Ο κόσμος πνίγεται στα πλαστικά σκουπίδια και ο ΟΗΕ θέλει να κάνει κάτι για να το διορθώσει. Μια εβδομαδιαία συνεδρίαση της Διακυβερνητικής Επιτροπής Διαπραγμάτευσης (INC από το Intergovernmental Negotiating Committee) για την πλαστική ρύπανση που πραγματοποιήθηκε στην Punta del Este της Ουρουγουάης, ολοκληρώθηκε την περασμένη Παρασκευή (2 Δεκεμβρίου).
Ήταν ένα πρώτο, επίσημο βήμα προς μια νομικά δεσμευτική διεθνή συνθήκη για την αντιμετώπιση του παγκόσμιου προβλήματος των πλαστικών.
Το INC θα περάσει όμως τα επόμενα δύο χρόνια διαπραγματευόμενη το πόσο δεσμευτικοί θα είναι οι κανονισμοί. Εδώ υπάρχει πρόβλημα. Αν και οι περισσότεροι από τους 1.800 συμμετέχοντες στην Ουρουγουάη φαινομενικά υποστηρίζουν τον τερματισμό της ρύπανσης από πλαστικό, υπάρχουν συμφέροντα που έλκονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Οι σκληροπυρηνικές χώρες και οι ακτιβιστές πιέζουν για ξεκάθαρες απαγορεύσεις στα “προβληματικά πλαστικά” και ορισμένα χημικά, καθώς και διεθνώς καθορισμένους κανονισμούς και αυστηρή παρακολούθηση της παραγωγής. Οι συνασπισμοί της βιομηχανίας πλαστικών – που συμπεριλαμβάνουν τους μεγαλύτερους παραγωγούς πλαστικών στον κόσμο, όπως η Nestle και η Unilever – ζητούν να δοθεί έμφαση στην ανακύκλωση και σε παγκόσμιους στόχους που ορίζονται από εθνικές προτεραιότητες.
Οι λεπτομέρειες της συνθήκης θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης τα επόμενα δύο χρόνια. Ο Συνασπισμός Υψηλής Φιλοδοξίας για τον Τερματισμό της Ρύπανσης από Πλαστικά (High Ambition Coalition to End Plastic Pollution), που αποτελείται από 45 χώρες, ζητά να περιοριστούν τα πλαστικά μιας χρήσης που βρίσκονται σε συσκευασίες και καταναλωτικά αγαθά.
Αποτελούν το ήμισυ των πλαστικών απορριμμάτων που παράγονται σήμερα, επομένως ένας περιορισμός θα μείωνε σε μεγάλο βαθμό τη ρύπανση, και θα αναγκάσει έναν μετασχηματισμό της συμπεριφοράς των καταναλωτών – και των εταιρειών που παράγουν τα προϊόντα τους – στον τρόπο που πίνουν εμφιαλωμένο νερό, παραγγέλνουν σε πακέτο ή αγοράζουν προϊόντα καθαρισμού και καλλυντικά.
Ένα διεθνές πρότυπο για την παρακολούθηση της παραγωγής θα προσπαθήσει επίσης να διασφαλίσει ότι τα πλαστικά είναι χημικά ασφαλή, πραγματικά ανακυκλώσιμα και αρκετά ανθεκτικά ώστε να μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν.
Από τις περίπου 10.000 χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή πλαστικών, περισσότερες από τις 2.400 έχουν βρεθεί ότι είναι επιβλαβείς, προκαλώντας μια σειρά προβλημάτων υγείας από άσθμα μέχρι στειρότητα. Η ανακύκλωση δεν είναι επί του παρόντος βιώσιμη για τα περισσότερα πλαστικά, αλλά η καλύτερη παρακολούθηση της παραγωγής θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά το περιβάλλον.
Βρισκόμαστε κάπου στο 2008-2009 όταν εμφανίστηκε πελάτης που ήθελε μεγάλο δάνειο από την τράπεζα. Τα οικονομικά του στοιχεία δεν συνηγορούσαν στο ποσό που ζητούσε για να πάρει.
όταν του το είπα, πήγε στον δ/ντη του καταστήματός, κάτι είπαν μεταξύ τους και επέστρεψε σ εμένα λέγοντας μου : ο δ/ντης μου είπε να σου πω την αλήθεια. Στην αίθουσα επιχείρηση, εγώ είμαι ο εμφανής επιχειρηματίας. Όχι ο αληθινός που είναι ο … (ανέφερε το όνομα κορυφαίου Έλληνα μεγιστάνα).
Συμπλήρωσε δε πως το σκουπίδι έχει πολύ “ψωμί” … και πως η ουσία βρίσκεται στην συγκέντρωση (λόγω των επιδοτήσεων) των αποβλήτων και όχι στην επεξεργασία τους.
Ομολογώ πως -τότε- δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ, να καταλάβω τι εννοούσε.
Κατάλαβα όμως όταν οι “φωτιές” στα σημεία συγκέντρωσης ανακύκλωσης έγιναν … καθεστώς.
Κατάλαβα επίσης πως υπήρχαν κενά στην ανακύκλωση όταν διαπίστωσα πως εταιρείες εμπορία αναψυκτικών, “ενεργειακών” και αλκοολούχων ελαφρών ποτών που τα πωλούν σε γυάλινη συσκευασία ΔΕΝ παραλάβουν τα γυάλινα μπουκαλάκια, οδηγώντας όσους τα πίνουν στο να πετούν στα σκουπίδια τις γυάλινες συσκευασίες.