Η ιστορία της δισκέτας και πως έγινε το διάσημο εικονίδιο Save

Πριν από πενήντα ένα χρόνια, η IBM παρουσίασε την πρώτη μονάδα δισκέτας, την IBM 23FD, και έτσι γεννήθηκαν οι πρώτες δισκέτες. Ας δούμε λίγο την θαυμαστή ιστορία της όλα αυτά τα χρόνια.

Οι δισκέτες ήρθαν πριν πενήντα ένα χρόνια για να αντικαταστήσουν τις κάρτες με διάτρηση. Η διαφορά τεχνολογίας και η ευκολία χρήσης ήταν τόσο μεγάλη που οι δισκέτες κυβέρνησαν για τα επόμενα 20 χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η δισκέτα έγινε εικονίδιο και διεθνές σύμβολο που υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας.

Η ανάγκη αντικατάστασης των διάτρητών καρτών

Κατά την δεκαετία του 1960, η IBM πουλούσε πολλούς κεντρικούς υπολογιστές (mainframe) με μνήμη μαγνητικού πυρήνα, η οποία μπορούσε να διατηρήσει το περιεχόμενό της ακόμα και όταν το μηχάνημα απενεργοποιούνταν. Καθώς η βιομηχανία υπολογιστών mainframe άρχισε να χρησιμοποιεί μνήμη με τρανζίστορ στερεάς κατάστασης, αυτή η μνήμη έχανε το περιεχόμενό της όταν το μηχάνημα έσβηνε.

Η IBM θεώρησε ότι χρειαζόταν έναν τρόπο να φορτώσει με γρήγορο τρόπο στα νέα μηχανήματα το λογισμικό συστήματος, όταν αυτά έμπαιναν εκ νέου σε λειτουργία. Η συμβατική λύση απαιτούσε τη φόρτωση δεδομένων από στοίβες διάτρητων καρτών ή καρούλια μαγνητικής ταινίας, τα οποία ήταν αργά και ογκώδη.

Αυτό οδήγησε το 1967 σε μια αναζήτηση, για ένα νέο αφαιρούμενο μέσο αποθήκευσης που θα μπορούσε να διατηρήσει πληροφορίες χωρίς ρεύμα και θα μπορούσε να μεταφερθεί εύκολα σε απομακρυσμένες τοποθεσίες εγκατάστασης υπολογιστών.

Η δημιουργία της δισκέτας

Σύντομα, μια ομάδα μηχανικών της IBM με επικεφαλής τον David L. Noble δημιούργησε έναν περιστρεφόμενο εύκαμπτο πλαστικό δίσκο εμποτισμένο με οξείδιο του σιδήρου που μπορούσε να συγκρατήσει ένα μαγνητικό φορτίο παρόμοιο με τη μαγνητική ταινία. Για να βελτιώσει την αξιοπιστία, η ομάδα τοποθέτησε τον δίσκο μέσα σε μία πλαστική θήκη που περιβάλλεται από ύφασμα που θα μπορούσε να σκουπίσει τη σκόνη καθώς ο δίσκος περιστρεφόταν.

Και έτσι το σωτήριο έτος 1971, η IBM παρουσίασε την πρώτη εμπορική μονάδα δισκέτας στον κόσμο, το 23FD floppy disk drive system. Χρησιμοποιούσε τετράγωνες δισκέτες των 8 ιντσών, που χωρούσαν περίπου 80 kilobyte.

Με έναν αξιοσημείωτο περιορισμό: η μονάδα δίσκου μπορούσε μόνο να διαβάζει δεδομένα, όχι να τα γράφει.

Μια ειδική μονάδα δίσκου στην IBM έγραφε τις δισκέτες που στη συνέχεια τις διένεμε σε απομακρυσμένα συστήματα υπολογιστών για τη φόρτωση του συστήματος. Αρχικά, η IBM ονόμαζε την πρώτη δισκέτα ως “Magnetic Recording Disk” (Μαγνητικός Δίσκος Εγγραφής) ή “Magnetic Disk Cartridge.” (Κασέτα Μαγνητικού Δίσκου).

Αργότερα, η IBM ονόμασε τον νέο της δίσκο «δισκέτα» επειδή ήταν εύκαμπτος, σε αντίθεση με τους σκληρούς δίσκους αλουμινίου που είχαν προηγηθεί. Η ιδέα για μια περιστρεφόμενη δισκέτα ήταν τόσο πρωτότυπη που το ComputerWorld περιέγραψε την ανταγωνιστική τεχνολογία δισκέτας που αναπτύχθηκε από την Innovex το 1972, ως «φύλλο μαγνητικής ταινίας» (sheet of magnetic tape).

Το 1973, η IBM κυκλοφόρησε μια βελτιωμένη έκδοση της δισκέτας 8 ιντσών που ονομάστηκε “IBM Diskette” (“Diskette” που σημαίνει ένας μικρός δίσκος και επίσης πιθανώς αναφέρεται στη δευτερεύουσα θέση του σε σχέση με τους σκληρούς δίσκους σε ένα σύστημα υπολογιστή).

Με την αντίστοιχη μονάδα 33FD disk drive της IBM, οι χρήστες μπορούσαν να γράφουν δεδομένα στο δίσκο καθώς και να διαβάζουν από αυτόν, και έτσι καθιερώθηκε το νέο μέσο.

Αποδοχή της δισκέτας

Το νέο μέσο ανάγνωσης-εγγραφής IBM Diskette βρήκε πρώτη χρήση στο Σύστημα Εισαγωγής Δεδομένων IBM 3740, το οποίο η εταιρεία σχεδίασε για να αντικαταστήσει τα συστήματα εισαγωγής δεδομένων «keypunch» που χρησιμοποιούνταν εκείνη τη εποχή και που θα έγραφαν δεδομένα σε στοίβες διάτρητων καρτών.

Η δισκέτα αντιπροσώπευε μια σημαντική ανακάλυψη στην αποθήκευση δεδομένων υπολογιστή, με κάθε δισκέτα να ισοδυναμεί με περίπου 3.000 διάτρητες κάρτες σε χωρητικότητα δεδομένων. Σε σύγκριση με τεράστιες στοίβες από διάτρητες κάρτες, η δισκέτα ήταν μικρή, φορητή, ελαφριά, φθηνή και επανεγγράψιμη.

Η τεχνολογική διαφορά ήταν τεράστια και έτσι οι ανταγωνιστικές εταιρείες σύντομα άρχισαν να δημιουργούν μονάδες δισκέτας 8″ που μπορούσαν να διαβάζουν και να γράφουν στο format δισκέτας της IBM, και γεννήθηκε ένα νέο πρότυπο.

Από τους Mainframes στους Η/Υ

Ενώ αρχικά, το υψηλό κόστος των μονάδων δισκέτας 8 ιντσών και των drivers έκανε πολλούς χομπίστες των πρώτων υπολογιστών να παραμένουν προσκολλημένοι σε διάτρητες κάρτες, η τεχνολογία δισκέτας συνέχιζε τα προοδεύει. Το 1976, η Shugart Associates εφηύρε τη μονάδα δισκέτας 5,25″, η οποία επέτρεπε μικρότερα και φτηνότερα μέσα και μονάδες δισκετών.

Οι ανακαλύψεις των καταναλωτικών υπολογιστών, όπως το σύστημα Disk II του Steve Wozniak για το Apple II, έφεραν την αποθήκευση δισκέτας στις μάζες στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Οι μονάδες δισκέτας έγιναν βασικός εξοπλισμός για τους πρώιμους επαγγελματικούς προσωπικούς υπολογιστές γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το 1981, η IBM κυκλοφόρησε το PC 5150 με θέσεις για δύο εσωτερικές μονάδες δισκέτας 5,25″, ενισχύοντας περαιτέρω τη χρήση τους στη βιομηχανία.

Μορφές δισκέτας

Κατά τη διάρκεια τεσσάρων δεκαετιών, δεκάδες κατασκευαστές πειραματίστηκαν με διαφορετικές μορφές και πυκνότητες δισκέτας. Ακολουθεί μια λίστα με μερικές αξιοσημείωτες προσπάθειες, συμπεριλαμβανομένων μερικών που έχουμε ήδη αναφέρει.

• Κασέτα μαγνητικού δίσκου 8 ιντσών (1971): Όταν παρουσιάστηκαν από την IBM, οι πρώτες δισκέτες 8 ιντσών περιείχαν μόνο 80 KB δεδομένων και δεν σχεδιάστηκαν για να γραφτούν από τον χρήστη. Αλλά έθεσαν το πρότυπο που αντιγράφηκε από μεταγενέστερες μορφές δισκέτας.
• Δισκέτα IBM 8 ιντσών (1973): Το πρώτο σύστημα δισκέτας ανάγνωσης-εγγραφής από την IBM που κυκλοφόρησε με το σύστημα εισαγωγής δεδομένων IBM 3740. Οι αρχικοί δίσκοι μπορούσαν να χωρέσουν περίπου 250 KB. Αργότερα, οι μορφές δισκέτας 8 ιντσών μπορούσαν να χωρέσουν έως και 1,2 megabyte ανά δίσκο.
• 5,25 ιντσών (1976): Εφευρέθηκε από την Shugart Associates. Οι αρχικές δισκέτες 5,25 ιντσών μπορούσαν να χωρέσουν μόνο περίπου 88 KB. Μέχρι το 1982, μια δισκέτα 5,25″ υψηλής πυκνότητας μπορούσε να χωρέσει 1,2 MB.
• 3 ιντσών (1982): Ως κοινό έργο μεταξύ της Maxell, της Hitachi και της Matsushita, η “Compact Floppy” 3 ιντσών αποστέλλεται σε σκληρό κέλυφος και αρχικά είχε χωρητικότητα περίπου 125 KB (μορφή μονής όψης), αλλά αργότερα επεκτάθηκε στα 720 KB. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως σε επεξεργαστές κειμένου και υπολογιστές Amstrad , αλλά ποτέ δεν έγινε ευρέως διαδεδομένη.
• 5,25″ Apple FileWare (1983): Αυτή η ειδική μορφή δισκέτας 5,25″ με δύο παράθυρα ανάγνωσης κεφαλής που χρησιμοποιήθηκε μόνο στον υπολογιστή Apple Lisa, μπορεί να χωρέσει περίπου 871 KB δεδομένων. Η Apple σύντομα διέκοψε τη χρήση της υπέρ των δίσκων 3,5″ της Sony που προστέθηκε στα μελλοντικά μοντέλα.
• 3,5 ιντσών (1983): Αρκετές εταιρείες έστειλαν τις πρώτες δισκέτες 3,5 ιντσών με βάση ένα σχέδιο της Sony που μπορούσε να χωρέσει 360 KB στη διαμόρφωση μονής όψης ή 720 KB διπλής όψης. Οι νεότερες εκδόσεις θα μπορούσαν να αποθηκεύσουν έως και 1,44 MB ή 2 MB δεδομένων.
• 2 ιντσών (1989): Το 1989, τόσο η Sony όσο και η Panasonic έκαναν το ντεμπούτο τους σε μορφές μονάδας δισκέτας 2 ιντσών που βρήκαν χρήση σε ιαπωνικούς επεξεργαστές κειμένου, βιντεοκάμερες και κυρίως στον φορητό υπολογιστή Zenith Minisport. Η μορφή της Sony  μπορούσε να χωρέσει 812K δεδομένων και της Panasonic 720K.
• 3,5″ Floptical (1991): Αναπτύχθηκε από την Insite Peripherals, αυτή η ασαφής μορφή χρησιμοποιούσε ειδικούς δίσκους παρόμοιους με δισκέτες 3,5″ που χωρούσαν 21 MB η καθεμία, χάρη στην τεχνολογία οπτικής παρακολούθησης κεφαλής που αύξησε δραματικά την πυκνότητα της.
• Zip Disk (1995): Ο δίσκος Zip 100 MB της Iomega έγινε ένα εναλλακτικό πρότυπο δισκέτας στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Τα μεταγενέστερα μοντέλα διατηρούσαν έως και 750 MB δεδομένων.
• 3,5″ Imation SuperDisk (1996): Η τελευταία βάση της δισκέτας 3,5″  (όσον αφορά τις νέες πυκνότητες) ήρθε με τη μορφή αυτού του μαγνητικού δίσκου 120 MB, που πέτυχε τις υψηλές πυκνότητες δεδομένων χάρη στις τεχνικές παρακολούθησης λέιζερ. Το 2001, η Imation κυκλοφόρησε μια έκδοση 240 MB του δίσκου. Ως μπόνους, οι μονάδες SuperDisk μπορούσαν να διαβάσουν και κανονικές δισκέτες των 3,5″.

Η δισκέτα ως εικονίδιο αποθήκευσης

Με τόσους πολλούς ανθρώπους που χρησιμοποιήσαν δισκέτες για την αποθήκευση δεδομένων σε προσωπικούς υπολογιστές τη δεκαετία του 1980 και του 1990, τα προγράμματα λογισμικού στην εποχή του GUI άρχισαν να αντιπροσωπεύουν την πράξη αποθήκευσης δεδομένων με ένα εικονίδιο δισκέτας.

Δεκαετίες αργότερα, η τάση παραμένει σε πολλά προγράμματα, όπως στο Microsoft Word και στο Microsoft Paint.

Στην εποχή μας άρχισε να κριτικάρεται έντονα, λόγω του γεγονότος ότι πολλοί σημερινοί χρήστες υπολογιστών δεν μεγάλωσαν χρησιμοποιώντας δισκέτες, επομένως μπορεί και να μην ξέρουν τι είναι η δισκέτα!.

Την τελευταία δεκαετία, κυκλοφορεί ένα αστείο στο διαδίκτυο όπου κάποιος πιτσιρικάς θεωρεί ότι μια πραγματική δισκέτα είναι ένα τρισδιάστατο τυπωμένο εικονίδιο της “Αποθήκευσης”.

https://www.facebook.com/iGuRu.gr/photos/pb.100046931575723.-2207520000./4624691294298482

Ο οπτικοποίηση είναι παντού στις οθόνες διεπαφής των προγραμμάτων. Γρανάζια που αντιπροσωπεύουν την εσωτερική λειτουργία (Ρυθμίσεις), κάμερες που αντιπροσωπεύουν μια εφαρμογή κάμερας και vintage ακουστικά τηλεφώνου που χρησιμοποιούνται συχνά ως κουμπιά «κλήσεων» ή εικονίδια εφαρμογών τηλεφώνου.

Ενώ μερικοί νεότεροι μπορεί να μην γνωρίζουν τι είναι σήμερα μια δισκέτα, πιθανότατα έχουν ήδη μάθει ότι αντιπροσωπεύει την ενέργεια “αποθήκευση”, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν την προέλευσή της.

Διαβάστε: Πόσο χρονών είστε;

Η τεχνολογική ορολογία δεν δημιουργήθηκε εκ του μηδενός. Το “ταμπλό” (Dashboard) ήταν αρχικά ένα ξύλινο πάνελ στο μπροστινό μέρος μιας άμαξας που σχεδιάστηκε για να προστατεύει τους αναβάτες από τη λάσπη που κλωτσούσαν άλογα Με την πάροδο του χρόνου, η λέξη απέκτησε νέα σημασία καθώς άρχισε να αντιπροσωπεύει διαφορετικά πράγματα, από το εσωτερικό του αυτοκινήτου μέχρι τις διεπαφές λογισμικού.

Θα καταλήξει έτσι και το εικονίδιο αποθήκευσης της δισκέτας; Μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Το τέλος της δισκέτας

Μετά την εισαγωγή της μονάδας CD-ROM στη δεκαετία του 1980 και τη μαζική υιοθέτησή της στη δεκαετία του 1990, και στη συνέχεια με τον ανταγωνισμό από Zip Disks, CD-R, USB thumb drives και άλλα, η μορφή δισκέτας 1,44 MB – 3,5 ιντσών φαινόταν καταδικασμένη.

Αλλά η μορφή κράτησε πολύ περισσότερο από ό,τι περίμενε κανείς, καθώς υπάρχει σε υπολογιστές μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, χάρη στον παραδοσιακό ρόλο της παροχής ενημερώσεων BIOS σε μητρικές πλακέτες υπολογιστών και ως φθηνού τρόπου διανομής προγραμμάτων οδήγησης συσκευών για περιφερειακά PC.

Όσο και να σας φαίνεται παράξενο υπάρχει ακόμα και σήμερα, μέχρι στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Ο Tom Persky, ο ιδρυτής του floppydisk.com, ισχυρίζεται ότι είναι ο “τελευταίος άνθρωπος στην επιχείρηση της δισκέτας”, και αναφέρει ότι η αεροπορική βιομηχανία είναι ένας από τους μεγαλύτερους πελάτες του!.

Η Apple πάντως έκανε το 1998 μια αποφασιστική κίνηση εναντίων της δισκέτας με την κυκλοφορία του iMac, ο οποίος παρέλειψε αμφιλεγόμενα, κάθε είδους μονάδα δισκέτας για πρώτη φορά στην ιστορία του Macintosh.

Η Apple υπέθεσε ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να μεταφέρουν αρχεία μέσω LAN, CD-ROM και μέσω διαδικτύου και η εταιρεία είχε σε μεγάλο βαθμό δίκιο. Χωρίς την παλαιού τύπου εξάρτηση για τις αναβαθμίσεις του BIOS μέσω δισκέτας, το Mac ήταν ελεύθερο να κόψει πλέον κάθε γέφυρα με την δισκέτα.

Ενώ μερικοί άνθρωποι εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν δισκέτες για γρήγορες μεταφορές δεδομένων μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000, το εμπορικό τέλος της δισκέτας είχε επιτέλους φτάσει.

Το 2010, η Sony ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει την παραγωγή δισκέτας τον Μάρτιο του 2011 λόγω της φθίνουσας ζήτησης, και σήμερα μόνο ένας κατασκευάζει δισκέτες, τουλάχιστον από όσο γνωρίζουμε.

Σήμερα, πολλοί vintage χομπίστες υπολογιστών εξακολουθούν να χρησιμοποιούν δισκέτες, απλά για διασκέδαση. Ωστόσο, εάν εξακολουθείτε να έχετε μόνοι σας σημαντικά δεδομένα για δισκέτες, είναι πιθανώς καλύτερο να δημιουργήσετε αντίγραφα ασφαλείας σε πιο σύγχρονες μορφές, επειδή οι παλιές δισκέτες μπορεί να χάσουν τα δεδομένα με την πάροδο του χρόνου λόγω περιβαλλοντικής ζημιάς ή απώλειας του μαγνητικού φορτίου στην επιφάνεια του δίσκου.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, 51 χρόνια μετά την κυκλοφορία των δισκέτας, είναι εκπληκτικό ότι η τεχνολογία είναι ακόμα μαζί μας. Θα λέγαμε ότι είναι μια μεγάλη επιτυχία και η IBM είναι δικαίως περήφανη για τον εαυτό της που αρχικά εφηύρε το μέσο.