Όταν ξεκίνησε το “έργο” του ο Ponzi, ήταν τα πρώιμα χρόνια εκείνων που έφεραν το κραχ του χρηματιστηρίου του 1929.
Τότε δηλαδή που στις ΗΠΑ επικρατούσε α) οργασμός οικοδομικών εργασιών β) τεράστια ανισότητα μεταξύ των απολαβών (μισθών) των εργατών και των εσόδων εκείνων που ονομάστηκαν πρωτεργάτες στο κτίσιμο των ΗΠΑ με την μορφή που τις ξέρουμε σήμερα και γ) οι πρώτες σπίθες εκείνου που αργότερα ονομάστηκε “σχολή του Σικάγο” με πιο γνωστό εκπρόσωπό της τον Μίλτον Φρίντμαν (Milton Friedman).
Η φτώχεια, η κακουχίες, οι ανασφάλιστες εργασίες, το “βοήθα με φτωχέ μη γίνω σαν κι εσένα” ήταν τα καθημερινά δεδομένα σε μια κοινωνία που προσπαθούσε να επιβιώσει. Δηλαδή, η περίοδος είχε όλα τα “εχέγγυα” για να βρει πρόσφορο και εύφορο έδαφος ο κάθε κακόψυχος απατεώνας για να ξεγελάσει αδύναμους (οικονομικά και διανοητικά) που ήθελαν να βγάλουν “5 φράγκα ακόμη”.
Τα ίδια συνέβησαν για να μη τα πολυλογώ και την χρονική περίοδο 2008-2009 πάλι στις ΗΠΑ όταν ο “απόγονος” του Ponzi, ο Μπέρνι Μέιντοφ (Bernard Lawrence Madoff ο μεγαλύτερος απατεώνας της Wall Street), σε καιρούς α) άκρατου καπιταλισμού και οικονομικών “ευκαιριών” και β) τεράστιου ανοίγματος της ψαλίδας ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, έστησε τη νέα, δική του πυραμίδα.
Με αυτά ως τρανταχτές περιπτώσεις παραδειγμάτων προς αποφυγή, ερχόμαστε στα καθ’ ημάς όπου, αν είχαν την τύχη να ζουν και να έχουν την έδρα τους οι Ponzi και Μέιντοφ, τότε, αφού θα αποκαλύπτονταν οι απάτες τους, θα έκαναν και από μια δωδεκάδα μηνύσεις και αγωγές για συκοφαντική δυσφήμιση σε όποιον φώναζε : κλέφτης.
Και όχι μόνο θα έκαναν μηνύσεις και αγωγές, αλλά θα είχαν και “δικούς τους” δικαστές, ανακριτές, εισαγγελείς που, όχι μόνο δεν θα πέταγαν τις μηνύσεις τους στο καλάθι των αχρήστων, αλλά αντιθέτως θα έτρεχαν για 10-11 χρόνια των “κατηγορούμενο” στα εδώλια του κατηγορουμένου, ακόμη και μετά από την διάλυση της πυραμίδας και ο “κατηγορούμενος”
θα πάλευε όλα αυτά τα χρόνια α) να αντέξει β) να αντιληφθεί πως είναι δυνατό να κατηγορείται για μια υπόθεση που έγινε πανταχόθεν γνωστή ως απάτη και γ) να αθωωθεί.
Όχι να κερδίσει, αλλά να αθωωθεί !
Μια τέτοια περίπτωση έχω ζήσει κι εγώ με την τράπεζα που, αφού καταστράφηκε και μπήκε στα κεφάλαια της το ΤΧΣ, εξακολουθούν και “τρέχουν” δίκες (μια ακόμη) όπου επιχειρώ να μεταφέρω στους δικαστές πως “από εδώ εγώ που σας αποκάλυψα την απάτη και από εκεί ως κατήγοροί μου αυτοί που την έκαναν”.
Το αναφέρω αυτό αγαπητοί iguru, Δημήτρη Γ. και Δημήτρη που μισείς τις Δευτέρες διότι εκφράζεις την απορία πως γίνεται η Δίωξη να μην ασχολείται με τέτοια θέματα, όταν κυνηγάει τα .srt και τα .torrent
Η απάντηση είναι απλή αγαπητοί μου φίλοι και ονομάζεται μονολεκτικά “φιλευθερισμός” ή “δύναμη του πλούτου απ΄ όπου κι να προέρχεται” ή “κτηνωδία καπιταλισμού” κλπ κλπ
Τέλος, το ότι την “πάτησαν” χιλιάδες Ελλήνων με την απάτη, δεν είναι γεγονός που έτυχε. Είναι γεγονός πως “πέτυχε” η κοινωνική αμορφωσιά που έχτισαν οι πατρίκιοι επί σειρά ετών σε βάρος της Ελληνικής μάζας. Όπως “πέτυχε” και την ακραία αναδιανομή πλούτου (πάντοτε από τον φτωχό προς τον ζάμπλουτο της ελίτ) που δημιούργησαν με “νόμους” οικονομισάριοι, όπως πέτυχε και ο εκμηδενισμός του φρονήματος και της δημιουργικής σκέψης των Ελλήνων, δημιουργώντας ξανά την “τάση” σε κάθε μορφής αδύναμους που περιγράφεται με το : άρπαξε να έχεις και κλέψε για να φας … Όπως δημιούργησε και την “τάση” της έκρηξης της πορνείας, του τζόγου, των ναρκωτικών, των ψυχώσεων.
Κλείνοντας θα διευκρινίσω τη λέξη “ψόφος” που αναφέρω στον τίτλο του σχολίου μου.
Δεν κρύβω πως μέχρι πριν από ελάχιστα χρόνια λυπόμουν, πάλευα να βάλω μυαλό σε όσους μπορούσα, προσπαθούσα να ξυπνήσω συνειδήσεις και να ελευθερώσω το πνεύμα όσων έβλεπα να πέφτουν …
Πλέον, δυστυχώς, ασχολούμαι μόνο με επίπεδα που έχει νόημα η συζήτηση έστω και αν υπάρχουν αντίθετες απόψεις και σε όσους διαλύονται από ηλιθιότητα τους ή από επιθυμία για κέρδος τζόγου αναφέρω μόνο το “ψόφος”.
Ξέρω πως δεν κάνω καλά, ξέρω πως σκλήρυνα. Όμως δεν έχω άλλη όρεξη και αντοχή για αν ακούω δοκησισοφίες, ευφυολογήματα και εικασίες ατόμων που ΔΕΝ θέλουν να σηκωθούν από τα τραπέζια του τζόγου ή της μπύρας ή των ευχολογίων δια μέσω του facebook ή των τηλεοπτικών σκουπιδιών. Ατόμων που δεν έχουν πλέον ίχνος αξιοπρέπειας και εντιμότητας.
Γιώργος Θ. Κανελλάκης
Καλό