Διαδικτυακή Αλητεία: Με τον όρο cyberpunk σύμφωνα με το WikiPedia εννοούμε ένα λογοτεχνικό ρεύμα επιστημονικής φαντασίας το οποίο εμφανίστηκε στα γραπτά ενός κύκλου Αμερικανών συγγραφέων κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και επικράτησε στον χώρο ως τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Χαρακτηρίζεται από αναφορές στον υπόκοσμο της υψηλής τεχνολογίας του άμεσου μέλλοντος, επικεντρωμένης σε προϊόντα πληροφορικής, τηλεπικοινωνιών και γενετικής μηχανικής, σε ένα συνήθως δυστοπικό, μεταβιομηχανικό κοινωνικό σκηνικό.
Επειδή όμως το “άμεσο μέλλον” που αναφέρει ο ορισμός είναι πια εδώ, στις παρακάτω γραμμές θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τον cyberpunk στο διαδίκτυο του σήμερα. Για να το γράψουμε καλύτερα παρακάτω θα προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε την διαδικτυακή αλητεία, στο διαδίκτυο που περνάμε τις ώρες μας. Θεωρώ ότι ο όρος cyberpunk είναι και κάπως “ρομαντικός” για αυτό χρησιμοποίησα το “διαδικτυακή αλητεία” που θεωρώ ότι περιγράφει καλύτερα αυτό που εννοώ.
Table of Contents
Διαδικτυακή Αλητεία: Όχι μη κοιτάτε προς τον hacker
O hacker προσπαθεί να λύσει προβλήματα, εξερευνά, διασκεδάζει, ενθουσιάζεται, και αναζητεί τη γνώση. Ο όρος παρερμηνεύτηκε με τον καιρό και φυσικά δεν σημαίνει cyberpunk, εγκληματίας ή απατεώνας. Για να γίνεις hacker θα πρέπει να διαβάσεις και όσοι γνωρίζουν το σπορ, καταλαβαίνουν ότι απαιτείται μεγάλη προσπάθεια. Εκτός όμως από τις γνώσεις, θα πρέπει και να “το χεις.” Αν δεν είσαι από αυτούς που τρελαίνονται να λύνουν προβλήματα, να ερευνούν και να μαθαίνουν συνεχώς, θα πρέπει να αναζητήσεις κάποιο διαφορετικό σπορ.
Διαδικτυακή Αλητεία: Όχι ούτε προς τον γαμπρό του Facebook
Ο τύπος αναζητεί την περιπέτεια ξεχνώντας ότι ζει ψηφιακά. Την πέφτει σε όλες και όλους και συνήθως είναι ο γραφικός μιας παρέας. Τον έχουν καταλάβει όλοι και αυτός σφυρίζει αδιάφορα…
Διαδικτυακή Αλητεία: Όχι ούτε προς τον έφηβο που δεν γνωρίζει τι κάνει
Ο έφηβος μπορεί να έχει παραβατική συμπεριφορά και επιθετικές τάσεις, αλλά δεν ξέρει τι μπορεί να προκαλέσει. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τι νιώθει ο άλλος πίσω από το πληκτρολόγιο. Αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να καταλογίσουμε ευθύνες, τότε θα πρεπε να κοιτάξουμε προς τους γονείς.
Από τα παραπάνω βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να ονομάσουμε Cyberpunks τους ερευνητές, αυτούς που κοπιάζουν για να μάθουν, τους γραφικούς ρόλους που συναντάμε στο Facebook και προσπαθούν να μας κρυφτούν, αλλά και αυτούς που δεν γνωρίζουν τι κάνουν.
Δια τής ατόπου λοιπόν μπορούμε να φτιάξουμε μια λίστα με χαρακτηριστικά που αποτυπώνουν τον διαδικτυακό αλήτη που κινείται ανάμεσά μας.
Του αρέσουν τα εύκολα, γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει και γνωρίζει να κρύβεται ή ίσως νομίζει ότι μπορεί να κρύβεται. Φυσικά του αρέσει και το κέρδος, και αν είναι εύκολο ακόμα καλύτερα. Μην παρεξηγηθείς εσύ που σου αρέσει το κέρδος, μιλάμε πάντα για άτομα που δεν έχουν καμία άλλη αξία…
Από που να το πιάσουμε;
Ο εγκληματολόγος Γρηγόρης Λάζος, αναφέρει σαν βασικές κατηγορίες του ηλεκτρονικού εγκλήματος:
Το οικονομικό έγκλημα, επιθέσεις στην ιδιωτική ζωή του ανθρώπου, συκοφαντική δυσφήμηση μέσω Internet, εγκλήματα λογισμικού, εγκλήματα παιδικής πορνογραφίας, διακίνηση υλικού, και το οργανωμένο έγκλημα.
Στη σελίδα της Ελληνικής Αστυνομία υπάρχει ο παρακάτω ορισμός:
Η πληροφορική τεχνολογία κατέστησε δυνατή τη διάπραξη ενός ευρέως φάσματος εγκληματικών πράξεων, οι οποίες απαιτούν εξειδίκευση και αυξημένη κατάρτιση. Ως «Hλεκτρονικό Έγκλημα», λοιπόν, θεωρούνται οι αξιόποινες εγκληματικές πράξεις που τελούνται με τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και συστημάτων επεξεργασίας δεδομένων και τιμωρούνται με συγκεκριμένες ποινές από την ελληνική νομοθεσία. Ανάλογα με τον τρόπο τέλεσης διαχωρίζονται σε εγκλήματα τελούμενα με τη χρήση Hλεκτρονικών Υπολογιστών (computer crime) και σε Κυβερνοεγκλήματα (cyber crime), εάν τελέσθηκε μέσω του Διαδικτύου.
Κάτι λείπει;
Να προσθέσουμε την προώθηση διαφημίσεων τζόγου με μορφή ειδήσεων, και γενικότερα προώθηση κάθε είδους ανήθικου μηνύματος με μορφή κεκαλυμμένης διαφήμισης για πολλούς και διάφορους λόγους, που συνήθως σκοπεύουν στην εξαπάτηση του κοινού.
Πρόσθεσα τις τελευταίες κατηγορίες γιατί προσωπικά τις θεωρώ εγκληματικές πράξεις και μάλιστα εγκληματικές πράξεις εκ του ασφαλούς. Για όλες τι κατηγορίες του ηλεκτρονικού εγκλήματος που ανέφερε ο κ. Λάζος, αλλά και ο ορισμός της Ελληνικής Αστυνομίας, υπάρχει ο Νόμος, άσχετα του ότι καθυστερεί και δυσκολεύεται καθώς το πεδίο είναι πραγματικά χαοτικό.
Η προώθηση διαφημίσεων τζόγου με μορφή ειδήσεων (άρθρων), και γενικότερα προώθηση κάθε είδους ανήθικου μηνύματος με μορφή κεκαλυμμένης διαφήμισης είναι κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί τόσο εύκολα, όσο ας πούμε μια διαδικτυακή ληστεία. Το μήνυμα περνάει και εγκαθίσταται στον εγκέφαλο του κάθε ανυποψίαστου αναγνώστη, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. 
Πιστεύω στο ελεύθερο και δωρεάν διαδίκτυο, αλλά δεν θέλω να ζήσω την πλήρη ασυδοσία.
Αν δεν υπάρξουν επαρκείς και σαφείς ρυθμίσεις που απευθύνονται στους ευεργέτες μας, τα μηνύματα που λαμβάνουμε από το διαδίκτυο σε λίγο θα μοιάζουν όλο και πιο πολύ με αυτά της σημερινής Ελληνικής Τηλεόρασης. Πως όμως να αποκτήσουμε σαφείς και επαρκείς ρυθμίσεις όταν κοιτάζουμε σε εντελώς λάθος κατεύθυνση; 
Ήδη έχουμε ιστοσελίδες με τον Ταρζάν από την μια, με πρώτα Θέματα από την άλλη, δίχως αυτές που φυτρώνουν στη μέση.
Το ουσιαστικό πρόβλημα σήμερα είναι ότι ο κόσμος ασχολείται με τον έφηβο, με τον hacker και με τον γραφικό του Facebook. Παράλληλα λαμβάνουν και την “έγκυρη πληροφόρηση” από τους ακατονόμαστους περιμένοντας και απαιτώντας από την εξουσία να λύσει το πρόβλημα του γαμπρού στο Facebook, ενώ η παρακολούθηση συνεχίζεται από κάποιο ηλεκτρονικό μάτι, ενώ η τροφοδοσία του εγκεφάλου με ανούσιες πληροφορίες που αποπλανούν και αποσυντονίζουν καλά κρατεί.
Επειδή λοιπόν κανείς δεν θα σταματήσει να χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο, και η εξουσία όπως φαίνεται αδυνατεί να χτυπήσει το κεφάλαιο προσοχή στους επαγγελματίες αλήτες του Διαδικτύου.
Η μόνη τους αξία είναι το χρήμα και εκεί δεν χωράνε συναισθηματισμοί.
Να αναφέρουμε ότι στα καπιταλιστικά συστήματα το ποιος παράγει ή το ποιος δημιουργεί ένα αγαθό ή μία νέα αξία έχει δευτερεύουσα σημασία. Πρωτεύουσα σημασία έχει το ποιος το κατέχει.
Η κοινωνία του σήμερα φαίνεται να είναι αυστηρή (και καλά το κάνει) όταν πραγματοποιούνται εγκληματικές ενέργειες από παιδεραστές, ή από κάθε είδους απατεώνες που συνήθως κυνηγούν το εύκολο χρήμα, εκτός από την άρρωστη ηδονή.
Η σημερινή κοινωνία δίνει κριτήρια για την αναγνώριση εξαρτημένων από το Internet όταν μετά από λίγα χρόνια αναμένεται να τα ανατρέψει. Είμαστε σχετικά νέοι ηλικιακά στο Internet. Μετά από ελάχιστα χρόνια θα είναι τόσο πολύ μέρος της καθημερινότητάς μας που οι σημερινές ανησυχίες θα φαίνονται πραγματικά αστείες.
Τα παιδιά με συμπεριφορά “εξάρτησης” εκτός του ότι επιδίδονται σε τυχερά παιχνίδια, χρησιμοποιούν και υλικό με σεξουαλικό περιεχόμενο σε συχνότερη βάση σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Μήπως όμως όλο αυτό το προωθούμε οι ίδιοι; Κι αν δεν το προωθούμε οι ίδιοι, μήπως το βλέπουμε και σωπαίνουμε;
Μήπως έχουμε από-συντονιστεί εντελώς;
Θεωρώ το hacking για σκοπούς αποκάλυψης παιδόφιλων δεν είναι ανήθικο, όπως δεν είναι ανήθικο αν αποσκοπεί στην εξερεύνηση ευπαθειών σε ηλεκτρονικά συστήματα. Δεν είναι ανήθικα, ούτε τα χτυπήματα σε καταπιεστικά καθεστώτα και γενικότερα σε κυβερνήσεις, αφού θα μπορούσε άνετα να είναι ένα είδος διαμαρτυρίας.
Όταν όμως όταν από κάπου υπάρχει υπόνοια για χρηματικό όφελος έχουμε πρόβλημα, όχι για αυτούς που λαμβάνουν τα ποσά προφανώς, αλλά για όλους εμάς που είμαστε αποδέκτες των προϊόντων τους. Γιατί δεν μιλάμε πια για ορατά προϊόντα που έχουν κάποια πιστοποίηση, αλλά για κρυμμένα μηνύματα σε ψηφιακά byte.
