Η Ελλάδα είναι η χώρα της ΕΕ με τη χαμηλότερη κατάταξη στην ελευθερία Τύπου, σύμφωνα με τον ετήσιο Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας Τύπου που δημοσιεύτηκε την Τρίτη.
Η Ελλάδα αντικατέστησε τη Βουλγαρία σαν το έθνος της ΕΕ με τις χειρότερες επιδόσεις και τώρα κατατάσσεται στην 108η —από την 70η θέση που είχε στον δείκτη το 2021 — σε μια λίστα με 180 χώρες, που καταρτίστηκε από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα.
Αν και οι χειρότερες χώρες παραβάτες κατά της ελευθερίας του Τύπου είναι χώρες εκτός της ΕΕ — Κίνα, Λευκορωσία, Ρωσία, Ιράν, Μιανμάρ και Βόρεια Κορέα — αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες έχουν υποβαθμιστεί επίσης στην λίστα, όπως την Ολλανδία (22 θέσεις κάτω σε σύγκριση με την περσινή κατάταξη), Σλοβενία (κάτω 18 θέσεις), Ιταλία (κάτω 17), Σλοβενία (κάτω 18 θέσεις), Αυστρία (κάτω 14) και Βέλγιο (κάτω 12).
Η Ελλάδα συγκαταλέγεται σε μια λίστα χωρών, όπως η Σλοβενία, η Πολωνία και η Ουγγαρία, που χρησιμοποιούν δρακόντειους νόμους κατά των δημοσιογράφων, αναφέρει η έκθεση. Η Αθήνα ψήφισε έναν νέο νόμο πέρυσι που καθιστά αδίκημα για τους πολίτες τη διάδοση “ψευδών πληροφοριών” και τιμωρείται με φυλάκιση έως και πέντε χρόνια.
Η έκθεση αναφέρει επίσης ότι οι υπεύθυνοι για τη δολοφονία των δημοσιογράφων Daphne Caruana Galizia στη Μάλτα και Ján Kuciak στη Σλοβακία δεν έχουν ακόμη καταδικαστεί. Στην Ελλάδα, οι αρχές απέτυχαν να εξιχνιάσουν τη δολοφονία του Έλληνα δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, που δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2021. Στην Ολλανδία, ο δημοσιογράφος Peter R. de Vries πυροβολήθηκε αφού έφυγε από το τηλεοπτικό του στούντιο τον Ιούλιο του 2021. Η δίκη για τη δολοφονία του είναι ακόμη σε εξέλιξη.
Για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ελευθερίας του Τύπου, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα συζητήσει το θέμα της ασφάλειας των δημοσιογράφων την Τρίτη στην ολομέλεια στο Στρασβούργο, όπου η Επίτροπος Διαφάνειας Věra Jourová θα τονίσει τα σχέδια της ΕΕ να προτείνει μια “Πράξη για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης.”
Η πράξη αυτή θα έχει σκοπό να κατοχυρώσει τον πλουραλισμό και την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης στη νομοθεσία της ΕΕ και θα καλέσει τις χώρες της ΕΕ να υποστηρίξουν τον νέο νόμο των Βρυξελλών για την προστασία των δημοσιογράφων από καταχρηστικές αγωγές. Το μέτρο στοχεύει να δώσει στα δικαστήρια περισσότερη εξουσία για να απορρίπτουν γρήγορα τέτοιες αγωγές και ακόμη να χρησιμοποιήσουν πιθανές ποινές εναντίον τους.
Ο δείκτης World Press Freedom ταξινομεί 180 χώρες ανάλογα με το επίπεδο ελευθερίας που έχουν οι δημοσιογράφοι, βάσει αξιολόγησης του πλουραλισμού, της ανεξαρτησίας των μέσων ενημέρωσης και της ασφάλειας των δημοσιογράφων σε κάθε μία από τις χώρες.
Όταν η κοινωνία είναι ανήμπορη να δημιουργήσει κράτος, τότε το κράτος πρέπει να δημιουργήσει κοινωνία. Ταλλεϋράν (Ταλεϋράνδος, ελληνιστί).
Αυτές κι άλλες συναφείς ήταν οι απόψεις του κυνικού μα και αποτελεσματικού Γάλλου υπουργού εξωτερικών, στην προ και στην μετά της Γαλλική Επανάσταση περίοδο.
Αν κρατήσουμε τη ρήση του ως δόγμα, αυτομάτως θα γεννηθεί μια απορία που θα περιγράφεται με το : “ποιος θα δημιουργήσει Κοινωνία” ;
Εδώ λοιπόν είναι το κομβικό σημείο. Στο “ποιος/ποιοι”.
Χωρίς να κουράζω τους επισκέπτες του φιλόξενου iguru.γρ, παραθέτω κάποιες ρητορικές ερωτήσεις προς κάθε έναν που θα ήθελε να συνεργήσει στο συλλογισμό μου ή να τον συντρίψει.
Ερωτήσεις :
1) Ποιος δυνητικά θα δημιουργήσει κοινωνία ; Το κράτος ; Αδυνατεί καθόσον μόνιμα, έκών – άκων επιτρέπει να παρεισφρέουν αμοιβάδες που ανελίσσονται σε υψηλόβαθμους κρατικούς λειτουργούς.
2) Ποιος δυνητικά θα δημιουργήσει κοινωνία ; Η εκκλησία ; Αν ως εκκλησία θεωρήσουμε το εκάστοτε ιερατείο, τότε … “πιάσε το αυγό και κούρεφτο” …
3) Ποιος δυνητικά θα δημιουργήσει κοινωνία ; Οι δάσκαλοι – καθηγητές ; Μα αυτοί είναι που εμμέσως πλην σαφώς εξεγείρουν μαθητικές αντιδράσεις μόνο και μόνο για να πληρώνονται ενόσω είναι αραχτοί στις δημοσιοϋπαλληλικές τους θεσούλες και στα “μισθά” τους.
4) Ποιος δυνητικά θα δημιουργήσει κοινωνία ; Τα ΜΜΕ που ως γνήσια μίσθαρνα προάγουν ως είδωλο ότι πιο σάπιο υπάρχει στην εκάστοτε κοινωνία ;
5) Ποιος δυνητικά θα δημιουργήσει κοινωνία ; Οι μάζες που ονειρεύονται το κορίτσι τους να παντρευτεί ένα πλούσιο γαμπρό ή να γίνει star Ελλάς, ή τραγουδιστής, ή ποδοσφαιριστής ;
6) Ποιος δυνητικά θα δημιουργήσει κοινωνία ; Οι διανοούμενοι της Ακαδημίας μήπως ; Μα, από την ώρα που προήδρευσε άτομο που διατέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός δοτής γερμανικής (βλέπε Μνημονιακής) κυβέρνησης, αυτό είναι αδύνατο.
7) Ποιος δυνητικά θα δημιουργήσει κοινωνία ; Οι ποιητές και οι πεζογράφοι ; Δεν υπάρχουν πλέον και όσοι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ υπάρχουν έχουν εξαφανιστεί από τα ΜΜΕ καθόσον κρίνεται (από τους επιχειρηματίες) ότι δεν πρέπει να … ενοχλούμε τον λαό, στην νιρβάνα του.
8) Ποιος δυνητικά θα δημιουργήσει κοινωνία ; Οι Αρχές ; Έλα Θεέ μου ! Ποιες … Αρχές ; Εκείνες που τα παίρνουν (βλ. μίζες) ή εκείνες που βγαίνουν στους δρόμους ζητώντας αίμα (βλ. ΜΑΤ και παρακρατικά σταγονίδια) ή σάμπως εκείνες που “διατάσσουν στο όνομα του Ελληνικού Λαού” ερήμην του τελευταίου ;
Αν όλα τα ανωτέρω φάνηκαν εκτός πνεύματος, θα διαφωνήσω διότι, κοινωνία, και καλύτερα Κοινωνία με Πολίτες που θα απαιτήσει Ελευθερία, εφαρμογή του Συντάγματος, των Νόμων και της Ελευθεροτυπίας, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ !
Τους Πολίτες όμως, την Κοινωνία, κάποιος πρέπει να την διδάξει, να την κατευθύνει, να την … δημιουργήσει. Και αυτοί που όφειλαν να το κάνουν, εμπίμπουν στις ανωτέρω αναφερόμενες 8 ρητορικές ερωτήσεις.
Στο εν κατά κλείδι. Η Ελληνική Κοινωνία είναι βαθύτατα άρρωστη. Και πλέον δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να ανανήψει … Άρα, Σύνταγμα, Ελευθεροτυπία, Νομιμότητα και Παιδεία, πάνε περίπατο μιας και δεν βολεύει καμία “αμοιβάδα” (σ.σ. αμοιβάδα : με την ανάλυση που προείπα) να αλλάξει κάτι, να εκπαιδεύσει για να απαιτήσει, να εμπλουτίσει με γνώσεις και σκέψη όσους κοιμούνται … τον ύπνο του δικαίου.
Ελπίζοντας να μη καταχρώμαι τον χώρο, ευχαριστώ τον Γιώργο που μου δίνει λαβές για να ξεκολλήσει το μυαλό μου από τη σαπίλα που υπόκειμαι όταν ανοίγω -έστω για 5 λεπτά- την τηλεόρασή μου.
Γιώργος Κ.
Γιώργο το βήμα είναι ανοιχτό για κάθε σκέψη που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και τα κονσερβοποιημένα. Μάλλον είναι χρέος μας να δίνουμε το βήμα σε ιδέες που δεν ακούγονται ή που προσπαθούν να αποσιωπηθούν.