Στα δακρυγόνα που ρίχνει η αστυνομία στο Ferguson, οι διαδηλωτές απαντούν με Molotov το αιώνιο όπλο των αστικών επαναστατών.
Η κατασκευή του κοκτέιλ είναι πολύ εύκολη και δεν κοστίζει τίποτα. Το κοκτέιλ Molotοv πιστεύεται ότι έχει εφευρεθεί κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, όπου είχε χρησιμοποιηθεί από τους Ρεπουμπλικάνους κατά των Εθνικιστών. Τα υλικά που μπαίνουν σε μπουκάλια, δημιουργούν μια ουσία κολλώδης και εύφλεκτη, η οποία αναφλέγεται από ένα πανί εμποτισμένο με λάδι που βρίσκεται στο στόμιο του μπουκαλιού να λειτουργεί σαν ένα φιτίλι. Όταν η “βόμβα μπουκάλι” χτυπά το στόχο της, το κολλώδες μείγμα καυσίμου και φλόγα αναφλέγεται, προκαλώντας ζημιές σε ότι βρεθεί μπροστά του.
Πως συνδέεται όμως η βόμβα με το όνομά του από Vyacheslav Molotov, του σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών ο οποίος υπέγραψε το μυστικό σύμφωνο του 1939 μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Ναζιστικής Γερμανίας για την μη επίθεση μεταξύ των δύο χωρών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;
Η απάντηση έρχεται από τη Φινλανδία.
Το σύμφωνο Molotοv-Ribbentrop χώριζε την Ευρώπη σε «σφαίρες επιρροής», έχοντας την Πολωνία σε ναζιστικό και σοβιετικό έδαφος, η Φιλανδία παραχωρήθηκε στους Σοβιετικούς.
Το χειμώνα του 1939, μετά την κατάληψη της ανατολικής Πολωνίας και αφήνοντας τα δυτικά της χώρας στο Τρίτο Ράιχ, οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στη Φινλανδία. Ο Molotοv, ανέφερε τότε σε μια ομιλία του ότι: “Αύριο θα δειπνήσουμε στο Ελσίνκι!” Οι Φινλανδοί από την άλλη πλευρά μετά την δήλωση του Molotov, και όταν άρχισαν να πέφτουν οι ρώσικες βόμβες, τις ονόμαζαν “καλάθια με ψωμί του Molοtov” και το όνομά που έδωσαν στα αυτοσχέδια όπλα που χρησιμοποιούσαν εναντίον του σοβιετικού στρατού τα ονόμασαν “Molotοv κοκτέιλς.”
Η φινλανδική εταιρεία Alko, ένας όμιλος παρασκευής λικέρ, κατασκεύασε μαζικά 450.000 βόμβες Molotοv κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το όπλο αποδείχθηκε καθοριστικό για την ανάσχεση των σοβιετικών δυνάμεων. Η χρήση των Molotov εξαπλώθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και χρησιμοποιήθηκε τόσο από τους Συμμάχους όσο και από τις δυνάμεις του Άξονα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο The New Republic
