Το “Δωρεάν” είναι η κατάρα του Internet είναι ένα άρθρο του Aaron Sankin που δημοσιεύτηκε στο Kernel της Daily Dot στις 21 Σεπτεμβρίου του 2014.
Σκεφτείτε: Ότι κάνετε online, είναι δωρεάν; Πόσα από αυτά που κάνετε τα πληρώνετε απευθείας;
Πληρώσατε για τον υπολογιστή σας. Πληρώνετε μηνιαία την καλωδιακή εταιρεία σας για πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Πληρώνετε την Amazon, όταν σας αποστέλλει προϊόντα, ή το Netflix για να δείτε μια ταινία.
Για σχεδόν όλα τα άλλα, δεν υπάρχει άμεσο κόστος. Δεν πληρώνετε την Google για το λογαριασμό email σας ή για να παρακολουθήσετε ένα βίντεο στο YouTube. Τα κοινωνικά δίκτυα όπως το Facebook και το Twitter δεν κοστίζουν τίποτα. Οι περισσότερες υπηρεσίες μουσικής streaming όπως το Spotify προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες.
Όλα δωρεάν; Θα κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για να χωρίσουμε την άμεση νομισματοποίηση από την εμπειρία του μέσου χρήστη.
Το σύστημα επιτρέπει στο Διαδίκτυο τουλάχιστον επιφανειακά να τηρεί το ισότιμο ήθος των πρώτων ημερών του. Οι χρήστες είναι σε θέση να πηγαίνουν εύκολα από τη μία ιστοσελίδα στην άλλη, ελεύθερα συλλέγοντας πληροφορίες στον κόσμο χωρίς να ανησυχούν για το ότι υπάρχουν νομισματικοί περιορισμοί που κλείνουν έξω αυτούς που δεν έχουν το αντίτιμο για να αποκτήσουν πρόσβαση. Επιτρέπει, όλο το περιεχόμενο, από ένα βίντεο ενός χάμστερ που τρώει burrito, μέχρι προσεγμένα δοκίμια για τις φυλετικές σχέσεις. ‘Έτσι με έναν τρόπο μας δίνει ένα σύνολο κοινωνικό-πολιτιστικών δεδομένων σε ένα όλο και πιο κατακερματισμένο κοινωνικό-οικονομικό τοπίο.
Την ίδια στιγμή, η αντίληψη ότι το περιεχόμενο στο διαδίκτυο είναι ελεύθερο, χωρίς να υπολογίζεται το κόστος της δημιουργία του, είναι ολέθρια. Αυτό το σύστημα έχει ληστέψει χρήστες του Διαδικτύου από το προσωπικό τους γραφείο, το Web-based τεχνολογικό επίτευγμα έχει μετατραπεί σε πράγματα που συρρικνώνονται σχεδόν κατ ‘ανάγκη στη βάση της εργασίας, και αντί να μεγαλώσει, διαμορφώθηκε ένα Internet για να είναι η πιο αποτελεσματική και ολοκληρωμένη μηχανή επιτήρησης που αναπτύχθηκε ποτέ.
Το Google έχει τη μεγαλύτερη ενιαία παρουσία στο Διαδίκτυο. Από τα 30 sites με τις περισσότερες προβολές στο internet, τα πέντε ανήκουν στην Google. Η δράση της εταιρείας δεν σταματάει εκεί, αφού έχει έχει επεκταθεί σε υπολογιστές που φοριούνται, σε κινητά λειτουργικά συστήματα, και εξακολουθεί να κερδίζει πάνω από 90 τοις εκατό των εσόδων της από τη διαφήμιση.
Αυτό το ποσοστό σημαίνει ότι, όλες τις προσπάθειες της Google να γίνει η κορυφαία εταιρεία συλλογής πληροφοριών στον κόσμο, ο πραγματικός της σκοπός είναι να πουλήσει διαφημίσεις στοχευμένες στα ενδιαφέροντα του κοινού της.
Η αποστολή της Google, με άλλα λόγια, είναι η δημιουργία ιστοσελίδων που προσελκύουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό χρηστών, συλλέγουν όλες τις προσωπικές πληροφορίες, και στη συνέχεια να πωλούν το διαφημιστικό περιεχόμενο σε εταιρείες που επιθυμούν ένα στοχευμένο κοινό.
Δεν μας είναι άγνωστο, το ότι η Google σαρώνει το περιεχόμενο σχεδόν από κάθε email που αποστέλλεται μέσω της δημοφιλής υπηρεσίας Gmail για να στοχεύει καλύτερα τις διαφημίσεις της.
Η Google φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι η μόνη εταιρεία με την παραπάνω συμπεριφορά. Την ίδια συμπεριφορά έχει και το επιχειρηματικό μοντέλο του Facebook, της Yahoo, της Amazon, της Target, και το ίδιο ακολουθούν πολλές άλλες εταιρείες. Αν ψάχνετε να κάνετε χρήματα στο Web σήμερα, αυτό είναι το επιχειρηματικό μοντέλο που θα πρέπει να ακολουθήσετε.
Δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλές άλλες εναλλακτικές λύσεις. Υπάρχει και ένα δωρεάν μοντέλο που χρησιμοποιείται από εταιρείες όπως το κοινωνικό δίκτυο LinkedIn – που προσφέρουν την βασική υπηρεσία δωρεάν, αλλά ο πραγματικός στόχος είναι να πείσει τους χρήστες να εγγραφούν σε μια υψηλότερη βαθμίδα της υπηρεσίας.
Ας μην ξεχνάμε ότι το Διαδίκτυο παρέχει μια τεράστια ευκαιρία για τη συλλογή δεδομένων. Οι εταιρείες που πωλούν διαφημίσεις για ένα συγκεκριμένο τηλεοπτικό σόου έχουν μια γενική ιδέα για τα δημογραφικά στοιχεία των ανθρώπων που παρακολοθούν, αλλά μόνο στο σύνολο. Δίνοντας στους παρόχους περιεχομένου τη δυνατότητα να παρακολουθούν τους χρήστες σε ατομικό επίπεδο, το Internet έχει γίνει μια τεράστια επιχείρηση για την έρευνα της αγοράς και μάλιστα είναι πολύ πιο αποτελεσματική, από όλες τις άλλες.
Το πρόβλημα με όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι το Διαδίκτυο έχει την τάση να καθιστά ολόκληρα τμήματα της οικονομίας ξεπερασμένα. Οι ταξιδιωτικές ιστοσελίδες ώθησαν ουσιαστικά την τουριστική βιομηχανία έξω από τις επιχειρήσεις και τις αντικατέστησαν με ένα επιχειρηματικό μοντέλο που επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό γύρω από τις διαφημίσεις που έχουν την τάση να πωλούν για πολύ λιγότερα χρήματα από ό, τι αν είχαν τυπωθεί σε φυλλάδια.
Για να το πούμε διαφορετικά, όταν μια βιομηχανία απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και τους πληρώνει άμεσα για τις υπηρεσίες τους, αντικαθίσταται από μια, που ο στόχος της είναι να κυνηγήσει ένα μέρος από την πίτα της διαφήμισης, το τελικό αποτέλεσμα είναι οι λιγότερες θέσεις εργασίας.
Το πιο προφανές παράδειγμα είναι οι εφημερίδες. Πριν από την εποχή του Διαδικτύου, οι περισσότερες εφημερίδες επιβίωναν σε μεγάλο βαθμό από το συνδρομητικό μοντέλο. Οι άνθρωποι πλήρωναν για να αποκτήσουν την καθημερινή τους εφημερίδα που παραδινόταν στην πόρτα τους. Υπήρχε και άλλη ροή εσόδων, από τις μικρές αγγελίες, που αποδεκατίστηκαν από το Αμερικάνικο Craigslist. Έτσι οι περισσότερες εφημερίδες υπέκυψαν στη λογική ότι εάν δεν απελευθερώσουν το περιεχόμενό τους δωρεάν σε απευθείας σύνδεση, θα έσβηναν. Αμέσως μετά κατάλαβαν ότι τα έσοδα από τις online διαφημίσεις δεν ήταν αρκετά μεγάλα για να αναπληρώσουν τα έσαοδα από το παλιό συνδρομητικό μοντέλο, επειδή όλοι μπορούν να έχουν το ίδιο περιεχόμενο δωρεάν από τα εκατομμύρια online blogs.
Η τάση αυτή σύμφωνα με τον μεγιστάνα των μέσων ενημέρωσης Rupert Murdoch θα “καταστρέψει περισσότερες επιχειρήσεις από ό, τι μπορεί να δημιουργήσει.” Ο Murdoch δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Μια έρευνα από insiders media 2009 διαπίστωσε ότι σχεδόν τα δύο τρίτα του Διαδικτύου έχουν βλάψει τη βιομηχανία της δημοσιογραφίας περισσότερο από ό, τι την βοήθησε.
Σε ποιον ανήκει το μέλλον; Είναι ένα βιβλίο του συγγραφέα και επιστήμονα των υπολογιστών Jaron Lanier που υποστηρίζει ότι η πηγή του προβλήματος είναι η ίδια η κουλτούρα του Διαδικτύου.
“Εμείς, οι ιδεαλιστές, θέλαμε οι πληροφορίες να είναι δωρεάν online, πράγμα που σήμαινε ότι οι υπηρεσίες που συλλέγουν τις πληροφορίες, είναι τα κύρια κέντρα κέρδους και όχι η ίδια η πληροφορία” γράφει. “Αυτό αναπόφευκτα σημαίνει ότι η διαφήμιση θα γίνει η μεγαλύτερη επιχείρηση στην ανοικτή οικονομία της πληροφορίας.”
Έτσι το διαφημιστικό μοντέλο έχει εκπαιδεύσει τους καταναλωτές να φωνάζουν ότι όλα θα πρέπει να είναι δωρεάν, ή τουλάχιστον να φαίνεται ότι είναι δωρεάν, δημιουργώντας ουσιαστικά ένα μεγάλο εμπόδιο σε κάθε εταιρεία που θέλει να επιβάλει άμεσα για τις υπηρεσίες της, απορρίπτοντας τις διαφημίσεις. Το διαφημιστικό μοντέλο της Google αλλά και άλλων εταιρειών μας θέλει να νομίζουμε ότι όλα είναι δωρεάν και να τους ευχαριστούμε για αυτό.
Το ότι όλο το σύστημα είναι πλαισιωμένο ως δική μας επιλογή, είναι κάτι που μπορεί να αντιστραφεί μόνο αν αρκετοί από εμάς συνειδητοποιήσουν το πόσο επιβλαβές είναι. Μέχρι τότε όμως “Σκάστε και πληρώνετε!”
