“Για τον περασμένο αιώνα, ο μεγαλύτερη κόντρα στην επιστήμη ήταν μεταξύ του Albert Einstein και του ίδιου”, αναφέρει η New York Times:
Στη μία πλευρά είναι ο Albert Einstein που το 1915 συνέλαβε την θεωρία της σχετικότητας, η οποία περιγράφει τη βαρύτητα σαν τη στρέβλωση του χωροχρόνου από την ύλη και την ενέργεια. Αυτή η θεωρία προέβλεψε ότι ο χωροχρόνος θα μπορούσε να λυγίσει, να επεκταθεί, να σχίσει, να τρέμει σαν ένα μπολ ζελέ και να εξαφανιστεί στις απύθμενες τρύπες του τίποτα που είναι γνωστές ως μαύρες τρύπες.
Από την άλλη πλευρά είναι ο πάλι Albert Einstein ο Rosen και ένας άλλος φυσικός, ο Boris Podolsky που σε ένα paper, τόνισαν σύμφωνα με με την αρχή της αβεβαιότητας της κβαντικής φυσικής που έθεσε τα θεμέλια για την κβαντική μηχανική, τους μη διαισθητικούς κανόνες που εγχέουν την τυχαιότητα στον κόσμο – κανόνες που ο Einstein δεν αποδέχθηκε ποτέ. Σύμφωνα με την κβαντομηχανική, ένα υποατομικό σωματίδιο όπως ένα ηλεκτρόνιο μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε και παντού ταυτόχρονα, και μια γάτα μπορεί να είναι και ζωντανή και νεκρή μέχρι να παρατηρηθεί. Ένα ζεύγος σωματιδίων κάποτε θα συνδεόταν αιώνια, ακόμα κι αν απείχαν έτη φωτός μεταξύ τους. Η μέτρηση μιας ιδιότητας ενός σωματιδίου – της διεύθυνσης της περιστροφής του, για παράδειγμα θα επηρέαζε στιγμιαία τη μέτρηση του συντρόφου του. Ο Θεός δεν παίζει ζάρια, ανέφερε συχνά ο Einstein.
Η βαρύτητα κυβερνά το διάστημα, διαμορφώνοντας τους γαλαξίες και μάλιστα ολόκληρο το σύμπαν, ενώ η κβαντομηχανική κυβερνά τον εσωτερικό χώρο, την αρένα των ατόμων και των στοιχειωδών σωματιδίων. Τα δύο βασίλεια έμοιαζαν εδώ και καιρό να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Αυτό έκανε τους επιστήμονες να μην είναι σε θέση να κατανοήσουν τι συμβαίνει σε μια ακραία κατάσταση όπως σε μια μαύρη τρύπα ή το να εξηγήσουν την αρχή του σύμπαντος.
Μετά από πάρα πολλές έρευνες που έγιναν την τελευταία δεκαετία για την εσωτερική ζωή των μαύρων τρυπών αποκάλυψε απροσδόκητες συνδέσεις μεταξύ των δύο όψεων του σύμπαντος. Οι συνέπειες είναι συγκλονιστικές, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας ότι το τρισδιάστατο σύμπαν μας – και εμείς οι ίδιοι – να μπορεί να είναι ολογράμματα, όπως οι ελάχιστα ευδιάκριτες εικόνες κατά της παραχάραξης που εμφανίζονται σε ορισμένες πιστωτικές κάρτες και άδειες οδήγησης. Σε αυτή την εκδοχή του σύμπαντος, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του εδώ και του εκεί, της αιτίας και του αποτελέσματος, του μέσα και του έξω ή ίσως ακόμη και του τότε και του τώρα.
“Μπορεί να είναι πολύ δυνατό να πούμε ότι η βαρύτητα και η κβαντομηχανική είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα”, έγραψε ο Leonard Susskind του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ σε μια μελέτη το 2017. “Όμως όσοι το ψάχνουμε μπορεί ήδη να αισθανόμαστε ότι τα δύο είναι αχώριστα. και ότι κανένα δεν έχει νόημα χωρίς το άλλο”.
Αυτή η ιδέα, κάνει τον Dr. Susskind και τους συναδέλφους του να ελπίζουν, ότι θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια θεωρία που συνδυάζει τη βαρύτητα και την κβαντική μηχανική, την κβαντική βαρύτητα – και ίσως αυτό εξηγεί πώς ξεκίνησε το σύμπαν.
