Αντιμετωπίζουμε συνεχιζόμενες κρίσεις κλίματος, στο έδαφος, τον αέρα, το νερό, στα χημικά απόβλητα, για να μην αναφέρουμε τα λιπάσματα και τα πλαστικά. Όλα αυτά συνδέονται με απόβλητα εξόρυξης, εμπορικά απόβλητα, απόβλητα δεδομένων και ηλεκτρονικά απόβλητα.
Λοιπόν δεν έχουμε καμία ελπίδα να λύσουμε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εστιάζοντας απλώς σε μια μέτρηση του CO2. Στην πραγματικότητα, η υπερβολική εστίαση στο διοξείδιο του άνθρακα θα επιδεινώσει το συνολικό πρόβλημα επειδή τα κίνητρα για τη μείωση του CO2 αυξάνουν τις βλάβες που προκαλούνται από άλλα στοιχεία.
Τι εννοώ
Για χρόνια, η βιομηχανία των κέντρων δεδομένων διαφημίζει την ενεργειακή της απόδοση, σαν να είναι η μόνη μέτρηση που έχει σημασία.
Τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις το αγόρασαν ή αγοράστηκαν.
Αν προσπαθούσατε να μάθετε για τις βλάβες που προκαλούν τα κέντρα δεδομένων, ήταν σχεδόν αδύνατο. Μια από τις πιο μυστικοπαθείς βιομηχανίες στη γη, τα κέντρα δεδομένων προτιμούν να υπάρχουν σαν ανώνυμες γιγαντιαίες αποθήκες χωρίς καν λογότυπα ή ονόματα.
Αν θέλατε να μάθετε για τη χρήση του νερού ή την παραγωγή ηλεκτρονικών αποβλήτων, από τα κέντρα δεδομένων ήταν σχεδόν αδύνατο. Η Google έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τη χρήση του νερού της σαν “εμπορικό μυστικό”, που σημαίνει ότι η τοπική κοινότητα δεν είχε δικαίωμα να γνωρίζει πόσο νερό καταναλώνεται.
Μόνο μετά από μια παρατεταμένη δικαστική υπόθεση, που ξεκίνησε μια μικρή ανεξάρτητη εφημερίδα που ονομάζεται The Oregonian/Oregon Live, η Google αναγκάστηκε διστακτικά να αποκαλύψει τη χρήση του νερού. Να αναφέρουμε ότι είναι παγκόσμιο το δικαίωμα να γνωρίζουμε τι νερό χρησιμοποιούν τα κέντρα δεδομένων και αυτό δεν το διεκδίκησαν οι New York Times ή η Washington Post, αλλά ένα μικρό τοπικό μέσο ενημέρωσης.
Γιατί τα κέντρα δεδομένων να κάνουν τόσα πολλά για να κρύψουν τη χρήση του νερού τους;
“Ο λόγος που δεν υπάρχει μεγάλη διαφάνεια, με απλά λόγια, νομίζω ότι οι περισσότερες εταιρείες έχουν λερωμένη την φωλιά τους”, δήλωσε ο Kyle Myers, αντιπρόεδρος στην CyrusOne, μια εταιρεία data center. Ο Myers εξήγησε ότι ένας από τους καλύτερους τρόπους μείωσης της χρήσης ενέργειας και του κόστους ήταν η μετάβαση από τον ηλεκτρικό κλιματισμό στην ψύξη με νερό. “Το νερό είναι εξαιρετικά φθηνό”, εξήγησε ο Myers.
Ένας άλλος τρόπος μείωσης της χρήσης ενέργειας και του κόστους ήταν η χρήση των τελευταίων διακομιστών. Κάθε φορά που έβγαινε ένας νέος σχεδιασμός διακομιστή, ακόμα κι αν είχε ένα μικρό κέρδος απόδοσης, τότε τα κέντρα δεδομένων τον αγόραζαν και αντικαθιστούσαν τους “παλιούς” διακομιστές τους.
Οι παλιοί τους διακομιστές μπορεί να ήταν μόνο δύο ετών. Ναι αλλά αυτοί οι “παλιοί” διακομιστές είχαν προκαλέσει τεράστια περιβαλλοντική βλάβη κατά την κατασκευή τους.
Κανείς δεν νοιάζεται για τα ηλεκτρονικά απόβλητα.
Το μόνο που νοιάζει τα μέσα ενημέρωσης και τις κυβερνήσεις είναι η μείωση του CO2. Παρόλο που, κατά ειρωνικό τρόπο, ένας διακομιστής προκαλεί 1-2 τόνους CO2 για την παραγωγή του. Για αυτό τον λόγο εφευρέθηκε ο γελοίος όρος “dematerialization” ή αποϋλοποίηση.
Από το wikipedia : αποϋλοποίηση (προϊόντα), χρησιμοποιώντας λιγότερο ή καθόλου υλικό για την παροχή του ίδιου επιπέδου λειτουργικότητας.
- Πιστεύετε ακόμα ότι γίνεται ανακύκλωση;
- Ανακύκλωση και σύγκρουση συμφερόντων
- Που πηγαίνει η ανακύκλωση;
- Ναι δυστυχώς: Παραμύθι η ανακύκλωση
Οι τιμές CO2 και η χρήση υλικών φαίνονται καλύτερα, γιατί οι καινοτόμες εταιρείες μας ανακαλύπτουν όλο και καλύτερους τρόπους για να κρύψουν τη ζημιά με greenwashing.
Όλα είναι αλληλένδετα. Χρειαζόμαστε ένα γνήσιο σύστημα περιβαλλοντικής λογιστικής. Πρέπει επιτέλους να υπολογίσουμε το πραγματικό και το συνολικό κόστος όσων κάνουμε για το περιβάλλον.
