Παρίσι και hashtags: Για κάθε δράση, υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Σε περιόδους κρίσης, o νόμος του Νεύτωνα προσφέρει μια εκπληκτικά ισχυρό πλαίσιο για να διερευνήσει κανείς πώς αντιδράει ο κόσμος.
Μετά τις εκρήξεις και τους πυροβολισμούς που συγκλόνισαν τη γαλλική πρωτεύουσα την Παρασκευή το βράδυ, οι αρχηγοί κρατών και οι πολιτικοί δημοσιεύουν τη συμπαράστασή τους προς τα θύματα στο Twitter.
Όμως, τα πιο ουσιαστικά συναισθήματα υπάρχουν αν αναζητήσει κανείς το hashtag, #PortesOuvertes – καθώς οι κάτοικοι του Παρισιού δηλώνουν ότι έχουν ανοιχτές τις πόρτες τους για τους ανθρώπους που αναζητούν ασφάλεια στην πόλη, καθώς η σύγχυση που επικρατεί μετά τις επιθέσεις είναι άνευ προηγουμένου.
Αλλά την ίδια στιγμή, ένα άλλο hashtag κερδίζει γρήγορα έδαφος. Υποτίθεται ότι προέρχεται από τους υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους και έχουν υιοθετήσει το hashtag, #باريس_تشتعل που σημαίνει ‘Paris burns’ ή “το Παρίσι καίγεται”. Ήταν το ίδιο hashtag που χρησιμοποιήθηκε και κατά τη διάρκεια των επιθέσεων στα γραφεία της Charlie Hebdo νωρίτερα αυτό το χρόνο.
Υπήρξαν φυσικά πολλά αιτήματα στο Twitter για την απαγόρευση του συγκεκριμένου hashtag, αλλά μέχρι στιγμής τα αιτήματα έχουν πέσει στο κενό.
Το αρνητικό κλίμα εμφανίστηκε όμως και με άλλους τρόπους. Μερικοί αποδίδουν τις ευθύνες στους πολιτικούς και άλλοι στους μετανάστες.
Το διαδίκτυο είναι ένα τέλειο περιβάλλον για τις ανταγωνιστικές ιδέες για προσφέρει την επιφάνεια για να απλωθούν μετά από ένα σημαντικό παγκόσμιο γεγονός. Στην ψυχολογία, υπάρχει ένας όρος που περιγράφει απόλυτα αυτή την τάση: vicarious rehearsal ή αντιπροσωπευτική δοκιμή.
Ο όρος αυτός αναφέρει ότι όσο η πιο μακριά βρίσκεται ένα πρόσωπο από μια απειλή, τόσο πιο ακραία γίνεται η αντίδραση.
Καθώς η σύγχυση έχει αρχίσει να υποχωρεί στο Παρίσι, και οι άνθρωποι αρχίζουν σιγά σιγά να συναρμολογούν τα γεγονότα για να κατανοήσουν τι συνέβη την Παρασκευή 13 του Νοέμβρη, εμείς οι χιλιάδες άλλοι που βρισκόμαστε μίλια μακριά θα πρέπει επίσης να προσπαθήσουμε να βρούμε το δικό μας τρόπο για να έρθουμε σε συμφωνία με ό, τι συνέβη.
Θα ήταν μάταιο με αυτή τη δημοσίευση για να αναζητήσουμε το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο σε αυτή την περίπτωση. Το να ενταχθούμε σε ομάδες που φωνάζουν την “δίκαιη” γνώμη τους,και περιμένουν από τους άλλους να την υιοθετήσουν, δεν θα βοηθήσει τη διαδικασία του θρήνου.
Κανένα πρόσωπο ή καμία ιστοσελίδα δεν μπορεί να συγκρατήσει την παλίρροια του αρνητικού συναισθήματος που στροβιλίζεται αυτή τη στιγμή στο Web και όχι μόνο, υποστηρίζοντας το δίκιο και κατακρίνοντας το άδικο. Το τι είναι σωστό και το τι είναι λάθος είναι εντελώς αντικειμενικό και εξαρτάται τον οπτική γωνία που το βλέπεις, την θρησκεία, την κουλτούρα και πολλά πολλά άλλα.
Μια που μιλάμε όμως για το Παρίσι και τη Γαλλία ας μιλήσουμε και για ένα Γάλλο φιλόσοφο, κοινωνιολόγο και ιστορικό, τον Michel Foucault.
Ο Foucault είχε αναφέρει με λίγα λόγια ότι οι φυλακές χρειάζονται και είναι χρήσιμες για την κοινωνία γιατί μπορεί να καθορίζει την κανονικότητά της.
Ποιο δίκιο;
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή εκτός από τις αναλύσεις και τον διαδικτυακό καταμερισμό ευθυνών, είναι να προσπαθήσουμε να προσφέρουμε έναν τρόπο βοήθειας στους άλλους για να ερμηνεύσουν τα συναισθήματα τους και ίσως, απλά ίσως, να μάθουν να συμπάσχουν με εκείνους που μοιράζονται τα hashtag…
Η ιδέα του άρθρου είναι από το TNW, οι προσθήκες δικές μας..
