Κατά καιρούς ακούμε ή διαβάζουμε ατελείωτες συζητήσεις για την ελευθερία στο διαδίκτυο (internet), την προστασία της ιδιωτικής ζωής και των δεδομένων μας, για hackers που απειλούν το σύμπαν, για δαιμόνιους αστυνομικούς (ονόματα δεν λέμε ούτε δείχνουμε 
) που μας προστατεύουν, για κακούς λύκους και απροστάτευτες Κοκκινοσκουφίτσες.
Η ιδέα για το άρθρο ήρθε μετά τα νέα για τη σύλληψη ενός κορυφαίου ερευνητή ασφαλείας της Kaspersky.Οι Ρωσικές αρχές συνέλαβαν τον Ruslan Stoyanov, έναν από τους κορυφαίους ερευνητές ασφάλειας της Kaspersky Lab, με κατηγορίες προδοσίας.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ρώσικης εφημερίδας Kommersant, ο Stoyanov συνελήφθη τον Δεκέμβριο, μαζί με τον επικεφαλής του τμήματος ασφάλειας πληροφοριών της Ρωσικής μυστικής υπηρεσίας (FSB) Sergei Mikhailov.
Φυσικά η εταιρεία αναφέρει ότι Stoyanov συνελήφθη για δραστηριότητες που είχε πριν από την ένταξή του στην εταιρεία και συνεπώς οι κατηγορίες κατά του εν λόγω εργαζόμενου δεν περιλαμβάνουν την Κaspersky Lab.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση παρατηρούμε συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας με έναν κορυφαίο ερευνητή ασφαλείας. Το αντικείμενο της συνεργασίας είναι και θα παραμείνει άγνωστο.
Αλήθεια ποια είναι τα όρια στο Internet και ποιος τα ορίζει; Τι είναι ασφαλές διαδίκτυο και με ποια κριτήρια το ορίζουμε; Ποιος είναι προστάτης και ποιος ο παραβάτης; Υπάρχουν ορατά διακριτά σημάδια που κάνουν τους ρόλους ευδιάκριτους; Υπάρχει ελευθερία; Υπάρχει απόλυτη ιδιωτικότητα; Στα παραπάνω φιλοσοφικά ερωτήματα υπάρχουν διάφορες απόψεις μεταφρασμένες με τρόπο που βολεύουν αυτόν που τις εκφέρει.
Ένα παράδειγμα βολικών απαντήσεων στο τι είναι ελευθερία και ασφαλές Internet, είναι η περίπτωση του “Γέροντα Παστίτσιου.”
Το Τριμελές Πρωτοδικείο Αθηνών καταδίκασε τον “Γέροντα” ή κατά κόσμον Φίλιππο Λοΐζο σε δέκα μήνες φυλάκιση με αναστολή, για εξύβριση θρησκεύματος κατ’ εξακολούθηση. Να υπενθυμίσουμε ότι η δίωξη για εξύβριση των θείων (από τον τότε διοικητή της ΔΗΕ Σφακιανάκη Μανώλη) του είχε ασκηθεί ύστερα από ερώτηση στην Βουλή του πρώην προφυλακισμένου για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, χρυσαυγίτη βουλευτή, Χρήστου Παππά.
Η υπόθεση ξεκίνησε ουσιαστικά τον Σεπτέμβριο του 2012 όταν ο Παππάς, είχε καταθέσει την ερώτηση για τη σατιρική σελίδα Γέροντας Παστίτσιος. Στην ερώτησή του ανέφερε ότι: “ο χρήστης υβρίζει, ειρωνεύεται και προσπαθεί να εξευτελίσει την ιερή μορφή της Ελληνορθοδοξίας, τον Γέροντα Παΐσιο.”
Η σύλληψή του είχε προκαλέσει και συνεχίζει να προκαλεί πολύ έντονες αντιδράσεις στο Internet.
Στην ανακοίνωση της οργάνωσης προάσπισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Ελλάδα υπογραμμίζεται πως:
“η απόφαση δείχνει ότι η ελευθερία του λόγου, θεμελιώδης πυλώνας της κοινωνικής συμβίωσης σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου, τελεί υπό αμφισβήτηση όχι μόνο από τους καταστατικούς εχθρούς της δημοκρατίας αλλά από τους πολιτειακά εντεταλμένους προστάτες της.”
(Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη (ΕΕΔΑΠ) είναι η παλαιότερη Μη Κυβερνητική Οργάνωση προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπάρχει στην Ελλάδα. Η Ένωση ιδρύθηκε αρχικά το 1936, με πρόεδρο τον Αλέξανδρο Σβώλο και διαλύθηκε από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Επανιδρύθηκε το 1953. )
Υπάρχουν όμως και χειρότερα:
Να υπενθυμίσουμε την περίπτωση όπου το το FBI κατέλαβε την μεγαλύτερη ιστοσελίδα παιδικής πορνογραφίας στον κόσμο, Playpen, και άρχισε να την τρέχει σε κυβερνητικούς servers για 13 μέρες προσπαθώντας να παγιδεύσει παιδόφιλους με κακόβουλο λογισμικό. Με το κακόβουλο λογισμικό, γνωστό στις αρχές επιβολής του νόμου και σαν “network investigative technique” (NIT), προσπάθησαν να διεισδύσουν στα TOR των χρηστών που είχαν πρόσβαση στο site μέσω του Dark Web.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε κακοποίηση παιδιών (πόσο μάλλον η σεξουαλική) είναι από τα χειρότερα εγκλήματα, όμως και ο τρόπος που χειρίστηκε το FBI την υπόθεση είναι εξίσου ανησυχητικός. Φανταστείτε ότι οι Ομοσπονδιακοί επέτρεπαν σε αυτά τα sites να λειτουργούν με θύματα τα παιδιά, αναφέροντας το πρόσχημα της έρευνας.
Σε ένα διαδίκτυο που θέλουμε να δεσμεύεται από το νόμο, και να είναι ασφαλές το ίδιο το FBI διαπράττει το ίδιο έγκλημα σαν τους εγκληματίες που βάζει πίσω από τα κάγκελα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να αναρωτηθούμε, κατά πόσον η διευκόλυνση της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών αξίζει τη σύλληψη 100 περίπου υποτιθέμενων παιδεραστών και φυσικά την δόξα στους “υπερασπιστές” της δικαιοσύνης.
Όταν το 1993 δημοσιεύθηκε στη «Νew Υorker» η διάσημη σήμερα γελοιογραφία του Ρeter Steiner με λεζάντα “Στο Ιnternet κανείς δεν ξέρει αν είσαι σκύλος” δεν έκανε και τόσο μεγάλη εντύπωση. Ήταν ακόμα η αρχή του Internet και πολλοί δεν ήξεραν σε τι αναφερόταν.
Με τον καιρό έγινε σλόγκαν, θεατρικό έργο (Νobody Κnows Ι΄m a Dog του Αlan David Ρerkins), αντικείμενο κοινωνιολογικών ερευνών (Μorahan-Μartin and Schumacher, 2000) για την ανώνυμη διαδικτυακή παρουσία δειλών, ντροπαλών, φοβικών ή και ανώμαλων ανθρώπων, όπως επίσης για το φαινόμενο της “διαδικτυακής παρενδυσίας” (το να παρουσιάζεσαι ως άτομο άλλου φύλου, ηλικίας ή ιδιότητας) από τον David Τrend.
Αναφέρθηκε επίσης φιλοξενήθηκε στο βιβλίο “Τhe Road Αhead” του Βill Gates.
Με μία φράση περιέγραψε τον συμβολισμό αυτής της γελοιογραφίας ο πιονιέρος του Διαδικτύου (usenet) John Gilmore: «σημαίνει ότι ο Κυβερνοχώρος θα είναι απελευθερωτικός, διότι γένος, ράτσα, ηλικία, εμφάνιση, ακόμα και η “σκυλότης” (dogness), εκεί απουσιάζουν».
Αυτή βέβαια είναι η μία πλευρά της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο που δρα απελευθερωτικά, προστατεύει την ιδιωτικότητα, καθιστά εφικτή την προσωπική εξομολόγηση ή τη διοχέτευση πολύτιμων πληροφοριών, που τα ΜΜΕ δεν τολμούν να δημοσιεύσουν. Συχνά αποτελούν τη μοναδική πηγή ειδήσεων από χώρες με απολυταρχικά και ανελεύθερα καθεστώτα. Είναι μια δημοκρατική επανάσταση.
Η ανωνυμία, μαζί με την ευκολία της δημοσίευσης (ακόμα και ένας σκύλος μπορεί να στήσει ένα blog), έχει επιφέρει τη μεγαλύτερη αλλαγή στον χώρο της δημοσιότητας μετά την εφεύρεση της τυπογραφίας. Ο κάθε πολίτης, με μια δαπάνη λίγων ευρώ τον μήνα, μπορεί να γίνει “εκδότης του εαυτού του” και να έχει πρόσβαση σε χιλιάδες ή και εκατομμύρια αναγνώστες. Επίσης μπορεί να συμμετέχει σε ομάδες συζητήσεων (fora και chat), σε τόπους συνάντησης ή σε χώρους παράλληλης ζωής (όπως το Second Life) χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι η αρνητική:
Η ανωνυμία ευκολύνει την ανεύθυνη φημολογία, τη συκοφαντία, το διαδικτυακό κουτσομπολιό, τις απειλές και τις ύβρεις. Για να μη μιλήσουμε για το διαδικτυακό έγκλημα – που κι αυτό συνήθως βασίζεται στην ανωνυμία.
Αν και συχνά διογκώνεται από τα ΜΜΕ (όπως καθετί καινούργιο), είναι σήμερα μια πραγματικότητα:
Από τον hacker που σπάει τους απόρρητους κωδικούς του Πενταγώνου ως τον ληστή που ανοίγει τραπεζικούς λογαριασμούς ή κλέβει πιστωτικές κάρτες. Για να μην αναφέρουμε άλλες παραβατικές συμπεριφορές που ενισχύονται από την ανωνυμία, όπως του παιδόφιλου, του νεοναζί του τρομοκράτη αλλά και όπως είδαμε παραπάνω και από τις ίδιες τις Αρχές.
Γιατί στο Internet κανείς δεν ξέρει αν είσαι σκύλος.
________________
Πηγές
http://www.ndimou.gr/
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=557665
