Ας υποθέσουμε ότι είστε καθηγητής και αναθέτετε στους φοιτητές σας να γράψουν στο σπίτι ένα δοκίμιο (μια εργασία) για τα στυλ μάθησης. Ένας φοιτητής σας λοιπόν σας φέρνει ένα δοκίμιο με την παρακάτω αρχική παράγραφο:
Η “κατασκευή” των “μορφών μάθησης” είναι προβληματική επειδή αποτυγχάνει να εξηγήσει τις διαδικασίες μέσω των οποίων διαμορφώνονται τα στυλ της μάθησης. Μερικοί μαθητές μπορεί να αναπτύξουν ένα συγκεκριμένο στυλ επειδή είχαν ιδιαίτερες εμπειρίες. Άλλοι μπορεί να αναπτύξουν ένα άλλο στυλ προσπαθώντας να προσαρμοστούν σε ένα μαθησιακό περιβάλλον που δεν ήταν καλά προσαρμοσμένο στις μαθησιακές τους ανάγκες. Τελικά, πρέπει να κατανοήσουμε τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μορφών μάθησης, των περιβαλλοντικών και προσωπικών παραγόντων, και πώς αυτοί διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουμε, αλλά και τα είδη μάθησης που βιώνουμε.
Τι βαθμό θα βάζατε; Α- ή Β+; Ο Mike Sharples, καθηγητής στο Ηνωμένο Βασίλειο, χρησιμοποίησε το GPT-3, ένα μεγάλο μοντέλο γλώσσας από το OpenAI που δημιουργεί αυτόματα κείμενο. (Ολόκληρο το δοκίμιο, το οποίο ο Sharples εξέτασε σε μεταπτυχιακό επίπεδο, είναι διαθέσιμο, πλήρες με παραπομπές, εδώ.) Προσωπικά, κλίνω προς το Β+. Το απόσπασμα διαβάζεται σαν συμπληρωματικό, αλλά το ίδιο συμβαίνει με τα περισσότερα δοκίμια των φοιτητών.
Η πρόθεση του Sharples ήταν να παροτρύνει τους εκπαιδευτικούς να “ξανασκεφτούν τη διδασκαλία και την αξιολόγηση” υπό το πρίσμα της τεχνολογίας, η οποία, όπως είπε, “θα μπορούσε να γίνει ένα σημαντικό δώρο για απατεώνες μαθητές, ένας ισχυρός βοηθός διδασκαλίας ή ένα πολύ δημιουργικό εργαλείο”.
Η δημιουργία δοκιμίων δεν είναι σήμερα ούτε θεωρητική ούτε φουτουριστική. Τον Μάιο, ένας φοιτητής στη Νέα Ζηλανδία ομολόγησε ότι χρησιμοποίησε την τεχνητή νοημοσύνη για να γράψει τις εργασίες του, δικαιολογώντας την, σαν ένα εργαλείο όπως το Grammarly ή τον ορθογραφικό έλεγχος:
“Έχω τη γνώση, έχω τη βιωμένη εμπειρία, είμαι καλός μαθητής, πηγαίνω σε όλα τα σεμινάρια και όλες τις διαλέξεις, διαβάζω όλα όσα έχουμε να διαβάσουμε, αλλά ένιωσα ότι με τιμωρούν επειδή δεν γράφω εύγλωττα και ένιωθα ότι δεν ήταν σωστό” ανέφερε.
Δεν ένιωθε ότι διέπραττε απάτη, επειδή οι οδηγίες για τους φοιτητές στο πανεπιστήμιό τους αναφέρουν ότι δεν επιτρέπεται να πείσετε κάποιον άλλο να κάνει την εργασία για εσάς. Το GPT-3 δεν είναι “κάποιος άλλος” – είναι ένα πρόγραμμα.
Ο κόσμος της γενετικής τεχνητής νοημοσύνης προχωρά με τρελούς ρυθμούς. Την περασμένη εβδομάδα, το OpenAI κυκλοφόρησε ένα προηγμένο chatbot με το όνομα ChatGPT, το οποίο μπορεί να γράφει ποιήματα με ομοιοκαταληξία. Η Google δοκιμάζει νέες εφαρμογές που θα επιτρέπουν στους χρήστες να περιγράφουν έννοιες σε κείμενο και να τις βλέπουν να αποδίδονται σαν εικόνες. Ίσως χρειάζεται ακόμα λίγη προσπάθεια για κάποιον που ενδιαφέρεται να βρει μια εφαρμογή δημιουργίας κειμένου, αλλά όχι για πολύ.
Οι εργασίες, και ιδιαίτερα οι προπτυχιακές, υπήρξαν το κέντρο της ανθρωπιστικής παιδαγωγικής για γενιές. Είναι ο τρόπος που διδάσκουμε στους νέους πώς να ερευνούν, να σκέφτονται και να γράφουν. Όλη αυτή η παράδοση θα πρέπει να αλλάξει από την αρχή.
Ο Kevin Bryan, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, έγραψε στο Twitter με έκπληξη για το νέο chatbot του OpenAI την περασμένη εβδομάδα: “Δεν μπορείτε πλέον να δίνετε εξετάσεις στο σπίτι. Ακόμη και σε συγκεκριμένες ερωτήσεις που χρειάζονται συνδυασμό γνώσης σε διαφορετικούς τομείς, η συνομιλία του OpenAI είναι ειλικρινά καλύτερη από το μέσο μεταπτυχιακό φοιτητή σε αυτό το σημείο. Είναι ειλικρινά καταπληκτικό.”
Υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των ανθρωπιστών και των τεχνολόγων εδώ και πολύ καιρό. Στη δεκαετία του 1950, ο C. P. Snow έγραψε το διάσημο “The Two Cultures“, περιγράφοντας τις ανθρωπιστικές και επιστημονικές κοινότητες σαν φυλές που χάνουν την επαφή μεταξύ τους.
“Λογοτεχνικοί διανοούμενοι στον έναν πόλο — στον άλλο οι επιστήμονες”, έγραψε ο Snow. “Μεταξύ των δύο υπάρχει ένα χάσμα αμοιβαίας ακατανοησίας – μερικές φορές (ιδιαίτερα μεταξύ των νέων) εχθρότητα και αντιπάθεια, αλλά κυρίως έλλειψη κατανόησης. Έχουν μια περίεργη παραμορφωμένη εικόνα ο ένας για τον άλλον”. Το επιχείρημα του Snow ήταν μια έκκληση για ένα είδος πνευματικού κοσμοπολιτισμού: οι άνθρωποι της λογοτεχνίας έχασαν τις ουσιαστικές γνώσεις των νόμων της θερμοδυναμικής και οι επιστήμονες αγνοούν τις δόξες του Σαίξπηρ και του Ντίκενς.
Ανθρωπιστικές και τεχνολογικές επιστήμες μαζί
Η ρήξη που εντόπισε ο Snow έχει βαθύνει πλέον. Στον σύγχρονο τεχνολογικό κόσμο, η αξία μόνο μιας ανθρωπιστικής εκπαίδευσης φαίνεται να φθίνει. Ο Sam Bankman-Fried, ιδρυτής του ανταλλακτηρίου κρυπτογράφησης FTX που έχασε πρόσφατα 16 δισεκατομμύρια δολάρια σε λίγες μέρες, είναι ένας “περήφανος” αναλφάβητος. “Δεν θα διάβαζα ποτέ ένα βιβλίο”, είπε κάποτε σε μια συνέντευξη.
Η εξαιρετική άγνοια για τα ζητήματα της κοινωνίας και της ιστορίας που επιδεικνύεται από άνδρες και γυναίκες που αναδιαμορφώνουν την κοινωνία και την ιστορία είναι το χαρακτηριστικό της εποχής των social media.
Η αξία των ανθρωπιστικών επιστημών σε έναν τεχνολογικά καθορισμένο κόσμο φάνηκε με τον Steve Jobs. Πίστευε πάντα ότι ένα σημαντικό μέρος της επιτυχίας της Apple ήταν ο χρόνος που πέρασε στο Reed College, χαζεύοντας με τον Σαίξπηρ και τον σύγχρονο χορό, μαζί με το μάθημα της καλλιγραφίας που του παρείχε την αισθητική βάση για το σχεδιασμό του Mac.
“Πολλοί άνθρωποι στον κλάδο μας δεν είχαν πολλές διαφορετικές εμπειρίες. Επομένως, δεν έχουν αρκετές κουκκίδες να τις ενώσουν και να καταλήξουν σε πολύ γραμμικές λύσεις χωρίς κάποια ευρεία προοπτική για το πρόβλημα”, είπε ο Jobs. “Όσο ευρύτερη είναι η κατανόηση της ανθρώπινης εμπειρίας, τόσο καλύτερο σχεδιασμό θα έχουμε”. Η Apple είναι μια ανθρωπιστική εταιρεία τεχνολογίας. Είναι επίσης και η μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο.
Τώρα υπάρχει το GPT-3. Διακυβεύονται πολλά πρακτικά θέματα: Τα τμήματα Ανθρωπιστικών Σπουδών κρίνουν τους προπτυχιακούς τους φοιτητές τους με βάση τις εργασίες τους. Δίνουν διδακτορικά με βάση τη σύνθεση μιας διατριβής. Τι θα συμβεί όταν η συγκεκριμένη τεχνολογία βελτιωθεί σημαντικά; Η ακαδημαϊκή κοινότητα έχει πολύ λίγο χρόνο για να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα πραγματικότητα: δύο χρόνια για να καταλάβουν οι φοιτητές την τεχνολογία, άλλα δυό-τρία χρόνια για να αναγνωρίσουν οι καθηγητές ότι οι φοιτητές τους την χρησιμοποιούν, και ίσως στη συνέχεια άλλα πέντε για να πάρει αποφάσεις το πανεπιστήμιο…..
