτη: να φιλτράρει όλα τα κακά κομμάτια της ζωής σου και να στολίσει και να ενισχύσει το καλό όπως τη ζωγραφική.
Τέλος πάντων, θα είσαι μια χαρά. Έχεις πολύ χρόνο ακόμα. Θα ζήσεις για πάντα. Αλλά για τους υπόλοιπους- όλοι καταδικασμένοι με αόρατα χρονόμετρα πάνω από τα κεφάλια μας που μετρά αντίστροφα έως το θάνατο –το Legacy Contact αποτελεί μια σκληρή υπενθύμιση ότι το πάρτι στο Facebook τέλειωσε και πως η νεότητά μας δεν είναι παρά μια απαστράπτουσα μνήμη και ότι επίσης χρειάζεται να αρχίσουμε να κάνουμε υπεύθυνα άτομα φίλους μας πριν αναπόφευκτα να έρθει το τέλος.
