Privacy, η καταστροφολογία: Σύντομα οι δρόμοι θα γεμίσουν με αυτο-οδηγούμενα αυτοκίνητα που γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιούν κάμερες υψηλής ανάλυσης για την πλοήγηση. Τι θα γίνει αν οι κάμερες αυτές θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν για να αναγνωρίζουν πινακίδες κυκλοφορίας και να εντοπίζουν τις οδικές παραβιάσεις; Θα έχουμε ένα super αστυνομικό σε κάθε γωνία.
Privacy: Οι CCTV κάμερες συνεχίζουν να αυξάνονται και περιμένουμε και ένα σύγχρονο δίκτυο 5G για κινητά και τεχνητή νοημοσύνη. Οι εικόνες θα μπορούσαν να έρχονται από παντού.
Η ιδέα είναι να βάλουμε όσο το δυνατόν περισσότερα μάτια στο δρόμο. Αυτό φυσικά θα αλλάξει πάρα πολλά πράγματα, και πρώτα από όλα την συμπεριφορά μας. Μόλις υπάρξει η κατάλληλη υποδομή παρακολούθησης, όλοι όσοι έχουν λόγους να κρύβονται θα πρέπει να αναζητήσουν άλλες λύσεις.
Όμως το παραπάνω δεν είναι και τόσο μακριά όσο νομίζετε, και βέβαια δεν πρόκειται για κάποιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Οι πληροφορίες που συλλέγονται ήδη είναι από βίντεο συχνά υψηλής ποιότητας και μπορούν να εντοπίσουν με ακρίβεια κάθε μας κίνηση.
Σε όλες τις ΗΠΑ, οι αστυνομικές δυνάμεις χρησιμοποιούν πλέον ατομικές κάμερες, και τα βίντεο αποθηκεύονται ή μεταδίδονται άμεσα σε κάποιο Αστυνομικό τμήμα, αν υπάρχει ανάγκη.
Φανταστείτε ότι 20 άτομα βρίσκονται σε μια καφετέρια. Τότε θα υπάρχουν τουλάχιστον 21 κάμερες. Αυτό που λέτε μπορεί να ακουστεί και να μεταδοθεί άμεσα στο twitter, ή ίσως εμφανιστείτε στο παρασκήνιο κάποιου που κάνει Skype στο δίπλα τραπέζι.
Αυτό όμως δεν μας σταματάει να πηγαίνουμε σε καφετέριες, Απλά αποδεχόμαστε τον κίνδυνο που υπάρχει για την ιδιωτικότητά μας όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο.
Τα δεδομένα που προκύπτουν “επιμορφώνουν” περίπλοκους αλγόριθμους, οι οποίοι στη συνέχεια μας ωθούν προς ορισμένες συμπεριφορές. “Κινούμαστε από την ψηφιακή εποχή σε μια εποχή πρόβλεψης”, αναφέρει ο Pam Dixon, διευθυντής του World Privacy Forum, think-tank.
Το smartphone σας φιλοδοξεί να μάθετε τι θέλετε να κάνετε πριν το κάνετε.
Πώς αντιμετωπίζουμε αυτό τον νέο κόσμο;
Πριν από είκοσι χρόνια, αν ένα super market σας ζητούσε να βάλει από ένα μικρόφωνο στα σπίτια μας ή μια εταιρεία μας ζητούσε να έχουμε συνεχώς ενεργοποιημένο το GPS, ή μας ζητούσαν να έχουμε συνεχώς μαζί μας μια camera, πολύ πιθανά θα λέγαμε όχι.
Τώρα αγοράζουμε smartphones, ενοικιάζουμε Airbnbs και χρησιμοποιούμε το κάθε δωρεάν WiFi. Η Amazon η Google και πολλοί άλλοι γνωρίζουν. Μπορούν να ακούνε κάποιες ηχογραφήσεις από τους έξυπνους βοηθούς τους, ενώ το Facebook συλλέγει ότι μπορείτε να φανταστείτε.
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν αντιπαραθέσεις αλλά και σύγχυση! Τον Μάιο η πόλη του Σαν Φρανσίσκο απαγόρευσε στην αστυνομία της να χρησιμοποιήσει το λογισμικό αναγνώρισης προσώπου. Αυτό το μήνα κυκλοφόρησε μια εφαρμογή (FaceApp) που συλλέγει δεδομένα των χρηστών της και το αναφέρει πολύ ξεκάθαρα στους όρους χρήσης. Οι αντιδράσεις μετά την κυκλοφορία της συγκεκριμένης εφαρμογής δείχνουν ότι δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό που έρχεται.
Από την άλλη πλευρά, είναι εκείνοι που προσπαθούν να καθιερώσουν τις νέες ιδέες και προκαλούν τους ανθρώπους να συνηθίσουν στις νέες τεχνολογίες.
Η Google πήρε ήδη ένα μάθημα με το Google Glass, μια φορητή φωτογραφική μηχανή που ξεκίνησε το 2013 αλλά δεν φαίνεται να την αποδέχτηκε το ευρύ κοινό.
Privacy – Για να πούμε όμως την αλήθεια: Παραδοσιακά μπορείτε να περιμένετε την ιδιωτικότητα από ένα τηλεφωνικό θάλαμο ή από ένα ψυχολόγο. Τι είδους ιδιωτικότητα μπορείτε να περιμένετε από έναν πάροχο κινητής τηλεφωνίας ή ένα band γυμναστικής; Τι είδους ιδιωτικότητα μπορείτε να περιμένετε από μια εφαρμογή που έχει κατασκευαστεί να επεξεργάζεται φωτογραφίες στο cloud;
Το 1998, όταν η Google ήταν ακόμα στο γκαράζ και η Kodak εξακολουθούσε να κυριαρχεί στην αγορά των φωτογραφικών μηχανών, ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας David Brin προέβλεψε το τέλος της ιδιωτικής ζωής, όπως το γνωρίζαμε την εποχή εκείνη. Ο Brin ανέφερε ότι οι κάμερες και οι αισθητήρες θα γίνουν τόσο φτηνές ώστε αναπόφευκτα θα υπάρχουν παντού.
Οι πράξεις σας θα καταγράφονται, θα δημοσιεύονται οι φορολογικές σας δηλώσεις. Αλλά αυτό, σύμφωνα με τον Brin, θα δημιουργούσε μια νέα μορφή ιδιωτικής ζωής.
Η “αμοιβαία εξασφαλισμένη επιτήρηση” θα εξασφάλιζε ότι οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να κάνουν παρανομίες. Δεν θα υπήρχαν πλέον παράνομοι οδηγοί και πολιτική διαφθορά.
Ο Brin αναφέρει στο βιβλίο του The Transparent Society, ότι η ανωνυμία ήταν μια φάση της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία είναι πλέον αδύνατη.
Ο Brin πιστεύει ότι το όραμά του γίνεται πραγματικότητα: ο άνθρωπος θα αποκτήσει θεϊκές δυνάμεις, και θα γίνει παντογνώστης της όρασης και της επιτήρησης. Αυτό δεν θα περιοριστεί στους ισχυρούς.
Η αστυνομική βία άρχισε να ελέγχεται από την κάμερα. Στις ΗΠΑ, υπάρχουν ιστοτόποι οικογενειακού ιστορικού, στους οποίους εκατομμύρια άνθρωποι υπέβαλαν δείγματα DNA μήπως βρουν συγγενείς τους. Τα δείγματα όμως χρησιμοποιούνται για τον εντοπισμό υπόπτων (η πρώτη επιτυχής σύλληψη πραγματοποιήθηκε τον περασμένο μήνα στην Ουάσινγκτον).
Υπάρχει όμως άλλο ένα επιχείρημα για το ότι η επιτήρηση είναι αναπόφευκτη. Στην Κίνα, η επιτήρηση είναι διαδεδομένη και οι αλγόριθμοι βαθμολογούν τους πολίτες ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Αν και η Δύση θεσπίζει νέους νόμους περί ιδιωτικότητας, θα έχει λιγότερα δεδομένα – που είναι βασική πρώτη ύλη για την τεχνητή νοημοσύνη – και έτσι θα βρεθεί σε ανταγωνιστικό μειονέκτημα. Οι δημοκρατίες πρέπει να συλλέγουν δεδομένα για να προστατευθούν από επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, ή έτσι τουλάχιστον αναφέρει η δικαιολογία.
Ο επικεφαλής της Μητροπολιτικής Αστυνομίας της Νέας Υόρκης ανέφερε πρόσφατα ότι η χρήση της αναγνώρισης του προσώπου από την Κίνα είναι “απολύτως σωστή”.
Ωστόσο για τους περισσότερους από εμάς, η ολική διαφάνεια και η επιτήρηση δεν ακούγεται και πολύ καλή ιδέα. Φοβόμαστε τις παραβιάσεις δεδομένων, την κλοπή ταυτότητας και την εμφάνιση φωτογραφιών μας στο διαδίκτυο, αλλά συχνά δεν κάνουμε τίποτα.
Το απόρρητο είναι μια αφηρημένη έννοια. Δεν αναφέρεται πουθενά ρητά και συνήθως η έννοιά του βγαίνει από τα συμφραζόμενα: θέλουμε ορισμένες πληροφορίες να περιορίζονται σε ορισμένους ανθρώπους.
Έχετε παρατηρήσει ποτέ πόσο πιο εύκολο είναι να μοιραστείτε ένα μυστικό σας με έναν ξένο, που δεν θα μπορέσει ποτέ να το συνδέσει με εσάς; Το απόρρητο αφορά επίσης και την εξουσία: όσο λιγότερα γνωρίζουν οι άλλοι για εσάς, τόσο πιο δύσκολα μπορούν να μπουν στη ζωή σας. Η διαφάνεια δεν συμφέρει σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις.
Privacy: Οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για να αντιμετωπίσουν τις ανησυχίες μας.
Πρώτον, μπορούν να πλασάρουν κάποια ιδιωτικότητα: η Apple, πρωτοπόρος, αποκλείει κάποια παρακολούθηση στο διαδίκτυο (ο διευθύνων σύμβουλος Tim Cook δήλωσε πέρυσι ότι “τα αποθέματα προσωπικών δεδομένων χρησιμεύουν μόνο για τον εμπλουτισμό των εταιρειών που τα συλλέγουν”). Το Facebook, ένα καθυστερημένο απόρρητο, προβλέπει τώρα ότι οι “κύριοι τρόποι” που θα επικοινωνούν οι χρήστες στην πλατφόρμα θα είναι μέσω κρυπτογραφημένων υπηρεσιών μηνυμάτων, Messenger και WhatsApp.
Δεύτερον, οι εταιρείες τεχνολογίας προσφέρουν να μας δώσουν τον έλεγχο. Το Facebook υπόσχεται ότι οι πληροφορίες των χρηστών “θα φαίνονται μόνο από αυτούς που οι χρήστες επιλέγουν να τις δουν”.
Ο τρίτος τρόπος με τον οποίο οι εταιρείες τεχνολογίας μας προσφέρουν ιδιωτικότητα είναι η διαφύλαξη και η ανωνυμία των δεδομένων μας. Η Google μπορεί να ξέρει ότι έχετε ζητήσει βοήθεια για τη γονόρροια και ότι πήγατε στον κινηματογράφο, αλλά δεν θα το μάθει κανείς άλλος.
Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ότι το Facebook και η Google πρέπει να μας παρακολουθούν, γιατί έτσι λειτουργούν οι διαφημιστικές επιχειρήσεις τους. Ζητούν όμως τη συγκατάθεσή μας χωρίς να προσφέρουν μια άλλη επιλογή. Αν δεν συμφωνήσετε στους όρους χρήσης δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις υπηρεσίες. Αυτό σημαίνει ότι δεν χάνουν κανένα click στο “αποδοχή”.
Οι κυβερνήσεις όμως δεν μας επιτρέπουν να εξοικονομήσουμε χρήματα αγοράζοντας ένα αυτοκίνητο χωρίς ζώνες ασφαλείας ή να κερδίζουμε χρήματα με την πώληση των οργάνων μας. Μήπως η ιδιωτικότητα ανήκει στην ίδια κατηγορία με την ασφάλεια ή την ιατρική δεοντολογία;
Αν ένας βαθμός ιδιωτικότητας είναι ένα δικαίωμα – ένα ουσιαστικό μέρος της ύπαρξης ενός ανθρώπου και όχι ενός εμπορεύματος – τότε δεν θα πρέπει να το ανταλλάσσουμε.
Πως μπορεί να ισχύει η ιδιωτικότητα για την επιτήρηση σε δημόσιους χώρους; Δεν μπορούμε να υπογράφουμε κάποια φόρμα κάθε φορά φεύγουμε από το σπίτι.
Και φτάνουμε στα νέα Όρια
Για να προστατέψουμε την ιδιωτικότητά μας από τους ενοχλητικούς αλγορίθμους, θα πρέπει να κλειστούμε σπίτι μας, και να μην χρησιμοποιούμε καθόλου ψηφιακές συσκευές και internet.
Κανείς δεν σκέφτεται σοβαρά ότι οι εταιρείες τεχνολογίας θα έχουν λιγότερα δεδομένα για εμάς σε 10 χρόνια από σήμερα. Μπορούμε να απαγορεύσουμε ίσως την αστυνομική χρήση της αναγνώρισης προσώπου, αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε την τεχνολογία, που μπορεί πλέον να αναγνωρίζει το βάδισμα, να σαρώνει την ίριδα και τα δαχτυλικά αποτυπώματα.
Οι πολιτικοί επιθυμούν μια “συνολική” νομοθεσία για την προστασία της ιδιωτικής ζωής. Ωστόσο, η ιδιωτικότητα (Privacy) είναι τόσο συμφραζόμενη ώστε κάθε υπηρεσία φαίνεται να χρειάζεται διαφορετικά πρότυπα.
Privacy: Δεν υπάρχει μια γραμμή που μπορούμε να ακολουθήσουμε, υπάρχουν εκατοντάδες.
“Θα πρέπει πάντα να ελέγχετε τι και με τους οποίους το μοιράζεστε”, αναφέρει η Google. Όμως μετά από δύο δεκαετίες που ζούμε στο διαδίκτυο, μάθαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να σχεδιάσουμε τα νέα όρια δεν είναι σαν άτομα, ή σαν εταιρείες, χρησιμοποιώντας διάφορες ηλεκτρονικές φόρμες συγκατάθεσης.
Θα πρέπει να τα σχεδιάσουμε σαν κοινότητες, με τη δύναμη των αριθμών. Μπορεί σε 20 χρόνια, οι εταιρείες τεχνολογίας να υποθέτουν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να παραβιάζουν την ιδιωτική μας ζωή. Εμείς θα πρέπει να τους ζητήσουμε πρώτα να το δικαιολογήσουν.
Ιδέα από το Is privacy dead?
