Online Piracy: Η λήψη και η προβολή ταινιών ή σειρών από το διαδίκτυο, αν και είναι παράνομη είναι πολύ διαδεδομένη.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια πριν την αρχή του διαδικτύου που γνωρίζουμε (www) η πειρατεία επιβιώνει αλλάζοντας συνεχώς τρόπους προώθησης, μέσω διαφορετικών τεχνολογιών.
Online Piracy: Ας δούμε τεχνολογίες που χρησιμοποιήθηκαν από την δεκαετία του ’70:
Το Xmodem ήταν point-to-point binary πρωτόκολλο μεταφοράς που αναπτύχθηκε από τον Ward Christensen. Το Φεβρουάριο του 1978 το CBBS του Ward Christensen έγινε το πρώτο Bulletin board system ή εν συντομία bbs. Τα BBS είχαν πρόσβαση στο διαδίκτυο μέσω την τηλεφωνικής γραμμής μέχρι τις αρχές του 1990.
Το 1979 εμφανίστηκε το Usenet από τον Tom Truscott και τον Jim Ellis. Ήταν φοιτητές στο University of North Carolina και στο Duke University αντίστοιχα.
Ο πρωταρχικός σκοπός του Usenet ήταν ο διαμοιρασμός κειμένων δια μέσω τοπικών κατηγοριών (Usenet newsgroups), αλλά χρησιμοποιήθηκε και για τον διαμοιρασμό αρχείων. Μέχρι και σήμερα το 2018 τα newsgroups συνεχίζουν να διανέμουν αρχεία.
Για να καταλάβουμε όμως τις εποχές που αναφέρουμε θα πρέπει να πούμε ότι το 1980 η μεγαλύτερη ταχύτητα ήταν από 300 σε 9600 bits το δευτερόλεπτο. Η μνήμη αλλά και η ταχύτητα των επεξεργαστών ήταν ελάχιστη. Τα CPU στα 50 MHz ήταν διαθέσιμα στους καταναλωτές στο τέλος της δεκαετίας.
Online Piracy: Παρόλα αυτά η πειρατεία καλά κρατεί… δεκαετία του ’80
Το Kermit protocol εμφανίστηκε το 1981 και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με telnet ή άλλα συστήματα BBS για την μεταφορά αρχείων.
Τον Οκτώβριο του 1985 εμφανίστηκε το File Transfer Protocol (FTP). Το συγκεκριμένο πρωτόκολλο (το χρησιμοποιούμε και σήμερα) επιτρέπει τη λήψη αλλά και το ανέβασμα (download – upload) αρχείων σε εξυπηρετητές (servers).
Τον Αύγουστο του 1988 εμφανίστηκε το Internet Relay Chat που αναπτύχθηκε από τον Jarkko Oikarinen.
Τα πρωτόκολλα FTP, IRC και Usenet χρησιμοποιήθηκαν πάρα πολύ την δεκαετία του ’90. Ωστόσο αναπτύχθηκαν και τεχνολογίες συμπίεσης audio και video (MP3, AAC και MPEG) που επέτρεπαν την ελαχιστοποίηση του όγκου των αρχείων.
Online Piracy: Την δεκαετία του 90 έγιναν πάρα πολλά.
Το 1990 για παράδειγμα ο Michael Sandrof πρόσθεσε το πρωτόκολλο Client-to-client στο IRC client ircII επιτρέποντας την διανομή αρχείων μέσα από το Internet Relay Chat.
Τον Νοέμβριο του 1990 προτάθηκε το World Wide Web από τον Tim Berners-Lee και τον Robert Cailliau.
Τον Ιούνιο του 1999, δημιουργήθηκε το Napster από τον Shawn Fanning. Το Napster επέτρεπε στους χρήστες του να αναζητήσουν τι μοιράζονται μεταξύ τους. Διέθετε ένα κεντρικό server με αρχεία που μπορούσαν να ευρετηριαστούν, αλλά πολλά από τα αρχεία που μοιραζόταν παρέμεναν στα συστήματα των χρηστών που άρχιζαν την διανομή. Ήταν ένα πρώιμο είδος peer to peer.
Στην πορεία κατά τα επόμενα χρόνια, η τεχνολογία εκτοξεύτηκε. Ήρθαν και πέρασαν πρωτόκολλα σαν το Kazaa, ενώ το eMule που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2000 υπάρχει ακόμα. Χιλιάδες ιστοσελίδες ξεκίνησαν και σταμάτησαν να λειτουργούν λόγω νομικών προβλημάτων.
Online Piracy παντού…
Η πειρατεία ταινιών και τηλεοπτικών σειρών προϋπάρχει του internet και αντιμετωπίζεται ως σοβαρό πρόβλημα για τη βιομηχανία ήδη από την εποχή των βίντεο-εγγραφών σε μαγνητικές ταινίες VHS και του σχετικού λαθρεμπορίου. Ωστόσο είναι η ψηφιακή τεχνολογία και το internet που επέτρεψαν στο φαινόμενο να αποκτήσει εκρηκτικές διαστάσεις και να γίνει μέρος της καθημερινής πρακτικής χιλιάδων χρηστών σε όλο τον κόσμο.
Η ευκολία δημιουργίας αψεγάδιαστων ψηφιακών αντιγραφών και η ταχύτητα μαζικής διανομής τους μεταξύ χιλιάδων ανώνυμων κόμβων στο διαδίκτυο, που λειτουργούν σαν ανοιχτοί αγωγοί για μια συνεχή αναζήτηση και ανταλλαγή αρχείων σε παγκόσμιο επίπεδο, επιτρέπει στις πειρατικές πρακτικές διακίνησης να πολλαπλασιάζονται, να γίνονται προσβάσιμες στον κάθε χρήστη και να εκτείνονται σε κάθε προϊόν που δύναται να ψηφιοποιηθεί (από βιβλία και κείμενα, μέχρι μουσικές και τραγούδια, φωτογραφίες, κόμικς, εικόνες και σχέδια, προγράμματα υπολογιστών και, βέβαια, ταινίες, τηλεοπτικά προγράμματα και ψηφιακά παιχνίδια).
Πολύ σύντομα η μαζική αυτή πρακτική της ελεύθερης διακίνησης αρχείων αποτέλεσε τον συνεκτικό ιστό για τη δημιουργία δικτυακών κοινοτήτων με έντονη πειρατική δραστηριότητα, και μαζί της συνδέθηκε και με μια ολόκληρη κουλτούρα πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησής της.
Όλο και περισσότεροι χρήστες, όλο και πιο ενεργά, διεκδικούν το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση σε πολιτιστικά προϊόντα και αγαθά ζητώντας να είναι κοινά σε όλους, στο πρότυπο άλλων δημόσιων αγαθών.
Επιπλέον, πολλοί χρήστες αντιδρούν στον περιορισμό των δικαιωμάτων της εύλογης χρήσης για προϊόντα που έχουν αποκτηθεί νομίμως, και προασπίζονται το δικαίωμα στο ελεύθερο μοίρασμά τους μεταξύ των μελών μιας κοινότητας ή μεταξύ φίλων, εν είδη δώρων και εκούσιας προσφοράς, ενάντια στη λογική της εμπορευματοποίησης και τιμολόγησης των πάντων.
Οι αρχές της ελεύθερης διακίνησης της πληροφορίας και του διαδικτύου πλαισιώνουν λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστικά αιτήματα, τα οποία αντιτίθενται στις αυστηρές πολιτικές προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας και, κατ’ επέκταση, των επιχειρηματικών συμφερόντων που συνδέονται με αυτήν.
Φυσικά όλοι έχουν δίκιο, ή έτσι υποστηρίζουν τουλάχιστον. Βέβαια δεν θα περιμέναμε τίποτα άλλο από τους κατόχους των πνευματικών δικαιωμάτων, ή για να το πούμε καλύτερα από την βιομηχανία που τα διαχειρίζεται.
Τι να πιστέψουμε; Προσωπικά δυσκολεύομαι να πιστέψω καθετί που υποκινείται από το χρήμα. Για παράδειγμα γνωρίζετε όλοι τι έγινε με την δική μας ΑΕΠΙ.
Update: Το άρθρο ενημερώθηκε μετά από ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχόλιο που δεχτήκαμε στο Facebook από τον φίλο του iGuRu.gr Qiao Zhi Wei
Δεκαετία 1980:
Aντιγραφή κασετών με εφαρμογές/παιχνίδια Spectrum σε κασσετάδικα ή με διπλό κασετόφωνο.
Δεκαετία 1990:
Πλήρωνες συνδρομή σε Γερμανία ή Ολλανδία και σου έστελναν ένα DAT (digital audio tape) χωρητικότητας 5GB που είχε μέσα ότι ήθελες (προγράμματα, ταινίες, παιχνίδια, τραγούδια, τσόντες).
Ήταν ποοολύ καλύτερα και από τα CD/DVD recorders…
Δεκαετία 2000:
Με την ευρεία χρήση του ίντερνετ, όσοι αντέγραφαν cd και dvd μετονομάστηκαν “hacker”, ενώ αρχικά λέγονταν “κοπιαδόροι”, μιας και ο πολύς κόσμος φοβόταν να μπει στο ίντερνετ για να μην “τον κλέψουν”….
Η τιμή των cd/dvd recorders έπεσε σε φυσιολογική τιμή για έναν απλό χρήστη.
Κυκλοφορούσαν δωρεάν προγράμματα στο ίντερνετ για αντιγραφές (παρά τις προσπάθειες των εταιρειών για αποφυγή των αντιγράφων από απλούς πολίτες) (σ.σ. CloneDVD, CloneCD με σήμα το προβατάκι).
Ο κόσμος αγόραζε τα κενά cd/dvd σε εκατοντάδες, σε πυργάκια, σε cake και η αντιγραφή γενικεύτηκε.
Δεκαετία 2010:
Με την χρήση των usb, και την εξάπλωση του Bluetooth (που για πολλά χρόνια τελούσε εν υπνώσει) αντιγράφουν ΟΛΟΙ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ακόμη και να είναι “παράνομο” με την γνωστή δικαιολογία “δεν ήξερα, μου το έδωσαν”. Αν το αντιγράψει ο πρώτος, το παίρνουν αυτομάτως εκατομμύρια άνθρωποι (δείτε τι έγινε με την ταινία Green book).
Ο φίλος από το Facebook ανέφερε ότι την εποχή εκείνη η Αστυνομία επισκεπτόταν τις εταιρείες πώλησης DVD/CD και ζητούσε καταστάσεις όσων αγόραζαν μαζικά δίσκους για να εντοπίσει τους αντιγραφείς.
Ευχαριστούμε τον φίλο που μοιράστηκε μαζί μας τις αναμνήσεις του. Η προσθήκη στο άρθρο θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντική καθώς υπάρχουν κάποιοι που δεν γνωρίζουν την ιστορία.
Πως ξεκίνησε και πως εξελίχθηκε ένα κίνημα, που ήρθε αντιμέτωπο με κάθε οργανισμό που προσπαθούσε να φιμώσει την πληροφορία για να την οικονομική της εκμετάλλευση.
Όσο για εσάς, τα σχόλια είναι ανοιχτά για όλους…
__________________________
Πηγές
Timeline of file sharing
diadiktiake peirateia
