Αυθεντικός τίτλος: Τεχνολογική πρόοδος + ξεπερασμένοι νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων = τεράστια τμήματα της κινηματογραφικής μας κουλτούρας χάνονται για πάντα
Του Glyn Moody
Τα φυσικά βιβλία μπορούν να αγοραστούν, να μοιραστούν και να διαβαστούν σε βιβλιοθήκες πολύ εύκολα. Οι ταινίες σε φυσική μορφή, από την άλλη πλευρά, είναι δύσκολο να αποκτηθούν, να κοινοποιηθούν ή να προβληθούν σε αρχειοθήκες. Γράφοντας στον Guardian, ο σκηνοθέτης Charlie Shackleton λέει ότι το 90% των συλλογών των αρχειοθηκών αποτελείται από ταινίες που δεν θα προβληθούν ποτέ ξανά. Επιπλέον, επισημαίνει ότι καθώς το streaming γίνεται ο κύριος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τις ταινίες, η κατάσταση χειροτερεύει και δεν γίνεται καλύτερη:
Τέτοιες ταινίες [που φυλάσσονται σε αρχειοθήκες] είναι τουλάχιστον καλά διατηρημένες, με μόνο όμως το 10% από αυτές να είναι τυχερό και να προσελκύει την προσοχή του κοινού. Κάθε ταινία που «αγοράστηκε» από το Amazon Prime είναι δική σας για προβολή μόνο εφόσον η Amazon διατηρεί την άδεια του κατόχου των πνευματικών δικαιωμάτων για να σας την δείξει. Και αν οι ίδιοι κάτοχοι πνευματικών δικαιωμάτων δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς όταν οι ακόμα ταινίες ήταν φυσικά πράγματα που μπορούσαν να οργανωθούν και να απογραφούν, φαίνεται απίθανο να εμπιστευτούν την ψηφιακή εποχή.
Ο Timothy B Lee παρέχει μερικούς σκληρούς αριθμούς που αποκαλύπτουν πόσο άσχημα είναι τα πράγματα:
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, θα μπορούσατε να βρείτε σχεδόν οτιδήποτε στο Netflix, από τις τελευταίες υπερπαραγωγές έως κλασικές ταινίες έως δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές. Συνολικά, το Netflix διέθετε περίπου 60.000 τίτλους.
Σήμερα, η υπηρεσία συνεχούς ροής του Netflix έχει μόνο περίπου το ένα δέκατο των περισσότερων διαθέσιμων τίτλων. Ενώ έχει εκπληκτικό πρωτότυπο περιεχόμενο, ο συνολικός κατάλογος του δεν είναι εντυπωσιακός.
Έχει επίσης μια εξήγηση γιατί συμβαίνει αυτό:
Η επανάσταση του streaming παρέχει στους καταναλωτές μια πρωτοφανή ευκολία. Είχε όμως την παρενέργεια να αφήσει στους πολλούς καταναλωτές ένα στενότερο φάσμα επιλογών και μια πιο κατακερματισμένη αγορά. Και αυτό δεν οφείλεται σε τεχνολογικούς ή οικονομικούς περιορισμούς – είναι επειδή ο νόμος δίνει στους κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων περισσότερο έλεγχο στη ροή παλαιότερων ταινιών από ό, τι στις ενοικιάσεις DVD.
Η υπόλοιπη ανάρτηση του Lee στο Full Stack Economics διερευνά τρόπους αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος. Αντλώντας από ένα ενδιαφέρον paper του Mark A. Lemley, το οποίο προτείνει τη χρήση της έννοιας της «δίκαιης χρήσης» για να επιτρέψει σε τρίτους να μεταδώσουν υλικό εάν δεν είναι εμπορικά διαθέσιμο. Ο Lee βασίζεται σε αυτήν την ιδέα, προτείνοντας ότι πρέπει να υπάρχει ένα υποχρεωτικό σύστημα αδειοδότησης για περιεχόμενο streaming βίντεο που δεν είναι πλέον διαθέσιμο για εμπορική χρήση.
Σίγουρα χρειαζόμαστε κάποιου είδους λύση.
Χωρίς αυτή τη λύση, το υλικό ταινιών που θα πρέπει να εισέλθει στον δημόσιο τομέα μόλις λήξει ο χρόνος των πνευματικών δικαιωμάτων τους, δεν θα το κάνει ποτέ, επειδή δεν θα υπάρχουν πλέον ψηφιακά αντίγραφα που μπορούμε να μοιραστούμε. Θα ήταν ένα τραγικό αποτέλεσμα αν η πρόοδος της τεχνολογίας σε συνδυασμό με τους παρωχημένους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων οδηγούσε στην απώλεια μεγάλων τμημάτων της κινηματογραφικής κουλτούρας.
Όπως λέει ο Lemley:
Στο παρελθόν μπορεί να φιλοδοξούσαμε έναν κόσμο στον οποίο όλα τα έργα της ιστορίας θα ήταν διαθέσιμα για πάντα. Τώρα αυτός είναι πλέον ένας εφικτός στόχος. Τα πνευματικά δικαιώματα δεν πρέπει να τον εμποδίζουν.
Πράγματι, δεν πρέπει. Γκρεμίστε αυτούς τους τοίχους
Πηγή άρθρου: https://walledculture.org/
Μετάφραση: https://openstandards.ellak.gr
